Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Μια θλιβερή συνάντηση και κάποιες «κλισέ», χρήσιμες σκέψεις
Είδα χθες στο δρόμο, καθώς περπατούσα, να έρχεται προς το μέρος μου ένας κύριος. Έσερνε το ένα του πόδι και το άλλο με πολύ δυσκολία το κουνούσε. Το ένα του χέρι κρεμόταν και το άλλο ίσα που κατάφερνε να κρατάει λίγο από τον ρυθμό του σερνάμενου βηματισμού του.
Το κεφάλι του κοιτούσε τα μικρά ασταθή βήματα που έκανε, και κάθε τόσο το σήκωνε για να κοιτάξει μπροστά του.
Όσο τον πλησίαζα αναγνώρισα το πρόσωπο, ήδη από μακριά η φιγούρα του ήταν οικεία.
Δεν έχει σημασία να σου πω ποιος ήταν. Ήταν μια σπουδαία μορφή κάποτε. Τον ήξερα, όπως τον ήξεραν χιλιάδες άλλοι Έλληνες. Πριν από πολλά χρόνια τον είχα συναντήσει σε μια ομήγυρη.
Ένας βροντερός άνθρωπος, τότε, έσερνε τα βήματά του σήμερα. Με το ίδιο πείσμα που τον χαρακτήριζε στη νεότητά του.
Και μέχρι να διασταυρωθούμε και εγώ να συνεχίσω το δρόμο μου, έχοντάς τον αναγνωρίσει, άρχισα να κάνω τι σκέψεις που θέλω να μοιραστώ μαζί σου.
Όταν τον προσπέρασα γύρισα και τον κοίταξα, σαν να τον αποχαιρετούσα. Η αλήθεια είναι ότι αν ήταν καλά θα του μιλούσα και θα τον χαιρετούσα με τον σεβασμό που είχε κερδίσει. Όμως δεν το έκανα για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Ή μήπως για να μην έρθω εγώ σε δύσκολη θέση;
Είναι τόσο κλισέ το «να έχουμε την υγειά μας» που ως ένα ιδιότυπο μάντρα το ακούμε και το σκεφτόμαστε καθημερινά. Είναι τόσο κλισέ και συγχρόνως τόσο σοφό.
Είναι τόσο σημαντικό να πολεμάμε κάθε αναποδιά που μας συμβαίνει όσο και να μην κρύβουμε τα προβλήματα ή τον ίδιο μας τον εαυτό όταν είμαστε σε δυσκολία. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Ο σερνάμενος περαστικός δεν βγήκε στο δρόμο για να τον λυπηθούμε εμείς, οι άλλοι, που μπορούμε να περπατάμε γρήγορα, που δεν κρέμεται, άβουλο, το χέρι μας. Προφανώς βγήκε για να πάρει τον αέρα του, για να διατηρήσει κάτι από την προηγούμενή του ζωή. Ίσως του το έχει επιβάλει ο γιατρός του ή οι συγγενείς του.
Η σοκαριστική εικόνα ενός πολύ δυνατού ανθρώπου να σέρνεται αδύναμος σε έναν πεζόδρομο είναι τελικά ένα παράδειγμα. Παράδειγμα μιας συνεχούς προσπάθειας. Αυτό είναι η ζωή μας: δυσκολίες, προσπάθεια, κάποιες στιγμές γαλήνης, δυσκολίες και πάλι προσπάθεια.
Αυτό προσπαθώ να σκέφτομαι κι εγώ στις δικές μου δυσκολίες. Αυτό λέω σαν δίσκος που του κόλλησε η βελόνα (οι νεότεροι γκουκλάρετε για την κατανόηση της έκφρασης) στους δικούς μου ανθρώπους. Προσπάθεια, να έχουμε την υγεία μας, μόνο προσπάθεια και υπομονή.
Ξέρω πως είναι δύσκολο και μόνο όταν συναντήσουμε έναν άνθρωπο σαν αυτόν που σας περιέγραψα, ή κάτι σοβαρό μας συμβεί αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, να αναθεωρούμε και να συνεχίζουμε. Βεβαίως και μετά, όταν ο χρόνος περάσει και η «κανονικότητα» της ρουτίνας μας πάρει από κάτω τα ξεχνάμε όλα και πάλι αναλωνόμαστε σε καταστάσεις που και την υγεία και τη διάθεσή μας χαλάνε.
Προσπάθεια, και δύναμη. Πρέπει να τα έχουμε κατά νου κάθε στιγμή, μαζί με την υγεία μας! Ίσως έτσι βρεθούν κάποιες λύσεις σε κάποια από τα προβλήματά μας. Σίγουρα όχι σε όλα. Αλλά η προσπάθεια πάντα αξίζει.
Γιάννης Καφάτος
