Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει).
Όσο και να μετράς δε βγαίνουν…
Η ακρίβεια είναι η νούμερο ένα συζήτηση όπου κι αν βρεθώ το τελευταίο διάστημα. Όλοι μας τα μετράμε κι όσο κι αν τα μετράμε πάλι τα νούμερα δε βγαίνουν.
Ο πόλεμος, και η κακιά Ρωσία είναι η βολική αφορμή για να δικαιολογηθούν όλα τα οικονομικά δεινά που ταλανίζουν ολόκληρη την Ευρώπη.
Θέλω να θυμίσω ότι πριν μερικά χρόνια η κακιά Ελλάδα, με τους «τεμπέληδες», ήταν η αιτία της οικονομικής κρίσης που η πατρίδα μας την πλήρωσε όσο πιο ακριβά γινόταν και υπάρχουν ακόμη συνάνθρωποί μας που δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι μετά τα όσα υπέστησαν εκείνη την περίοδο.
Και μπορεί η οικονομική ιστορία να έδειξε ότι δεν έφταιγαν οι Έλληνες για τη φούσκα της οικονομικής ευμάρειας που έσκασε, το θέμα είναι ότι ο πόλεμος είναι πάντα ένα κακό που μπορεί εύκολα να του φορτώνει κανείς και τα χάλια του συστήματος.
Οι πολιτικοί όμως, το έχουμε πει πολλές φορές, δεν είναι αναλυτές και πολύ περισσότερο δεν είναι σχολιαστές. Αυτοί οφείλουν να παίρνουν μέτρα ώστε η συγκυρία να μην γίνει λαιμητόμος για πολίτες και επιχειρηματίες.
Μιλούσα με έναν Έλληνα που έχει 6 καταστήματα στο Βέλγιο και μου έλεγε ότι εκεί η κυβέρνηση μείωσε το ΦΠΑ στο ρεύμα κατά 15 μονάδες και από το 21% που ήταν το πήγε στο 6%. Βεβαίως κι εκεί ενώ πριν δύο χρόνια υποχρέωσαν τις επιχειρήσεις να καταργήσουν τις σόμπες υγραερίου στους εξωτερικούς χώρους των καταστημάτων και να τις κάνουν ηλεκτρικές τώρα αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο απαγόρευσης της χρήσης ηλεκτρικών σωμάτων θέρμανσης. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούν να λειτουργούν στο μεσοχείμωνο το κεντροευρωπαϊκόν που ως γνωστόν είναι πολύ πιο κρύο από ό,τι ξέρουμε στα μέρη μας.
Δεν βγαίνει ο λογαριασμός πάντως είτε πας στο βενζινάδικο, είτε σκέφτεσαι πώς θα ζεσταθείς το χειμώνα, πώς θα πιεις νερό (γιατί κι αυτό έχει πάρει την ανηφόρα του), και φυσικά πώς θα ψωνίσει τα ψώνια για τις καθημερινές σου ανάγκες.
Πήγα στο σούπερ μάρκετ πρόσφατα για τα ψώνια της εβδομάδας και παρατηρούσα τους άλλους καταναλωτές – αλλά και τον εαυτό μου – πώς έψαχναν τις τιμές σε κάθε προϊόν που αναζητούσαν.
Η ανεμελιά του περνάω από τα ράφια και βάζω στο καρότσι ό,τι μου γυαλίσει πέρασε. Τώρα τίποτα δεν μπαίνει στο καρότσι αν δεν είναι στη λιστα με τα απαραίτητα και αυτά κοιτάζουν όλοι να τα περιορίσουν ή να εντοπίσουν τα φθηνότερα ώστε να βγει ο μήνας.
Αυτό το «μένει πολύς μήνας στο τέλος του μισθού» που είχε γράψει, πρώτη, κάποτε η τηλεκριτικός Ντέπυ Γκολεμά, στις μέρες μας έχει γίνει καθεστώς και δεν είναι καθόλου «πλάκα».
Κι όσο ο λογαριασμός δε βγαίνει τόσο ο κόσμος θα εξαντλείται συναισθηματικά και οικονομικά φυσικά. Κι από την άλλη στις περιπτώσεις αυτές ξέρουμε ότι ο κόσμος πρέπει να μείνει και φοβισμένος, γιατί διαφορετικά μπορεί να αντιδράσει. Και τις αντιδράσεις του κόσμου όλοι τις φοβούνται.
Γιάννης Καφάτος
