Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Never ending story ή τα ίδια Παντελάκη μου
Ο αγαπημένος μου «θεός», ο Ντέιβιντ Μπόουι είχε πει ότι: Αισθάνομαι σαν κοινωνία, κομματιασμένος και σε αποδρομή.
Η εποχή που ζούμε είναι κομματιασμένη, σε αποδρομή και πλέον σε καραντίνα.
Είναι μια κατάσταση που μας δοκιμάζει και τη δοκιμάζουμε. Ένα συνεχές τεστ ντράιβ ενός παλιού μοντέλου που πηγαίνει και πηγαίνει και δεν σταματάει να αγκομαχάει ακόμη κι αν δεν έχει βενζίνη να συνεχίσει.
Το πολιτικό μας σύστημα έχει πάψει να παράγει πολιτική και αισθητική. Παράγει νόμους, αναπαράγει στερεότυπα ενός αποτυχημένου παρελθόντος, ανέχεται την ασχήμια και φτιάχνει εχθρούς για να μπορεί να συσπειρώσει τις δικές του μπαταρίες!
Ο ένας ψέγει τους επιστήμονες που δεν έβγαλαν εμβόλιο στο πιτς φυτίλι και ο άλλος φωτογραφίζεται σε βεγγέρες με νεομαντινάδες ντεμέκ «επαναστατικές». Αμφότεροι μας κουνάνε το δάχτυλο στη μούρη και ψάχνουν «ποιος μας έβαλε να τους κατηγορούμε».
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας έχουν κάνει, με τη βούληση μας, τόσο εξαρτημένους που ξεχνάμε να ζούμε. Ζούμε μια εικονική ζωή τόσο ζωντανή που η πραγματική ζωή δεν μας εντυπωσιάζει καθόλου.
Κάθε σταθερά έχει γίνει ασταθής σαν μια κινούμενη άμμος που μας ρουφάει και κλέβει τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό μας.
Κι όλα αυτά σαν να συμβαίνουν στους άλλους. Σαν να μη μας αφορούν όλους, με έναν τρόπο και σε διαφορετικούς βαθμούς.
Το ανθρώπινο χέρι δεν καταλήγει πλέον σε πέντε δάχτυλα. Το ανθρώπινο χέρι πλέον καταλήγει σε μία hi definition οθόνη, συνήθως ακριβοπληρωμένη.
Η στάση του homo erectus, του ανθρώπου που στάθηκε στα πόδια του και με το κεφάλι ψηλά μονίμως αναζητούσε το άγνωστο, έχει μετατραπεί σε homo skypsokefalus. Περπατάμε με σκυφτό το κεφάλι στο κινητό που κρατάμε στο χέρι.
Η μοναξιά της αγέλης είναι μάλλον χειρότερη από την «ανοσία της αγέλης» που εφάρμοσαν κάποιες χώρες για να αντιμετωπίσουν ή να μην αντιμετωπίσουν την πανδημία. Αλληλεπιδρούμε με δεκάδες ανθρώπους καθημερινά αλλά στο τέλος μένουμε μόνοι. Πολλοί, όχι όλοι.
Κι όλα είναι σαν μια μέρα της μαρμότας. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Κάνουμε τα ίδια, τρώμε τα ίδια, ντυνόμαστε ίδια, ψωνίζουμε ίδια, καθένας και καθεμία με την «αγέλη» του και όλοι μαζί κοιτάμε απλώς πώς θα επιβληθούμε στους άλλους.
Η αίσθηση του κινδύνου και τα μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας μας τρομάζουν και σε πολλούς βγάζουν τον χειρότερό τους εαυτό. Κι έτσι η καθημερινότητα γίνεται αφόρητη και κάθε διάθεση για σχέδια, δημιουργία πάει περίπατο – χωρίς κωδικό στο 13033.
Καλημέρα anyway!
Γιάννης Καφάτος
