Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει).
Για τους ανήλικους γαμ@@@@@ στο Ίλιον
Υπόθεση βιασμού 15χρονου μαθητή από μαθητές, συμμαθητές του, στο Ίλιον. Σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι τα βασανιστήρια του πιτσιρικά καταγράφονταν σε βίντεο. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μην…
Μικροί μεγάλοι δεν υπάρχουν αν δεν καταγράψουν τα πάντα στο κινητό τους.
Φρίκη.
Πώς σου φαίνεται η λέξη για να περιγράψει την κατάσταση;
Μήπως το «Σοκ» είναι καλύτερο;
«Κτηνωδία». Κι αυτό ταιριάζει γάντι.
Σου θυμίζουν κάτι αυτές οι λέξεις; Εμένα, για να μην το ζορίζουμε πολύ, μου θυμίζουν τους τίτλους στην προηγούμενη ιστορία με ήρωες παιδιά. Δεν έχει σημασία ποια ιστορία. Σημασία έχει ότι πλέον ό,τι και να πούμε το έχουμε ξαναπεί κι ας υπάρχει μια μικρή «ποικιλία» στο περιεχόμενο της είδησης που μας προκαλεί.
Παλιά, στα δικά μου παιδικά χρόνια, το σεξ ήταν είτε κλειδαμπαρωμένο στον πάτο κάποιου ντουλαπιού σε απαστράπτοντα περιοδικά που μπορεί να έκρυβαν ο μπαμπάς – και πιο σπάνια – η μαμά και ο μπαμπάς μαζί – σε κάτι ταινιάκια σούπερ 8 που προβάλλονταν σε ώρες που τα παιδιά κοιμούνται και οι μεγάλοι έκαναν την πλάκα τους, στα μουλωχτά στις πλαϊνές βιτρίνες των περιπτέρων και φυσικά στα τσοντάδικα της Πατησίων και πέριξ της ομόνοιας.
Σήμερα το να δει σεξ ένα παιδί είναι ένα κλικ μακριά και φυσικά σε μεγαλύτερη ποικιλία.
Τα παιδιά νομίζουν ότι ξέρουν όλα, κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν βλέπουν σεξ στο διαδίκτυο αλλά με την ίδια τη φύση του παιδιού. Παιδί και έφηβος τα ξέρουν όλα και είναι ετοιμοπόλεμα να αποκαθηλώσουν κάθε γονεϊκή παρέμβαση. Έτσι είναι η ζωή.
Τι να πεις λοιπόν για το θύμα και τους άγριους θύτες της ιστορίας που εκτυλίχθηκε στο Ίλιον;
Φταίνε οι γονείς; Ναι πάντα οι γονείς έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης για το τι κάνουν τα παιδιά μας.
Φταίνε τα παιδιά; Φυσικά και φταίνε, χωρίς περιστροφές και κόνξες.
Φταίει το σχολείο; Έχει και αυτό τις ευθύνες του αφού εκεί περνάνε τόσες ώρες τα παιδιά.
Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για τα «ελαφρυντικά» της υπόθεσης. Είτε είσαι γονιός, είτε δάσκαλος, μπορείς να βρεις πολλά, αλλά αν αρχίσουμε την κουβέντα για τα «ελαφρυντικά» χάνουμε την ουσία που είναι ότι ένα παλικαράκι βιάστηκε, βιντεοσκοπήθηκε και διαπομπεύθηκε.
Αυτός είναι το θύμα.
Οι γαμ@@@@@ς του ήταν περίπου συνομίληκοι.
Ακούω δικαιολογίες του στιλ «πειραματιζόμαστε» αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάνεις πειράματα με τον άλλον που τον κρατάνε δύο, και τα ανεβάζεις μετά στο διαδίκτυο;
Εκτός αν όλοι υπέστησαν ό,τι και το παιδί των 15 ετών…
Το θύμα της ιστορίας όμως κινδυνεύει να γίνει απολογούμενος από την ίδια νοοτροπία που κάνει τα θύματα του βιασμού να αναζητούν ευθύνες σ’ αυτό, τον τρόπο που περπατούσε, που ήταν ντυμένο κλπ.
Ικανοί δικηγόροι πάντα προσπαθούν να μετατρτέψουν το θύμα σε κατηγορούμενο γιατί … γιατί μπορούν! Υπάρχουν τόσοι πρόθυμοι ακροατές αυτού του συνεχούς βιασμού κάθε θύματος που δεν απορώ πλέον. Απλώς η αίσθηση του εμετού έρχεται όλο και πιο συχνά.
Είμαστε με τα θύματα. Μπορεί να λυπόμαστε στην κατάσταση που περιήλθαν οι δράστες που είναι εξίσου μικρά παιδιά, αλλά κάθε πράξη έχει τις επιπτώσεις της. Μακάρι να υπάρχει σωφρονισμός στην τιμωρία τους.
Το θέμα όμως είναι το θύμα τους. Το θύμα πρέπει να κάνει προσπάθεια να ξαναβρεί τα πατήματά του – κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνος του κανείς.
Γιάννης Καφάτος
