Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει).
Πώς να μετρήσεις τους νεκρούς – Η τραγωδία στην Πύλο
Έχουν σωθεί 104 άνθρωποι. Άντρες και ίσως ένα νεαρό αγόρι. Στην Καλαμάτα έφτασαν. Μαζί με τα πτώματα. Εβδομήντα εννέα. Διασωθέντες λένε ότι ήταν φορτωμένοι περίπου 700 άνθρωποι στο σαπιοκάραβο.
Καταλαβαίνεις για τι μέγεθος τραγωδίας μιλάμε.
Πώς να μετρήσεις τους νεκρούς όταν δεν ξέρεις.
Επιλέγω να μη γράψω προσδιορισμούς «μετανάστες», «πρόσφυγες». Επιλέγω να μιλάω για ανθρώπους.
Όλη η Ευρώπη, ο κόσμος είναι, λένε, σε σοκ! Η ίδια Ευρώπη που μέχρι σήμερα μεσοβέζικα αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που κάνει ότι δεν υπάρχει.
Δημοσιογράφος ή «δημοσιογράφος» – ό,τι θες πες – τόλμησε να πουλήσει σχόλιο για τα ασθενοφόρα που βρέθηκαν στην Καλαμάτα και πώς θα λείψουν αν γίνει κάποιο περιστατικό στην υπόλοιπη Πελοπόννησο. Ξέρεις γιατί το έκανε; Γιατί υπάρχει κοινό να το «αγοράσει» και να ενστερνιστεί το σχόλιο αγανάκτησης.
Η τραγωδία της Πύλου θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία δολοφονίας ανθρώπων σε κίνδυνο ως μια από τις μεγαλύτερες. Δίπλα στη Λαμπεντούζα και στις τόσες άλλες.
Είχαν τις γυναίκες και τα παιδιά στο αμπάρι για να μην κινδυνεύσουν. Και τώρα όλοι βγάζουμε το συμπέρασμα, το λογικό, ότι δεν γλύτωσαν.
Μέχρι να φτάσουν στον πάτο της Μεσογείου, όλοι πάνω στο «αλιευτικό», το δουλεμπορικό μ’ άλλα λόγια, πίστευαν ότι είχαν σωθεί από τον πόλεμο ή τις διώξεις που υφίσταντο στις πατρίδες τους αναζητώντας καλύτερη μοίρα.
Δεν ξέρουμε πόσοι ήταν πάνω στο δουλεμπορικό. Δεν ξέρουμε πόσα λεφτά είχαν πληρώσει τους διακινητές. Δεν ξέρουμε αν οι διακινητές είναι μεταξύ των διασωθέντων ή των νεκρών. Δεν ξέρουμε αν με βοηθητική βάρκα την κοπάνησαν πριν βυθιστεί το δουλεμπορικό τους. Δεν ξέρουμε πώς βυθίστηκε.
Ξέρουμε αυτό που βλέπουμε. Τα πτώματα σκεπασμένα με σεντόνια, που αν πας να ανεβάσεις τη φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα την θολώσουν για να μην ταραχτεί η «κοινότητα».
Ξέρουμε ότι ζούμε από τύχη. Ξέρουμε ότι έχουμε την ελευθερία που μας επιτρέπουν να έχουμε.
Πώς να μετρήσεις τους νεκρούς; Μετανάστες ή πρόσφυγες, οι νεκροί είναι άνθρωποι.
Σκέφτομαι ότι κυκλοφορώ ανάμεσα σε ανθρώπους που σκέφτονται ότι «έλα μωρέ» – και δεν γράφω χειρότερα πράγματα που λένε αυτοί οι «άνθρωποι» για τους νεκρούς ανθρώπους.
Για 72 ώρες λένε τα διεθνή πρωτόκολλα θα διαρκέσουν οι ενέργειες έρευνας και διάσωσης.
Για τρεις μέρες θα διαρκέσει το Εθνικό Πένθος που κήρυξε ο υπηρεσιακός Πρωθυπουργός – και σίγουρα ακόμη και γι’ αυτό θα υπάρχουν κάποιοι που λένε: «γιατί εθνικό πένθος, Έλληνες ήταν οι νεκροί».
Γρήγορα θα τους ξεχάσουμε τους ανώνυμους ανθρώπους, μέχρι την επόμενη τραγωδία. Που όσο λιγότερους νεκρούς θα έχει, τόσο θα τη συγκρίνουμε με τη μεγαλύτερη μαζική δολοφονία ανθρώπων που προσπαθούσαν να βρουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, επιβίωσης από αυτές που επικρατούσαν στις πατρίδες τους.
Εμείς ξεχνάμε, αυτοί πνίγονται-δολοφονούνται.
Για να μη βάλω στην κουβέντα τα θέματα διάσωσης, επαναπροώθησης, μεταναστευτικής πολιτικής – ελληνικής και ευρωπαϊκής .
Αναρωτιέμαι πάντως, αν και μέσα μου μάλλον ξέρω την απάντηση: Πόσοι είναι πραγματικά συγκλονισμένοι από την τραγωδία της Πύλου και πόσοι σκέφτονται χωρίς ίχνος ανθρωπιάς…
(Η φωτογραφία του άρθρου είναι από το Λιμενικό Σώμα. Και ξέρεις τι σκέφτομαι: Τους έβλεπαν πριν βουλιάξουν. Κάποιοι τους έβλεπαν και δεν μπόρεσαν να τους βοηθήσουν).
Γιάννης Καφάτος
