Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει).
Ο κόουτς και άλλες ιστορίες της πόλης
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας προπονητής, ένας κόουτς που τα παιδιά τον λάτρευαν κατά τη διάρκεια και μετά την προπόνηση. Τον αγαπούσαν και οι γονείς που έβλεπαν τα παιδιά τους να ανθίζουν δίπλα τους και να παίρνουν μετάλλια και διακρίσεις.
Και μετά αποκαλύφθηκε ότι ο κόουτς βιάζε τα παιδιά των γονιών που του τα εμπίστευονταν.
Και μια γειτονιά, μια περιοχή, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι γονείς των άλλων παιδιών – των τυχερών – τα ίδια τα παιδιά, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα.
Αυτή η μικρή ιστορία είναι μια επαναλαμβανόμενη ιστορία τρόμου για τα θύματα και μια καλή «ιστορία» που πουλάει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Την παρακολουθούμε, όλοι μας. Εκείνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που ο καθένας μας την παρακολουθεί. Η ένταση, η αδιαφορία, η περιέργεια είναι εκφάνσεις αυτής της έντασης με την οποία ο καθένας μας παρακολουθεί αυτού του είδους την ιστορία.
Η 14χρονη που έπεσε στα χέρια βιαστών που την εξέδιδαν σε πολλούς άντρες ταυτόχρονα, άλλη μια τέτοια ιστορία.
Η 12χρονη του Κολωνού, άλλη μια τέτοια ιστορία.
Ιστορίες μιας πόλης που φαίνεται ότι σαπίζει παρασέρνοντας σε μια κόλαση μικρά παιδιά.
Τα παιδιά είναι το μέλλον και τα παιδιά είναι τα εύκολα θύματα του κάθε κόουτς, του κάθε επιτήδειου που μπορεί να εκμεταλλευτεί την παιδικότητα τους, την αθωότητά τους, την ευπιστία τους και να τα μετατρέψει σε βασανισμένους ενήλικες.
Τα παιδιά είναι τα θύματα και δυστυχώς αυτό που μας «διδάσκουν» όλες αυτές οι ιστορίες της πόλης είναι ότι είναι ανυπεράσπιστα από αυτό που λέμε πρόνοια, από οποιονδήποτε θεσμό μιας συντεταγμένης πολιτείας.
Οι θεσμοί για να προστατεύονται τα παιδιά έχουν αποτύχει οικτρά κυρίως στο πως τα μεταχειρίζονται μετά από το κάθε κακό που μπορεί να τα έχει βρει. Βορρά σε καπάτσους δικηγόρους αλλά και διαδικασίες που τα βάζουν να «ζουν» το δράμα και τη βία που υπέστησαν ξανά και ξανά. Για πρόνοια, πρόληψη, ό,τι και να πω είναι λίγο. Ανύπαρκτα.
Οι ιστορίες της πόλης με θύματα μικρά παιδιά μάλλον δε θα πάψουν να συμβαίνουν. Σήμερα ο προπονητής, αύριο ο οποιοσδήποτε που με τις πράξεις του θα μας κάνει να πέσουμε από τα σύννεφα.
Θα ήθελα, έτσι έστω για μία φορά να πιαστεί ένας πριν προλάβει να καταστρέψει την ψυχή και το σώμα ενός παιδιού.
Έτσι μπορεί να έχουμε κάποτε μια ιστορία με καλό τέλος.
Γιάννης Καφάτος
