Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Μια μέρα γεμάτη διαφορετικά συναισθήματα
Εθνική εορτή. Γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου. Ένας λαός «ώπα τις» στα δύσκολα. Έτσι μας το πέρασαν, έτσι μεγαλώσαμε. Ζήτω το έθνος λοιπόν!
Ζήτω στα όχι, αυτά μας καθορίζουν τελικά. Καθόρισαν την πορεία του ελληνικού κράτους αλλά καθορίζουν και τον καθένα και την καθεμιά από εμάς στην καθημερινότητά μας.
Από τα «όχι» που τολμάμε να πούμε και να δώσουμε τις μάχες μας γι’ αυτά εξαρτάται άλλοτε η επαγγελματική επιβίωση, άλλοτε η συναισθηματική μας ισορροπία και σχεδόν πάντα η ψυχική μας ηρεμία.
Είμαστε τα «όχι» μας λοιπόν. Δεν ξέρω πώς θα είμασταν ως λαός, ως πολίτες αν είχαμε μάθει να γιορτάζουμε τη λήξη του πολέμου – όπως συνηθίζουν στην αλλοδαπή. Εμείς γιορτάζουμε το «όχι» και την έναρξη του πολέμου. Χρόνια πολλά λοιπόν.
Όμως πέραν την σημερινής εορταστικής μέρας, η χθεσινή μέρα ήταν γεμάτη με διαφορετικά συναισθήματα.
Η κηδεία τη Φώφης, με τους επικήδειους των τριών παιδιών της ήταν συγκλονιστική. Όπως είναι συγκλονιστική κάθε οικογενειακή απώλεια κι ας μην την βλέπουμε σε απ’ευθείας σύνδεση. Τα τρία παιδιά που χάνουν τη μάνα τους είναι πάντα πιο σημαντικά από κάθε άλλη εικόνα. Κι αυτή η εικόνα ήταν τόσο δυνατή που μ’ εκανε να ξεχάσω την γελοία κατά την ταπεινή μου γνώμη, παράθεση σημαιών στο φέρετρο της Φώφης. Η Ελληνική σημαία έφτανε. Τα κομματικά λάβαρα μόνο σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα μου έκαναν.
Η καταδικαστική απόφαση για την επίθεση με βιτριόλι στην Ιωάννα Παλιοσπύρου ήταν μια ακόμη αφορμή για συναισθηματική διακύμανση κατά τη χθεσινή μέρα. «Ήθελε να σκοτώσει» αποφάσισαν οι ένορκοι και 15 χρόνια κάθειρξης περιμένουν την κατηγορούμενη. Φυσικά θα εκτίσει πολύ λιγότερα, αλλά έτσι προβλέπει ο νόμος. Κι εδώ ανάμεικτα τα συναισθήματα.
Οι αστυνομικοί που τα σπάνε και φωνάζουν «ναι είμαι τρελός» με φοβίζουν. Με φοβίζουν περισσότεροι οι πολίτες που τυφλά είναι υπέρ η κατά των αστυνομικών. Είμαστε έρμαια στα κέφια κάθε «τρελού» και το πολιτικό πλαίσιο κάθε φορά αλλάζει προς άγραν ψήφων.
Γεμάτες οι μέρες. Γεμάτες συναισθήματα και αφορμές για σκέψεις!
Γιάννης Καφάτος
