Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Η θλίψη του χαρούμενου Αύγουστου
Άγριες οι μέρες που ζούμε. Άγριες και γεμάτες θλίψη. Θλίψη, μέρες που κανονικά η χαρά των διακοπών, όποιων διακοπών αντέχει ο καθένας, θα είχε την τιμητική της.
Θλίψη για το μωρό των οκτώ μηνών που ο χείμαρρος το πήρε από τα χέρια της μάνας του. Ημιυπόγειο είχαν νοικιάσει για την ανάπαυλα του Αυγούστου.
Θλίψη για κάθε θύμα ενός παράλογου χαμού.
Αυτός ο θάνατος του μωρού είναι ό,τι πιο στοιχειωμένο θα κουβαλάμε στη μνήμη μας από το ζοφερό 2020, μαζί με τ’ άλλα…
Αχ, «αξιότιμε καθηγητά Ουμπέρτο Έκο», πώς η πραγματικότητα διαψεύδει το δοκίμιό σου «Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». (Βεβαίως και αξίζει να το διαβάσετε για να δείτε πώς ο Ιταλός φιλόσοφος προσέγγιζε το ρόλο των ΜΜΕ στην εποχή του)
Μασκοφόρος σε καταστήματα, σε διαδρόμους νοσοκομείων, και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, μόνο το βλέμμα μπορείς να διακρίνεις από τους άλλους μασκοφόρους συνανθρώπους. Και η θλίψη παίρνει μορφή.
Άραγε πώς θα βγούμε από αυτό το «φεγγάρι» που έχουμε μπει και που κρατάει τόσο πολύ και μας δοκιμάζει ακόμη περισσότερο;
Πώς θα αλλάξουμε, όχι μόνο ως κοινωνίες αλλά και ως άτομα; Πώς θα διώξουμε τη θλίψη από τα μάτια μας;
Άραγε καταλαβαίνουμε ότι είμαστε βυθισμένοι σε μια θλίψη; Ακόμη και αν όλα πάνε πρίμα στο περιβάλλον του καθενός μας (πράγμα που εύχομαι ολόψυχα) πώς αντιδρούμε και πώς λειτουργούμε όταν γύρω μας ο φόβος, η αδιαφορία, ο θυμός, η κακία επικρατούν;
Κοιτάω έναν βασιλικό, πλουμιστό στη γλάστρα του, με το άρωμά του να σηματοδοτεί την καλοκαιρινή ευωχία και αναρωτιέμαι: Πόσο θα μπορούμε να γεμίζουμε ελπίδα με μια οικεία μυρωδιά όπως το άρωμα του καλοκαιρινού βασιλικού; Και την ίδια ώρα προτείνω να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τα καταφέρνουμε να βρίσκουμε τον τρόπο που θα μας κρατάει γεμάτους ελπίδα και δύναμη.
Διαβάζω, ότι κι εσύ, για νεκρούς, κρούσματα, ευθύνες, κατηγορίες, «σοφίες» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πλέον προτιμώ να σιωπώ και να σκέφτομαι.
Μου έκανε εντύπωση (εξακολουθώ να «εντυπωσιάζομαι») που κάποιοι κατηγορούν τους άλλους που ανεβάζουν την χαρά τους με φωτογραφίες διακοπών, ηλιοβασιλέματα και τα ρέστα την ώρα που κάποιοι άλλοι θρηνούν.
Δεν μπορώ να πάρω το μέρος κανενός. Κανείς δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του κόσμου πάνω του, κανείς δεν μπορεί να μην νιώσει αυτόν που πονάει για τον άλλον.
Ο βασιλικός θροΐζει και το άρωμά του εξακολουθεί να μου δημιουργεί εικόνες, παλιές. Ο χαρούμενος Αύγουστος αντιπαλεύει τη θλίψη της επικαιρότητας, όπως τα κομμάτια του καθενός τον εαυτό μας.
«Δύναμη», αυτή θα είναι πλέον μια ευχή που θα λέω. Να έχουμε δύναμη: για τον εαυτό μας και για τους ανθρώπους μας.
Καλή εβδομάδα, λοιπόν, με Δύναμη!!!
Γιάννης Καφάτος
