Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Ψωνίζω άρα ζω
Τρομάζω στην ιδέα ότι θα ξανακλείσει το λιανεμπόριο και η καραντίνα μας θα γίνει ακόμη πιο μοναχική.
Τρομάζω ότι τόσες χιλιάδες εργαζόμενοι θα συνεχίσουν καταδικασμένοι, όπως συμβαίνει με τους εργαζόμενους στον πολιτισμό και την εστίαση.
Βλέπω τις φωτογραφίες αλλά και όταν περπατάω στο κέντρο για κάνω ζιγκ-ζαγκ για να αποφύγω τις ουρές στα μεγάλα καταστήματα του και τρομάζω ότι σε δέκα – δεκαπέντε μέρες θα αυξηθούν τα κρούσσματα και θα προφανώς η καραντίνα θα επιστρέψει με κλειστά μαγαζιά και πιο αυστηρά μέτρα.
Τελικά ο καταναλωτισμός μας είναι πιο ισχυρός από το ένστικτο της επιβίωσης; Τι σόι άνθρωποι είμαστε που δεν αντέχουμε να περιμένουμε, ή μάλλον γουστάρουμε να περιμένουμε σε ουρές, ο ένας πάνω στο άλλον για να μπούμε σε ένα μαγαζί.
Τόσα πολλά μας έλειψαν τις μέρες του κλειστού εμπορίου που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά ή μήπως η ανάγκη να ξοδέψουμε, η ανάγκη να αποκτήσουμε κάτι είναι τόσο βαθιά εγγεγραμμένη μέσα μας που μας κάνει να αισθανόμαστε πιο άνθρωποι ;
«Ψωνίζω άρα υπάρχω, άρα ζω»! Αυτό καταλαβαίνω από τις ορδές των πολιτών που κάνουν ότι ξέχασαν τα μέτρα και στριμώχνονται για μια ευκαιρία στις εκπτώσεις, για μια αγορά.
Η ευμάρεια της εποχής προ της κρίσης έχτισε έναν τρομακτικό καταναλωτισμό που διαπότισε την ύπαρξη των περισσοτέρων από εμάς. Από την άλλη, η ανέχεια που χτύπησε τους περισσότερους μέσα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης έφτιαξε στερημένους καταναλωτές. Σαν τα τζάνκια που αν δεν πάρουν τη δόση τους δεν μπορούν να λειτουργήσουν, έτσι κι οι καταναλωτές. Αν δεν ψωνίσουν δεν μπορούν να ζήσουν.
Είναι μια τραγική διαπίστωση το πόσο πλήρης αισθάνεται πλέον ο καταναλωτής-άνθρωπος.
Κι αυτός ο καταναλωτής-άνθρωπος είναι τόσο εγωιστής που τωρα, στην εποχή της πανδημίας γίνεται επικίνδυνος γιατί δεν τον νοιάζει τίποτα που δεν μπορεί να το βρει σε ένα ράφι μαγαζιού και να το πληρώσει, φτηνά ή ακριβά.
Η υγεία όμως, και πραγματική ύπαρξή μας δεν πουλιέται σε τιμές ευκαιρίας στις εκπτώσεις της Ερμού, των μολ και των άλλων εμπορικών δρόμων στις γειτονιές της Αθήνας.
Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι προσεχώς, και μάλιστα σύντομα πάλι η «δημόσια υγεία» θα υπερισχύσει του ανοιχτού λιανεμπορίου. Φοβάμαι μην αυξηθούν τα κρούσματα πριν προλάβουν να ανοίξουν τα σχολεία και θα βλέπω τα παιδιά μου να υποφέρουν υποδυόμενα ότι κάνουν κάνουν μάθημα μέσω του υπολογιστή τους.
Μακάρι να βάλουμε μυαλό. Μακάρι να φανούμε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο καταναλωτές. Μπορεί να ωφελήσει όχι μόνο στην περίοδο της πανδημίας, αλλά και γενικότερα! Ποιος ξέρει…
Γιάννης Καφάτος
