Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Παίζοντας στα κύματα – αλλά με σεβασμό
Μέχρι την ώρα που έγραφα τα παρακάτω, ο τρίτος της παρέας που τους παρέσυρε η θάλασσα παρέμενε αγνοούμενος. Ελπίζω να βρεθεί κι αυτός ζωντανός.
Όμως η ιστορία των τριών φίλων μου δίνει τη δυνατότητα να κουβεντιάσουμε μια σκληρή πραγματικότητα για την πατρίδα μας. Η χώρα που στο αίμα της κυλάει η ναυτοσύνη, που έχει χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμών, που έχει μαγικές παραλίες-μαγνήτες για τους τουρίστες από τα πέρατα του κόσμου, κάθε καλοκαίρι πληρώνει έναν μεγάλο φόρο σε ανθρώπινες ζωές που χάνονται ενώ κολυμπούν.
Όπως δε φταίει το μαχαίρι που κόβει ψωμί αλλά και σφάζει, έτσι δε φταίει και η θάλασσα για τις ζωές που χάνονται.
Δυστυχώς οι λόγοι είναι πολλοί. Ή μάλλον έχουν πολλές παραλλαγές, γιατί τελικά πιστεύω ότι ο λόγος είναι κυρίως ένας: Δεν σεβόμαστε τη θάλασσα. Δίνουμε μεγαλύτερη αξία στον (κακό) εαυτό μας και δεν υπολογίζουμε ότι είμαστε άνθρωποι, με αδυναμίες και θνητοί απέναντι σε ένα στοιχειό της φύσης.
Η θάλασσα είναι πάντα εκεί, εμείς ήρθαμε αργότερα και με την εξυπνάδα και την εξέλιξή μας νομίσαμε ότι μπορούμε να τιθασεύσουμε την απεραντοσύνη και τη δύναμή της.
Δυστυχώς η Ελλάδα αν και ναυτική χώρα, έχει μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που δεν ξέρουν κολύμπι. Και το πρόβλημα δεν υπάρχει αν δεν ξέρεις κολύμπι. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που ενώ δεν ξέρεις κολύμπι αποφασίζεις να κάνεις τον κολυμβητή. Αμα δεν ξέρεις κάτσε μάθε. Δεν είναι ντροπή να πας σε μια δημοτική πισίνα και να πεις: ξέρετε, δεν ξέρω κολύμπι, πώς μπορώ να μάθω, μην θαλασσοπνιγώ και βάψω στα μαύρα το σπίτι μου! Δεν είναι ντροπή να μην ξέρουμε κατί. Ντροπή είναι να κάνουμε ότι ξέρουμε και να διακινδυνεύουμε τη ζωή μας για κάτι που που φυσιολογικά θα μας χαλάρωνε. Δεν υπάρχει πιο χαλαρωτικό από ένα ωραίο μπάνιο στη θάλασσα.
Οι αιτίες για τους πνιγμούς είναι πολλές ή μήπως τελικά είναι πάντα η αποκοτιά μας; Γιατί πώς αλλιώς να μιλήσεις για κάποιον, που ενώ ακούει ότι έρχονται μπουρίνια, παίρνει το βαρκάκι του, το κανό του, το σερφ του και βγαίνει να κάνει τον κάπτεν Νέμο, και μετά σηκώνονται ελικόπτερα να το βρουν. Και μακάρι πάντα να βρίσκουν κάθε ηλίθιο που νομίζει ότι μπορεί να τα βάλει με τα κύματα. Γιατί είσαι ηλίθιος όταν νομίζεις ότι η εμπειρία σου, είναι πιο ισχυρή από την ίδια τη φύση! Λυπάμαι που το λέω έτσι ωμά.
Είσαι επίσης ηλίθιος/ηλίθια αν μπαίνεις για τις βούτες σου μετά τις βούτες στις σάλτσες και τα άλλα εδέσματα που καταβρόχθισες. Δεν φταίει η θάλασσα, φταις εσύ που δεν τήρησες το 4ωρο που χρειάζεται να περάσει μετά το φαγητό για να μπεις με ασφάλεια στη θάλασσα.
Για να μην το πολυλογούμε: Η θάλασσα θέλει τον σεβασμό μας. Αν τη σεβόμαστε θα την απολαμβάνουμε και θα παίζουμε μαζί της. Πρέπει όμως να τη σεβόμαστε!
(και καλές βουτιές)
Γιάννης Καφάτος
