Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Στην εθνική οδό
Είναι ωραίες οι αποδράσεις. Μόλις βγεις στην εθνική οδό, αφού αφήσεις την κίνηση της πόλης, το σαββατοκύριακο ξεκινάει. Πάντα οι διακοπές, όσο μικρές κι αν είναι αρχίζουν με το ταξίδι, όχι με την άφιξη στον προορισμό.
Η εθνική οδός είναι πάντα μια ενδιαφέρουσα πορεία προς τον εκάστοτε προορισμό και ευκαιρία να δεις και να παρατηρήσεις καταστάσεις που κάτι δείχνουν για την κοινωνία, για εμάς τους ίδιους, για τους άλλους.
Είναι εντυπωσιακό αλλά μετά από καιρό συνάντησα περιπολικά που έκαναν ελέγχους. Τόσο με τα ραντάρ τους, για όσους όχι απλώς υπερέβαιναν το όριο κυκλοφορίας αλλά τού άλλαζαν τα φώτα.
Μου άρεσε επίσης που είδα ότι έκαναν ελέγχους στα φορτηγά που 4 το μεσημέρι με 9 το βράδυ, τις παρασκευές και τις Κυριακές, απαγορεύεται να κυκλοφορούν για ευνόητους λόγους.
Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι είδα πολλούς επαγγελματίες οδηγούς των τεράστιων νταλικών να έχουν πιάσει την ακρούλα σε πάρκινγκ και ΣΕΑ προκειμένου να είναι νομοταγείς.
Μου έκανε εντύπωση επίσης η αναμονή των οδηγών στα διόδια ενώ με το ηλεκτρονικό πάσο θα μπορούσαν να μειώσουν σε περισσότερο από το μισό το χρόνο αναμονής τους στις μικρές και μεγάλες, στην επιστροφή, ουρές των διοδίων.
Φυσικά το θέμα με τα διόδια δεν είναι η αναμονή στις ουρές, αλλά ο αριθμός τους. Πάντα είναι περισσότερος από ό,τι θα προτιμούσες σε όποιον προορισμό κι αν πηγαίνεις.
Απ’ την άλλη πας σε δρόμους που είναι λίγο πιο ασφαλείς από την εποχή που εγώ ήμουν στο πίσω κάθισμα και οδηγούσε ο πατέρας μου, όμως το κόστος διέλευσης είναι πολύ μεγάλο τελικά όπως κι αν το δεις.
Μου έκανε εντύπωση ότι ελάχιστοι οδηγοί οδηγούν με τα φώτα ανοιχτά και τη μέρα. Εγώ από τότε που διάβασα μια έρευνα ότι τα ανοιχτά φώτα τη μέρα μειώνουν τα τροχαία είναι το πρώτο πράγμα που κάνω όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο, ό,τι ώρα της μέρας και αν είναι. Μάλιστα κάποιοι πεζοί που μου κάνουν νόημα «τα φώτα σου», τους κάνω ευχαριστώ και συνεχίζω.
Ντρέπομαι, αλλά το ομολογώ πως όταν βλέπω στον καθρέφτη, πίσω μου, συγκεκριμένες μάρκες αυτοκινήτων παίρνει μπροστά ένας εσωτερικός συναγερμός. Δυστυχώς συνήθως επιβεβαιώνομαι. Τυπάκια που θα ήθελαν να οδηγούν μια κόκκινη Φεράρι, βολεύονται με ό,τι αντέχει η τσέπη τους, και με ξερογκαζιές προσπαθούν να ρίξουν στην άσφαλτο περισσότερα αλόγατα από όσα αντέχει το αυτοκινήτό τους. Κάνουν μαγκιές, και γενικώς, προσπαθώ να τους αφήσω να με περάσουν παρά να τους έχω κοντά μου. Είναι επικίνδυνοι για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Δυστυχώς η γενίκευση, στη συγκεκριμένη περίπτωση επιβεβαιώνεται σε κάθε ταξίδι ή διαδρομή που τυχαίνει να κάνω.
Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις προς τη θετική κατεύθυνση.
Τα τελευταία χρόνια σπάνια έχω πετύχει εντελώς κρετίνο οδηγό που δεν σ’ αφήνει να τον προσπεράσεις .
Επίσης οι περισσότεροι οδηγοί που συναντώ στην εθνική οδό σέβονται την Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ).
Βλέπω οδηγούς μηχανών που φοράνε πλήρη εξοπλισμό με τα ειδικά μπουφάν και φυσικά κράνος – και ο συνεπιβάτης. Κι αυτό είναι επίσης μια κατάκτηση.
Δεν είναι «κότα» όποιος φορά κράνος ή ζώνη ασφαλείας. Είναι συνειδητοποιημένος πολίτης.
Στην πρόσφατη απόδρασή μου μέσω εθνικής οδού πέτυχα, μετά από πολύ καιρό ομολογουμένως, κρετίνο που αν μπορούσε θα με εμβόλιζε γιατί οδηγούσα στο όριο κυκλοφορίας μέσα σε τούνελ. Βιαζόταν προφανώς αλλά κι εγώ είχα αποφασίσει να μην ρίξω στον τοίχο το διπλανό μου αυτοκίνητο οπότε αγνόησα το παίξιμο των προβολέων του και μόλις βγήκαμε από το τούνελ, παραμέρισα να περάσει.
Από τον Φεβρουάριο του 2017, που ο Γιώργος Βακάκης με την Πόρσε του έπεσε πάνω στο σταθμευμένο αυτοκίνητο σε πάρκινγκ της Αθηνών-Λαμίας σκοτώνοντας μητέρα και παιδί δεν είχα σταματήσει σε πάρκινγκ σε ταξίδι μου. Το έκανα αυτό το σαββατοκύριακο και πάλι έτρεμα στην ανάμνηση αυτού του γεγονότος.
Καλές διαδρομές εύχομαι σε όλους. Με την υπόμνηση ότι ο προορισμός είναι πάντα εκεί και αν φτάσουμε λίγο αργότερα από ότι είχαμε υπολογίσει δεν χάθηκε ο κόσμος. Σημασία έχει να φτάνουμε και να γυρίζουμε σώοι και αβλαβείς.
Γιάννης Καφάτος
