Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει).
Μα καλά τι του βρήκε;
Η νέα υπόθεση γυναικοκτονίας στην Λεκάνη Καβάλας, την περασμένη Παρασκευή, ξεπερνάει κάθε λογική και πραγματικά μας κάνει όλους να μουδιάζουμε μπροστά στην ευκολία που κάποιος έχει να αφαιρέσει μία και δύο ζωές.
Έχουμε Οκτώβριο, τον δέκατο μήνα του χρόνου και ήδη η άγρια στατιστική λέει: 20 γυναικοκτονίες. Και στον αριθμό αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται οι ξυλοδαρμοί, η βία ενάντια στις γυναίκες που δεν τις στέλνει στον τάφο αλλά στο νοσοκομείο.
Θυμάσαι την ιστορία της Καλαμάτας; Του είπε να χωρίσουν και της έριξε ένα κάποιο οξύ στο πρόσωπο και πήγε να χάσει το μάτι της.
Οι γυναίκες είναι σε διωγμό πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να το αντιμετωπίσουμε. Και ως πολίτες, και ως πολιτεία, και ως νομικός κόσμος.
Η εισαγωγή του όρου γυναικτονία είναι σίγουρα μια καλή αρχή.
Το πρόβλημα είναι στην κοινωνία όμως, εξίσου με τη δικαιοσύνη και την αστυνομία.
Οι γυναίκες εκπαιδεύονται σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σήμερα ότι πραγματώνονται μέσα από τη σχέση, το γάμο, τη μητρότητα.
Είναι τόσο ενσωματωμένη η κοινωνική διδαχή που ίσως να υπάρχουν μανάδες που μεγαλώνουν έτσι τα κορίτσια τους χωρίς να το κάνουν εκούσια. Κι αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το δουλέψουμε ως κοινωνία, ως γονείς, ως εργαζόμενοι, ως προϊστάμενοι, ως δάσκαλοι, καθηγητές, φίλοι.
Η τελευταία γυναικοκτονία μιας πολύ δυναμικής γυναίκας από έναν κτηνοτρόφο προκάλεσε πολλά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που συνοψίζονται σε πέντε λέξεις: Μα καλά τι του βρήκε; Υπονοώντας ότι μια γυναίκα με σπουδές, όραμα, και δυναμισμό δεν μπορει να ερωτευτεί έναν κτηνοτρόφο. Δηλαδή σα να μας λένε ότι στο τέλος-τέλος ευθύνεται η γυναίκα που ενώ μπορούσε να έχει έναν δεν ξέρω κι εγώ τι, διάλεγε έναν κτηνοτρόφο.
Και η Καρολάιν που είχε τον κοσμοπολίτη πιλότο; Κι αυτή έφταιγε;
Θέλω να πω δηλαδή ότι δεν μπορούμε να κουβεντιάζουμε τι κάνει μια γυναίκα να ερωτευτεί κάποιον, όταν αυτός ο κάποιος γίνεται δολοφόνος της.
Δεν φταίει η γυναίκα. Δεν φταίει το επάγγελμα του εκάστοτε δράστη.
Όλοι αυτοί έχουν γαλουχηθεί με την αρχή ότι ως άντρες είναι κατακτητές που κάνουν ό,τι θέλουν στις κτήσεις τους.
Κι αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει.
Δυστυχώς η στατιστική πάντα θα μας δίνει τα νούμερα του τρόμου. Η καταγραφή είναι οδυνηρή αλλά εύκολη. Το δύσκολο είναι να προστατέψουμε τις γυναίκες από εκείνα τα στερεότυπα που τις καθιστούν «κτήσεις». Αυτό είναι το δύσκολο, κι αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει η κοινωνία μας
