Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Ο ύπνος θρέφει παιδιά και …φαρμακευτικές
Παρατηρώ το τελευταίο διάστημα, και όταν αναφέρομαι σε «διάστημα» εννοώ την εποχή της καραντίνας, ότι ο ύπνος είναι ένα ακόμη «θύμα» της εποχής.
Το αυθαίρετο και απολύτως αντιεπιστημονικό συμπέρασμά μου προκύπτει από τις όλοένα και περισσότερες διαφημίσεις που βλέπω στην τηλεόραση για χαπάκια που βοηθάνε στον καλύτερο ύπνο.
Έχουμε χάσει τον ύπνο μας το λοιπόν και η αγορά που τα πάντα διαφεντεύει και ρυθμίζει έρχεται να μας βοηθήσει με φάρμακα να τον ξαναβρούμε.
Όσο πιο αργά βλέπεις τηλεόραση οι διαφημίσεις που σκάνε μύτη είναι τα ηλεκτρονικά καζίνο και τα σκευάσματα για να κοιμηθεί κανείς πιο ήρεμα, πιο γρήγορα ή απλώς να κοιμηθεί.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι συνθήκες που μας περιβάλλουν, οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε, δουλεύουμε, ή ακριβώς επειδή δεν δουλεύουμε (κάποιοι από εμάς) έχουν προκαλέσει διαταραχές.
Το άγχος χτυπάει ύπουλα και την ώρα που κανονικά έπρεπε να κατεβάσεις ρολά, να κλείσεις τα μάτια και να ξεκουραστείς, γεμίζοντας τις εσωτερικές σου μπαταρίες, για να αντιμετωπίσεις την επόμενη μέρα σε αφήνει ξάγρυπνο.
Θυμάμαι, παλιά – προ καραντίνας, ότι κάναμε πλάκα σε όποιον δεν μπορούσε να κοιμηθεί και του θυμίζαμε σκωπτικά την Αληκτώ, την Μέγαιρα και την Τισιφόνη, τις Ερινύες που τον κυνηγούν και δεν τον αφήνουν να ηρεμήσει.
Οι Ερινύες δεν άφηναν τους εγκληματίες να κοιμηθούν κυνηγώντας την συνείδησή του προκειμένου να παραδεχτεί τα εγκλήματά του. Αυτά συνέβαιναν στα ομηρικά έπη και στις σπουδαίες ελληνικές τραγωδίες της αρχαιότητας.
Στη σύγχρονη Ελλάδα δεν χρειάζονται εγκλήματα. Φτάνει το άγχος να πληρώσεις το στεγαστικό, τα φροντιστήρια των παιδιών, τη ΔΕΗ, οι φωνές και οι απειλές στη δουλειά, η κλεισούρα και νάτες οι σύγχρονες «ερινύες» που δεν αφήνουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού να κοιμηθεί.
Είναι σύμπτωμα της εποχής η αϋπνία. Μάλιστα οι επιστήμονες μιλάνε και για το επιπρόσθετο άγχος που έχει δημιουργήσει η πανδημία και τα μέτρα περιορισμού, την συνεχή παρακολούθηση μιας οθόνης για δουλειά, διασκέδαση κλπ.
Ο διεθνής όρος γι’ αυτή τη νέα μορφή αϋπνίας είναι «coronassomnia».
Η καραντίνα λοιπόν έχει διαταράξει και την ώρα που ο οργανισμός μας θέλει να ξεκουραστεί. Η «κορωνοαϋπνία» λοιπόν, είναι εδώ και βρίσκει τις αδυναμίες μας και μας αφήνει ξάγρυπνους.
Δεν μιλάω μόνο ως παρατηρητής. Το έχω βιώσει κι εγώ. Και τη δυσκολία να κοιμηθώ και το ξαφνικό ξύπνημα γεμάτος άγχος για το τι με περιμένει όταν ξημερώσει. Κατατρέχω νοερά σε αυτό που λέμε comfort zone, σε αναμνήσεις που ελπίζω να με ηρεμήσουν, αλλάζω πλευρό και τις περισσότερες φορές ξανακοιμάμαι.
Θέλει πολύ δουλειά με τον εαυτό μας και για να κοιμόμαστε πιο ήρεμα. Η εποχή που ζούμε είναι πιο σκληρή από ποτέ. Δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης – που δεν πέρασε – και τώρα η καραντίνα, ο φόβος της ασθένειας, η κοινωνική μας απομόνωση είναι οι σύγχρονες Αληκτώ, Μέγαιρα και Τισιφόνη που μας κυνηγάνε και όταν μας βρουν αδύναμους μας αλλάζουν τα φώτα.
Θέλει δύναμη, και για να τη βρούμε δεν είναι κακό να ζητήσουμε βοήθεια.
(Δεν είναι κακό, όταν υπάρχει πρόβλημα να τρέχει κανείς να ζητήσει βοήθεια και φυσικά η εκάστοτε «χημεία», εφόσον δίδεται με την αρωγή του γιατρού βοηθάει και δεν πρέπει να την στιγματίζουμε. Δεν πρέπει να «στιγματίζουμε» ούτε όσους την έχουν ανάγκη και καταφεύγουν στα φαρμακευτικά σκευάσματα.)
