Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει).
Προσοχή στο γορίλα
Το ξέρετε αυτό το σκωπτικό αλλά πολύ εύστοχο τραγουδάκι;
Το θυμήθηκα όσο διάβαζα την είδηση για τη θανάτωση του χιμπατζή που το έσκασε από το Αττικό Ζωολογικό πάρκο και τις συνακόλουθες αντιδράσεις που έφτασαν – και σωστά – μέχρι την παρέμβαση του αρμόδιου υπουργού για το θέμα.
Θα μιλήσω ως μπαμπάς που πήγα τα παιδιά μου 2-3 φορές στο Αττικό και τους αρνήθηκα άλλη μια, όταν λίγο πιο μεγάλα ήθελαν να πάνε να δούνε τα δελφίνια. Τότε, τους εξήγησα, τους έδειξα βίντεο με το πώς υποφέρουν τα δελφίνια και παθαίνουν έλκος στομάχου από το στρες, και πώς τους δίνουν σιρόπι μααλόξ, μέσα στην τροφή τους για να μην πονάνε και τέλος πάντων τους εξήγησα γιατί δεν πρέπει με την παρουσία μας να τονώνουμε μια κατάσταση που είναι λάθος.
Ναι, αλλά … αυτά τα «αλλά» τα είχες πάει πιο μικρά να δουν τα άγρια ζώα σε συνθήκες σκλαβιάς.
Δεν μπορώ να πάρω πίσω αυτό που έκανα. Προσπάθησα όμως, ακόμη και στις επισκέψεις αυτές, και ανάλογα με την ηλικία των παιδιών να τους εξηγήσω ότι αυτό που βλέπουν δεν είναι κανονικό.
Τέλος πάντων οι γονείς κάνουμε λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών.
Πάμε στο Αττικό, ή παλιά εμάς μας πήγαιναν στο τσίρκο με τους θηριοδαμαστές, γιατί υπάρχουν και είναι είδη προς κατανάλωση. Και ως ελεύθερη οικονομία ο καθένας μπορεί να ανοίξει ένα πάρκο με ζώα και εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις να το λειτουργεί και να ελπίζει στην αθρόα προσέλευση του κοινού για να επιζήσει ως επιχείρηση.
Σημασία, για εμάς τους γονείς είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά μας το σεβασμό και την αλήθεια για τα ζώα που τυχόν θα δουν σε ένα ζωολογικό κήπο.
Ναι, τη δεύτερη φορά που τα πήγα, που ήταν πιο μεγάλα, τους εξήγησα πράγματα και θάματα, και μάλιστα τους στεναχώρεσε πολύ που έμαθαν ότι τα χαριτωμένα λαγουδάκια που ήταν τύπου ελευθερα στο πάρκο ήταν βασικά τροφή για άλλα ζώα του πάρκου. Άλλα έτσι είναι η ζωή. Πρέπει να μαθαίνουμε την αλήθεια, κι ας πονάει.
Ο χιμπατζής που θανατώθηκε είναι μια ακόμη υπενθύμιση ότι όταν μπαίνει στην «εξίσωση» το κέρδος μιας επιχείρησης υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.
Στην περίπτωση των πάρκων που φιλοξενούν – η γελοιότητα της λέξης που περιγράφει την αιχμαλωσία δεν περιγράφεται έτσι! Ξαναπάμε λοιπόν: Στην περίπτωση των πάρκων με τα αιχμάλωτα ζώα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν ότι κάποιο ζώο ίσως δεν το πιάσει η κατευναστική πολιτική που ακολουθεί το κάθε πάρκο και να θυμηθεί ότι είναι ένα αγρίμι που είχε μάθει να ζει ελεύθερο στη φύση. Και τότε κάποιος την πληρώνει. Στην περίπτωση του πάρκου την πλήρωσε ο χιμπατζής. Στην περίπτωση του τραγουδιού που έδωσε τον τίτλο του άρθρου την πλήρωσαν άλλοι (δεν λέω ποιος, να μην κάνω σπόιλερ αν δεν έχει τύχει να το ακούσετε!)
Γιάννης Καφάτος
