Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Η Βία σκοτώνει τα θύματα αλλά κι εμάς εν τέλει
Ξέρεις η καραντίνα, εκτός όλων των άλλων έχει ανεβάσει κι ένα ακόμη στατιστικό: Ανέβηκαν τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Περίκλειστοι στα σπίτια μας, και στην περίοδο της καραντίνας, αγνοούμε, κάνουμε ότι δεν ξέρουμε, πράγματι μπορεί να μην ξέρουμε, αδιαφορούμε για εκείνο το διαμέρισμα που ακούμε συνεχώς φορές και παιδιά ή γυναίκες βγαίνουν από μέσα κλαμένοι, μωλωπισμένοι, ή δεν βγαίνουν καθόλου…
Η Βία του κάθε νταή απέναντι σε ένα παιδί, απέναντι σε μια γυναίκα είναι πιο θανατηφόρα από όλους τους ιούς μας ταλανίζουν τώρα και μπορεί να μας ταλαιπωρήσουν στο μέλλον. Γιατί αυτή η Βία ανθίζει και λόγω της δικής μας αδιαφορίας.
Ο φόβος βασιλεύει πίσω από κλειστές πόρτες και μην αρχίσετε, κάποιοι κυνικοί, τα «φταίει κι αυτή που δεν αντιδρά» και άλλα τέτοια κλισέ που ακούμε.
Το πρόβλημα είναι ότι ειδικά στις γυναικοκτονίες πάντα αναπαράγεται το μοντέλο «καλό παιδί» ή «την αγαπούσε», ή «θόλωσε» ή «η κακιά η ώρα» και απουσιάζει το απλό: τη δολοφόνησε!
Δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, και διάφοροι άσχετοι – που γίνονται όμως επικίνδυνοι – όταν βρίσκονται μπροστά σε ένα μικρόφωνο και μια κάμερα κάνουν ό,τι μπορούν να μεταδώσουν όλη την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας που με τα στερεότυπά της και την πατριαρχική λογική της σκοτώνει για μια ακόμη φορά το θύμα!
Αν είναι παιδί, μπορείς να πεις ότι τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα.
Αν είναι κορίτσι που βιάστηκε, ε τότε σίγουρα «προκάλεσε» κλπ εμετικά που τα ακούμε χρόνια τώρα φυσικά από αυτό που λέμε mainstream ΜΜΕ.
Παιδιά και γυναίκες είναι τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας.
Ο σωματικά δυνατός επιβάλλει την πυγμή του στον σωματικά αδύναμο.
Κι αυτό το ανεχόμαστε. Είτε γιατί αδιαφορούμε είτε γιατί φοβόμαστε. «Πού να μπλέκεις τώρα». Αυτή η λαίλαπα του «πού να μπλέκεις τώρα» αφήνει παιδιά να βιάζονται μέσα στο σπίτι τους. Αυτό το «ωχ, και τι να κάνω εγώ τώρα» αφήνει ρημαγμένες γυναίκες.
Την ίδια ώρα ακόμη το δικανικό σύστημα ταλαιπωρεί τα θύματα που τα αντιμετωπίζει ως οιονεί συμμετόχους στο εκάστοτε έγκλημα του θύτη.
Πόσες φορές πρέπει ένα παιδί, αγόρι ή κορίτσι, να περιγράψει πώς το βίαζε ο πατέρας, ή ο θείος, ή ο παπάς της ενορίας του;
Δουλεύουν σωστά οι υποδομές αποκατάστασης των κακοποιημένων γυναικών;
Η Βία μεγαλώνει τη λίστα των θυμάτων αλλά η ανοχή της σκοτώνει διαβρώνοντας την κοινωνία, εμάς. Εμάς που συνηθίζουμε να ακούμε τις σχετικές ειδήσεις, κάνουμε ένα ποστ στο Instagram ή το Facebook ή και στα δύο και δεν αλλάζουμε τη δική μας συμπεριφορά απέναντι στους νταήδες.
Και μετά έρχεται και η «μοιραία πτώση από τα σύννεφα» για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που κάναμε ότι δε βλέπαμε.
Οι παγκόσμιες ημέρες κάνουν καλό. Ανεβάζουν τα σχετικά ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπάρχουν όμως κι οι άλλες μέρες που περιμένουν να είμαστε ανήσυχοι πολίτες και λίγο καλύτεροι άνθρωποι για τους συνανθρώπους μας.
