Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Η πιο δύσκολη «εξίσωση» του κορωνοϊού
Ο κορωνοϊός όχι απλώς είναι εδώ, είναι μάλλον η μόνη σταθερά για τις ζωές μας αφού όλα κινούνται γύρω από αυτόν.
Τα μέτρα της Κυβέρνησης έρχονται, παρέρχονται και επανέρχονται και όλοι ελπίζουμε ότι θα πιάσουν και θα τη γλυτώσουμε και υγειονομικώς και οικονομικώς.
(καλά σίγουρα υπάρχουν και οι «αρρωστάκηδες» πολιτικάντηδες – ασχέτως αν είναι πολιτικοί… – που προτιμούν μια κυβερνητική αποτυχία κι ας σημαίνει αυτό ό,τι μπορεί να σημαίνει για ανθρώπινες ζωές)
Ως γονιός θα μιλήσω με δύο παιδιά σε γυμνάσιο και λύκειο, και ως άνθρωπος που δεν τα πάω καλά με τις μαθηματικές εξισώσεις.
Το θέμα της επιστροφής στα θρανία, νομίζω ότι είναι η πιο δύσκολη εξίσωση του κορωνοϊού.
Τόσες πολλές οι παράμετροι που δεν ξέρεις πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις και με τον γνωστό «χ», δηλαδή τον κορωνοϊό να καραδοκεί και να απειλεί.
Σίγουρα τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν γράμματα. Αυτά τα γράμματα που προσφέρει το σχολείο με τους φωτισμένους δασκάλους (και με τους αδιάφορους – αυτοί πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, όμως προτιμώ να μείνω στους καλούς δασκάλους που νοιάζονται για τους μαθητές τους, τα παιδιά μας!)
Πώς όμως θα είμαστε σίγουροι ότι θα είναι ασφαλή; Πώς θα είμαστε σίγουροι ότι δε φέρουν στο οικογενειακό περιβάλλον τον ιό;
Δεν είμαστε είναι η απάντηση. Οι σιγουριές δεν υπάρχουν πια. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα παρά μόνο να προσπαθούμε να μάθουμε και στα παιδιά να τηρούν τα μέτρα ατομικής προστασίας χωρίς αστερίσκους και ερωτηματικά.
Οι δάσκαλοι των παιδιών μας θα αναλάβουν από τον Σεπτέμβρη όχι μόνο να μάθουν γράμματα στα παιδιά μας αλλά και να τα μάθουν να μένουν ασφαλή. Έχουν διπλό ρόλο φέτος.
Ναι δεν είναι κι αυτοί οι «σούπερμαν» που θα σώσουν τον πλανήτη όμως έχουν το βάρος της ευθύνης των παιδιών που θα μπουν στις τάξεις.
Μακάρι να μπορούσε το κράτος να πει διπλασιάζω τους δασκάλους και κάνω τα σχολεία πρωί -απόγευμα, όπως γινόταν όταν εγώ ήμουν παιδί. Δεν μπορεί όμως οπότε πρέπει να θωρακίσουμε τα παιδιά με την ιδέα της Ατομικής προστασίας
Είναι πολύ δύσκολο και η ανησυχία όλων μας είναι μεγάλη.
Δεν θέλω να σκεφτώ πώς θα αντέξει ένα παιδί το βάρος της ευθύνης να κολλήσει κάποιον μεγαλύτερο της οικογένειας με ό,τι συνέπειες θα έχει αυτό. Πώς θα ζήσει μετά με τέτοιο τραύμα στη συνείδησή του;
Αυτή είναι η εξίσωση που πρέπει να λυθεί και με πιάνει αγωνία και τρόμος όσο τη σκέφτομαι.
Γιάννης Καφάτος
