Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Ολυμπιακή παρακμή
Τέτοιες μέρες το 2004 ζούσαμε την Ολυμπιακή μας παραζάλη εν αναμονή της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων.
Θυμάστε πώς ήταν η πόλη της Αθήνας; Όλο χαμόγελα, εθελοντές, προετοιμασίες και κι ένας πακτωλός χρημάτων έρεε για να βουλώσει κάθε πιθανή και απίθανη τρύπα της τελευταίας στιγμής.
Αυτά, το μακρινό 2004. Σήμερα, το 2020 η Ολυμπιακή παραζάλη της χαράς και της χλιδής έχει μετατραπεί σε μια ζοφερή παρακμή με πρωταγωνιστές τους ίδιους ανθρώπους που αποθεώναμε.
Τις προάλλες είχα αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν οι αρσιβαρίστες να τα βάζουν με τον Πύρρο Δήμα και να τον καταγγέλλουν, ήρθαν άλλα θέματα της επικαιρότητας και το ξέχασα. Όμως μου είχε κάνει εντύπωση.
Χθες το απόγευμα κάνοντας την ηλεκτρονική μου βόλτα στις ειδήσεις έπεσα πάνω στο ΑΠΕ, (Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων) και την αποκάλυψή του ότι η Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας κατέθεσε αγωγή και ζητάει 100 χιλιάρικα ευρώ από τον Νίκο Κακλαμανάκη.
Δεν είμαι ειδικός στα αθλητικά, ούτε και έχω πρόθεση να πάρω θέση υπέρ Πύρρου, Κακλαμανάκη, Αρσιβαριστών, Ομοσπονδιών.
Ως πολίτης όμως που χάρηκα και πλήρωσα την Ολυμπιακή μας παραζάλη, αισθάνομαι ένα μούδιασμα. Είναι τόσο αντιαισθητικά θλιβερό μέσα σε 16 χρόνια, που μεσολάβησαν από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας οι «μύθοι» να καταρρέουν με τόσο γδούπο.
Κι αυτό είναι πέρα από τα πρόσωπα. Κι αυτό είναι που μου προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση.
Είναι τόσο μακρινά τα χαμόγελα με τα μετάλλια στο στήθος, τα εισιτήρια για τους αγώνες που παρακολούθησα καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι, τα καπελάκια με τον Φοίβο και την Αθηνά έχουν ξεθωριάσει από τα καλοκαίρια που πέρασαν από πάνω τους και σε πρώτο πλάνο πλέον είναι οι θλιβερές ειδήσεις για τις έριδες μεταξύ των «πρώτων».
Επαναλαμβάνω: δεν ξέρω, δεν έχω πληροφορίες και δεν παίρνω θέση για το ποιος έχει δίκιο μεταξύ του Κακλαμανάκη και της Ομοσπονδίας του ή μεταξύ του Πύρρου και της δικής του Ομοσπονδίας.
Δεν μπορώ όμως να κάνω ότι δεν βλέπω μια ακόμη παρακμή, από αυτές που μας έχουν τσακίσει το ηθικό τα τελευταία χρόνια, να μας πετάει κατάμουτρα μια πραγματικότητα που δεν θέλαμε να βλέπουμε ή δεν υπήρχε; Δεν έχω απάντηση.
Θλίβομαι όμως γιατί είναι κατάντια για τον ελληνικό αθλητισμό αυτό που συμβαίνει.
Είναι κρίμα για τα νέα παιδιά που ήθελαν να μοιάσουν κάπου, να κυνηγάνε το όνειρό τους χωρίς να μπορούν να κάνουν εικόνα την επιτυχία που τους ξεκούνησε!
Γιάννης Καφάτος
