Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Μέρες καραντίνας: Είμαστε τα σκουπίδια μας
Μέρες καραντίνας, μέρες που δοκιμαζόμαστε όλοι. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο.
Περπατούσα με τον σκύλο μου, Κυριακή πρωί, στο συννεφιασμένο Παλαιό Φάληρο και δυο μαύρα σημάδια – από μακριά – πάνω στο πεζοδρόμιο, τράβηξαν την προσοχή μου.
Δύο γάντια και δίπλα στο ένα, πεταμένο επίσης και ένα χρησιμοποιημένο αντισηπτικό μαντηλάκι.
Τι να πρωτοπείς για αυτά τα νέα σκουπίδια που έρχονται να βρωμίσουν τις πόλεις μας, το περιβάλλον μας και τις ζωές μας.
Τη μια μέρα σκοτώνονται σε ουρές φαρμακείων και σούπερ μάρκετ, βάζουν μέσο για να πάρουν αντισηπτικά μαντηλάκια και γάντια και την άλλη μέρα τα πετάνε στο δρόμο.
Πόσοι κόπανοι βρίσκονται ανάμεσά μας τελικά!
Πόσοι αδιάφοροι παρτάκηδες θέτουν πλέον σε κίνδυνο τις ζωές μας;
Είμαστε τα σκουπίδια μας τελικά, και πολλοί είναι τόσο σκουπίδια και οι ίδιοι που αποτελούν πηγή μόλυνσης για όλους μας: τι πόλεις, το περιβάλλον και τις ζωές μας.
Οι μέρες καραντίνας έχουν βγάλει στον αφρό όλη τη δυσωδία του σύγχρονου ελληναρά που δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά την καλοπέρασή του.
Προφανώς αυτοί που πετάνε ένα υλικό που άλλοι το αναζητούν – ακόμη κι αν πρόκειται για ψυχολογικούς λόγους – με αγωνία είναι οι ίδιοι που πάνε στο σούπερ μάρκετ και αδειάζουν τα ράφια χωρίς να σκέφτονται τον διπλανό τους.
Η κοινωνική αδιαφορία που βγήκε στην επιφάνεια με αφορμή τον φονικό Κορωνοϊό είναι μόνο η κορυφή ενός κακοφορμισμένου σπυριού που σκάει στη μούρη μας. Εγωιστές, αδιάφοροι, ανάλγητοι και νάρκισσοι μας πετάνε στη μούρη τις βρωμιές τους, ενώ, είμαι βέβαιος ότι θα απευθύνονται στο κοινό τους μέσω Facebook με πύρινους λόγους δικάζοντας τους πάντες.
Πάνε στα χωριά τους αψηφώντας ότι μπορεί να μεταφέρουν τον ιό σε μιας περιοχή με ιατρικές συνθήκες σαφώς υποδεέστερες μιας πόλης. Αλλά το μόνο που τους νοιάζει είναι ο εαυτός τους. Νομίζουν ότι ο αόρατος εχθρός δεν μπορεί να τους βρει.
Είμαι βέβαιος ότι αν, ο μη γένοιτο, τους συμβεί κάτι θα πουν το κλασικό: Ξέρεις ποιος είμαι εγώ…
Οι μέρες καραντίνας δίνουν τροφή για πολύ σκέψη, περίσκεψη και φυσικά θυμό για ό,τι συμβαίνει.
Οι παρτάκηδες πάντα υπήρχαν, τώρα στα πολύ δύσκολα όμως η παρουσία τους είναι έντονη και πάντα αντιαισθητική.
Ζούμε μέρες πολύ ζοφερές, με απαγόρευση κυκλοφορίας, με τα θύματα του Κορωνοϊού να αυξάνονται, με τις ζωές μας να αλλάζουν. Μόνο τα «σκουπίδια» που λερώνουν τις κοινωνίες μας παραμένουν ίδια. Ακόμη κι όταν πετάνε στους δρόμους μάσκες και γάντια και αντισηπτικά.
