Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Με αφορμή μια κηδεία…
Η κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη κλείνει ένα κεφάλαιο στον Ελληνικό Πολιτισμό.
Μια ταφόπλακα στο φθαρτό σώμα ενός άφθαρτου δημιουργού.
Όμως η κηδεία του Μίκη είναι αφορμή για να δεις και κάποιες πτυχές της ζωής ημών, των άλλων, των απλών ανθρώπων που συχνά διαγκωνίζονται γύρω από ένα φέρετρο για να προβάλλουν τα δικά τους πάθη.
Το να φτάσει να παρέμβει η Δικαιοσύνη στο θέμα της ταφής του Μίκη έκανε την βαριά ατμόσφαιρα λόγω του θανάτου του, ακόμη πιο βαριά αλλά και συνάμα αμήχανη.
Να σου πω την αλήθεια μου, όλος αυτός ο οικογενειακός καβγάς για το πού θα ταφεί, ποιο γραφείο τελετών θα τον παραλάβει, φρουροί να φυλάνε τη σορό στα ψυγεία του Α’ Νεκροταφείου, δηλώσεις, αντιδηλώσεις, επεξηγήσεις, αναρτήσεις το μόνο που κατάφεραν είναι να θολώσουν την εικόνα όλων αυτών που υπήρξαν λόγω της ύπαρξης του Μίκη.
Άκουσα από πολλούς γνωστούς μου να λένε «τα παιδιά των διασήμων κλπ κλπ», όμως η γενίκευση πάντα κρύβει κινδύνους.
Γενικεύοντας κι εγώ θα πω ότι σε ένα βαθμό τα παιδιά είναι η εικόνα που έχτισαν στο γονεϊκό περιβάλλον που μεγάλωσαν.
Από την άλλη όμως τα παιδιά, που παραμένουν τα παιδιά κάποιου, αλλά μεγαλώνουν και ενηλικιώνονται που να πάρει ο διάβολος οφείλουν να δουλέψουν με τον εαυτό τους, να αποτινάξουν ό,τι τους βάρυνε από την οικογενειακή τους ζωή και ως μεγάλοι πια να ζήσουν, να επιζήσουν και να στηριχτούν στα πόδια τους.
Ποσο κρίμα που η αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις είναι ένας θάνατος ενός τόσο σημαντικού προσώπου που πολύ περισσότερα από ένας καλλιτέχνης.
Γιάννης Καφάτος
