Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Οι νεκροί και η μελαγχολία της Κυριακής
Οι 36 νέοι νεκροί στον μακρύ κατάλογο των ανθρώπων που χάθηκαν λόγω του κορωνοϊού κάνει ακόμη πιο βαριά την μελαγχολία της Κυριακής.
Το γεγονός ότι ακούμε καθημερινά έναν αριθμό νερών ίσως μας κάνει άλλους «μυθριδάτηδες» και συνηθίζουμε το άκουσμα του θανάτου.
Σε μια εποχή που όλα είναι μεγάλα και πολλά οι ταπεινοί αριθμοί μπορεί κάποιους να τους κάνουν να αισθάνονται πιο ήρεμοι ή πιο ασφαλείς. Οι αριθμοί όμως, όπως έχουμε ξαναπεί δεν είναι (μόνο) στατιστικά στοιχεία. Είναι φίλοι, γονείς, συγγενείς. Είναι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να αγκαλιάσουν τους δικούς τους ανθρώπους.
Η Κυριακάτικη μελαγχολία είναι παλιά «γνώριμη» των κατοίκων των αστικών κέντρων κυρίως του δυτικού κόσμου. Είναι αυτή η αίσθηση μιας ματαιότητας για τη βδομάδα που πέρασε από πάνω μας και του φόβου μπροστά στο άγνωστο που μας περιμένει την εβδομάδα που ξεκινάει.
Τώρα με την κλεισούρα από τις 6 το απόγευμα, τα κρούσματα που δεν υποχωρούν, τους ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους, τις ζωές μας που είναι σε αναστολή σχεδόν έναν χρόνο τώρα –με μικρά διαλείμματα – τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Περιμένω να εμβολιαστούν οι γονείς μου να τους αγκαλιάσω. Περιμένω τα καθημερινά στατιστικά να μειωθούν και να γίνουν παρελθόν οι καθημερινοί θάνατοι που μας σφίγγουν το στομάχι.
Τώρα που μπαίνουμε στον μήνα που την περσινή χρονιά εγκαινίασε την καραντίνα, τον μήνα της άνοιξης, τον Μάρτιο θέλω να νικήσω τη μελαγχολία της Κυριακής με θετικές σκέψεις. Δεν μου είναι εύκολο.
Θέλει δουλειά να μπορείς να είσαι ρεαλιστής και αισιόδοξος.
Θέλει προσπάθεια.
Το μεγάλο μας στοίχημα είναι η συνεχής προσπάθεια. Έχουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε, που εξαρτώνται από εμάς, που τους αγαπάμε. Για όλους αυτούς οφείλουμε να προσπαθούμε και να μην αφήνουμε τις «μελαγχολίες» να κερδίζουν. Πρέπει να νικήσουμε!
Γιάννης Καφάτος
