Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει).
Γενέθλια πολέμου – Τι κρίμα που συνεχίζεται ακόμη, τι κρίμα που τον συνηθίσαμε (κι αυτόν)
Το τηλέφωνό μου χτύπησε τα ξημερώματα από το Οpen, που εργάζομαι ως αρχισυντάκτης. Η φωνή της Ευαγγελίας Κουγιανού: Γιάννη άρχισε ο πόλεμος, έλα.
Ήταν 24 Φεβρουαρίου, πριν από ένα χρόνο και σήμερα σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες που πέρασαν και τη συνήθεια μιας είδησης που από πρώτη, είναι πλέον μια ακόμη είδηση από τα διεθνή.
Θυμάμαι την αγωνία που μας μετέφεραν οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι και καμεραμέν, φίλοι όλοι που τους πιέζαμε να βγαίνουν στον αέρα για να μας μεταφέρουν τις εικόνες, που για όλους μας ήταν πρωτόγνωρες.
Θυμάμαι πόσο αγωνιούσαμε να είναι καλά οι άνθρωποί μας που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή.
Θυμάμαι τους ελληνόφωνους που βρήκαμε και τους βγάζαμε στον αέρα και μιλούσα μαζί τους να σιγουρευτώ ότι είναι ασφαλείς και την αγωνία μου όταν λόγω των συνθηκών τα τηλέφωνα ήταν νεκρά. Πάντα το μυαλό πάει στο κακό, αλλά ευτυχώς τίποτα κακό δεν τους συνέβη.
«τίποτα κακό δεν τους συνέβη» κοίτα τώρα πόσο γελοία είναι αυτή φράση.
Πώς δεν τους συνέβη «τίποτα κακό» όταν ζουν, επιβιώνουν σε μια χώρα που δέχτηκε επίθεση και βομβαρδίζεται και χάνει υποδομές, μετράει νεκρούς, βλέπει σακατεμένους τραυματίες, ακούν περισσότερο τις σειρήνες του συναγερμού από τους ήχους της καρδιάς τους…
Ο πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και παραμένει ένας μεγάλος εφιάλτης αφού δε λέει να κοπάσει ή να τελειώσει.
Ο Πούτιν επιμένει στον πόλεμο, ο Ζελένσκι επιμένει ότι θέλει κι άλλα όπλα, η Ευρώπη κατώτερη των περιστάσεων, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια, κι εμείς, οι πολίτες που ζούμε μεν με ασφάλεια μακριά από τον πόλεμο, πληρώνουμε με όλους τους τρόπους τα αποτελέσματα αυτής της τρέλας.
Ένα χρόνο μετά, εμείς που είμαστε μακριά, και ασφαλείς όπως προείπα, έχουμε βγάλει τον πόλεμο από πρώτη είδηση και ξεχνάμε ότι η κατάσταση που ζούμε είναι αποτέλεσμα αυτού του πολέμου.
Φυσικά ο πόλεμος είναι μια τρομακτική κατάσταση αλλά δεν παύει να είναι και μια «δικαιολογία» για όλους εκείνους που λειτουργούν ως αρπακτικά και κοιτάζουν να θησαυρίζουν όταν οι περισσότεροι πονάνε.
Την ώρα λοιπόν που οι Ουκρανοί πονάνε κυριολεκτικά, εμείς οι υπόλοιποι, εδώ κι έναν χρόνο «πονάμε» στις τσέπες μας και πολύ φοβάμαι ότι το έργο έχει πολύ δρόμο ακόμη.
Ο πόλεμος μπορεί να μην είναι πλέον το πρώτο θέμα στα δελτία παραμένει όμως η πρώτη και κύρια αιτία για πολλά δεινά που φοβάμαι δεν τα έχουμε βιώσει ακόμη.
Γιάννης Καφάτος
