Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Η μάνα μπήκε φυλακή και η απορία που με κάνει χάλια
Έχουμε γίνει θεατές μιας από τις πλέον αποτρόπαιες ιστορίες που έχουμε δει στο ζωντανό νέτφλιξ που έχει καταντήσει η ζωή μας.
Η Ρούλα Πισπιρίγκου πέρασε χθες την πύλη του Κορυδαλλού.
Μπορούμε να δεχθούμε αυτό που λέει ο δικανικός, και όχι μόνο πολιτισμός: Αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου;
Είναι μια ωραία φράση αλλά ποιος δεν έχει ήδη καταδικάσει στη συνείδησή του τη Ρούλα Πισπιρίγκου ως τη μάνα που σκότωσε τρία παιδιά;
Όμως η κουβέντα σήμερα, στο κεφάλι μου δεν είναι περί δικανικού πολιτισμού.
Τόσες μέρες που ασχολούμαι με την υπόθεση αυτή αρρωσταίνω κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω κάτι καινούργιο.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να μάθει, να ακούσει κι άλλο. Να ακούσω κι άλλες λεπτομέρειες που τελικά τι θα μου προσφέρουν; Δεν ξέρω.
Σκέφτομαι ότι έχω μια περιέργεια την ίδια ώρα που δεν μπορώ να συλλάβω την κατάσταση, τη συνθήκη που λέμε, που βιώνουμε.
Σκοτώνεις ένα, σκοτώνεις δύο σκοτώνεις και τρίτο – όχι έναν άγνωστο, αλλά το ίδιο σου το σπλάχνο;
Πώς λειτουργεί το μυαλό ενός κατά συρροή δολοφόνου;
Αν υποθέσουμε ότι η Ρούλα Πισπιρίγκου αποδειχθεί ένοχη, η προηγούμενη φράση παραπάνω, θα γίνει: πώς λειτουργεί το μυαλό ενός κατά συρροή δολοφόνου που είναι η μάνα των θυμάτων (της);
Μιλάμε για τρέλα. Με πιάνει τρέλα ότι μπορεί να αποδειχτούν όλες αυτές οι λεπτομέρειες που διαρρέουν από καταθέσει και δικογραφίες. Μια τρέλα.
Την ίδια ώρα μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν σκέφτομαι πώς θα μπορούσε κάποιο από τα τρία παιδιά να γλιτώσει από το φριχτό (όπως φαίνεται) θάνατο που βρήκαν; Θα μπορούσε να σωθεί η Τζωρτζίνα αν είχε γίνει ενδελεχής έρευνα για τις συνθήκες και τις αιτίες του θανάτου της Ίριδας – της μεσαίας αδελφής της;
Καταλαβαίνω ότι για την ιατρική επιστήμη το θάνατος ενός βρέφους είναι ένα στατιστικό στοιχείο στην αλυσίδα των βρεφικών θανάτων. Μα όταν έρχεται δεύτερος θάνατος μωρού, της ίδιας οικογένειας, η ίδια η πολιτεία δεν πρέπει να κάνει φύλλο και φτερό τα πάντα για να βρει την αιτία;
Θα μπορούσε να σωθεί η Τζωρτζίνα από την μανία του δολοφόνου της – όποιος αποδειχτεί ότι είναι αυτός – αν είχε γίνει σωστός έλεγχος για τον θάνατο της αδελφής της; Αυτή είναι η ερώτηση που μου χτυπάει στο μυαλό και θα συνεχίσει να με κάνει χάλια.
Κι αυτή η ερώτηση που περικλύει όλα όσα, στερεοτυπικά και μη, λέμε όλοι μας για τη λειτουργία του κράτους, των μηχανισμών, των κοινωνικών δομών κλπ κλπ, είναι που με τρομάζει κιόλας. Με τρομάζει γιατί μια αδιαφορία ή ολιγωρία, ή γραφειοκρατία είναι πολλές φορές αιτία για να γεμίζουν οι τάφοι και ν’ αδειάζουν οι αγκαλιές.
