Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Ορατότητα
Ορατότητα σημαίνει ότι μπορείς να βλέπεις χωρίς κανένα εμπόδιο, χωρίς κάτι να σου κρύβει τον ορίζοντα ή τις κοντινές λεπτομέρειες.
Η ορατότητα όμως έχει και μια δεύτερη ανάγνωση ως ορος πλέον. Σημαίνει να μην κρύβεται κανείς από το βλέμμα του άλλου.
Ένα απόγευμα που περπατούσαμε με τη γυναίκα μου στο δρόμο, στη γειτονιά μας, είδαμε κάποιον να σπρώχνει ένα αναπηρικό καρότσι. Μου λέει τότε: Έχεις παρατηρήσει ότι παλιά στη γειτονιά βλέπαμε και πιο πολλά αναπηρικά καρότσια και κάποιους τυφλούς με το μπαστούνι τους; Πού πήγαν, έγιναν αόρατοι;
Η απλή αυτή απορία μ’ έβαλε σε σκέψεις και άρχισα να παρατηρώ περισσότερο, και όχι μόνο στους δρόμους της γειτονιάς μου.
Προτιμώ να σκέφτομαι ότι οι συνθήκες είναι αυτές που αναγκάζουν τους ανθρώπους με αναπηρίες να μην κυκλοφορούν ανάμεσά μας: πεζοδρόμια που είναι βοηθητικοί δρόμοι για τα μηχανάκια, κλειστές διαβάσεις, εμπόδια κλπ.
Μόνο θλίψη μου προκαλεί η σκέψη ότι μπορεί κάποιος να μην θέλει να τον δούμε εμείς οι «άλλοι» επειδή έχει κάποιο κινητικό ή άλλο πρόβλημα. Μόνο τρόμο μου προκαλεί η σκέψη ότι οι συγγενείς κάποιου προσώπου με αναπηρία δεν θέλουν να το κυκλοφορούν στο δρόμο λόγω της κατάστασής του.
Για πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία έκρυβε κάτω από το χαλί ενός απάνθρωπου καθωσπρεπισμού τους ανθρώπους που είχαν κάποιο πρόβλημα.
Πόσες περιπτώσεις με οικογένειες που έκρυβαν ένα ανάπηρο μέλος τους γιατί ; γιατί ντρεπόντουσαν για την κατάστασή του.
Αυτή η «ντροπή» έχει καταστρέψει ζωές. Με πολλούς τρόπους, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Τις προάλλες είδα μια διαφήμιση και ανάμεσα στους κομπάρσους που κάτι έκαναν – δεν έχε και σημασία – ήταν και ένας άντρας σε αναπηρικό καροτσάκι.
Ορατότητα! Αφού η διαφήμιση τον δείχνει, υπάρχει και καλό είναι να μην τον κρύβουν οι δικοί του – όταν μάλιστα μια βόλτα, μια απλή βόλτα εξαρτάται από αυτούς. Καλό είναι να μην κάνουμε κι εμείς ότι δεν βλέπουμε.
Καταλαβαίνω τις δυσκολίες και τον αγώνα, την κούραση, την απογοήτευση που νιώθουν συνάνθρωποι μας με αναπηρίες. Επίσης καταλαβαίνω τους συγγενείς τους. Δεν μπορώ να τους νιώσω, προφανώς αλλά προσπαθώ να καταλαβαίνω τι τραβάνε.
Η ορατότητα είναι το καθαρό βλέμμα της μικρής μου φιλενάδας που είναι αναγκασμένη να κινείται με το καροτσάκι της και μάλιστα μόνο με τη βοήθεια των άλλων. Λάμπει, όπως όλοι μας όταν κυκλοφορούμε και περνάμε καλά.
Χωρίς «ορατότητα» σίγουρα ως κοινωνία θα στουκάρουμε σε άγριες καταστάσεις που δοκιμάζουν τον ανθρωπισμό μας.
Μη φοβόμαστε, μην κρυβόμαστε, μην κρύβουμε. Στους δρόμους χωράμε όλοι.
Γιάννης Καφάτος
