Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!
Κι αν κλείναμε τα θερινά σε καμπίνες αεροπλάνου;
Η έξοδος από την καραντίνα, το λοκντάουν που λέμε ελληνιστί, ήταν αναγκαία για πολλούς λόγους.
Ο κυριότερος ήταν μάλλον οικονομικός και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό δεδομένου ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη αφού γλύτωσαν από τον φονικό ιό καταδικάστηκαν σε μια πιο σκληρή τιμωρία: την Ανεργία.
Και η οικονομία είναι μια μόνιμη «πανδημία» που όλοι θέλουν να την «περάσουν» έχοντας δουλειά για να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια τη ζωή τους.
Αυτές οι δουλειές, οι μπίζνες που λέμε ελληνιστί, είναι το μεγάλο στοίχημα και φαίνεται ότι έχει περισσότερους χαμένους παρά κερδισμένους και στην δική μας γωνία της Γης.
Η οικονομία, που λέγαμε παραπάνω, είναι μια παράλογη «ασθένεια» και επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες.
Κυριότερος παράγοντας που επηρεάζει την οικονομία του καθενός μας είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για όλα αυτά τα ζητήματα.
Έτσι στην Ελλάδα αποφάσισαν ότι τα σινεμά, τα θερινά, θα ανοίξουν μεν αλλά δεν θα μπορούν να γεμίσουν για υγειονομικούς λόγους.
Την ίδια ώρα οι αεροπορικές εταιρείες θα σηκώσουν αεροπλάνα με όλες τις θέσεις γεμάτες γιατί «αλλιώς δε βγαίνω μάνα μ’».
Είναι δύο ακραία παραδείγματα για να δείξουν τον παραλογισμό που ζούμε.
Στην κλειστή καμπίνα του αεροπλάνου μπορείς να παστωθείς κανονικά με τη μάσκα σου, ενώ στο ανοιχτό περιβάλλον του θερινού σινεμά κινδυνεύεις τρομακτικά από τον ιό από τον τυχαίο διπλανό σου.
Ακραίο μεν το παράδειγμα αλλά οικονομικώς εξηγήσιμο: Άλλη η δύναμη της Ρένας ή του Δημήτρη που έχουν έναν θερινό κινηματογράφο και ζουν από αυτόν άλλη η δύναμη του Μίστερ Τάδε που κατέχει μια αυτοκρατορία. Προφανώς στην αυτοκρατορία του Μίστερ Τάδε βρίσκουν δουλειά κάποιες χιλιάδες άνθρωποι ενώ στο θερινό απασχολούνται σαφώς λιγότεροι.
Άρα πού καταλήγουμε φίλε Δαρβίνε μου; Έχεις θερινό; Κλείστο σε μια καμπίνα αεροπλάνου και μπορείς να δουλέψεις. Εξελίξου, μ’ άλλα λόγια γιατί όποιος δεν εξελίσσεται εξαφανίζεται.
Η επιστροφή σε ό,τι θυμίζει «κανονικότητα» προ της υγειονομικής κρίσης είναι ένα δύσκολο παζλ γι’ αυτούς που προσπαθούν να το λύσουν. Η «κανονικότητα» είναι μια κενή λέξη όσο ο κορωνοϊός συνεχίζει να μην έχει έναν καλό αντίπαλο, ή δύο αντιπάλους: φάρμακο και εμβόλιο.
Δεν λέω ότι οι προθέσεις είναι κακές αλλά ως πολίτης και εργαζόμενος θα μου άρεσε να ακούω λογικές προτάσεις και όχι παράλογα ημίμετρα.
Μια απόφαση που λαμβάνεται επηρεάζει τις ζωές μας με πολύ μονιμότερο τρόπο απ’ ό,τι φανταζόμαστε.
Ειδικά για τα θερινά σινεμά, που είναι ένα κομμάτι της ταυτότητας της κάθε πόλης και της συλλογικής μνήμης, πιστεύω ότι θα πρέπει να επανεξεταστεί το θέμα. Όπως και για τα ανοιχτά θέατρα. Ο αστικός πολιτισμός, ο Πολιτισμός και οι φορείς τους, μας αρέσει ή όχι, αποτελούν ένα ισχυρό κομμάτι της άυλης «βαριάς βιομηχανίας που διαθέτει η Ελλάδα και πρέπει να διασωθούν.
Γιάννης Καφάτος
