Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
Φτου ξελευτερία – το πιστεύεις;
«Φτου ξελευτερία για όλους» το θυμάστε που το λέγαμε, μικρά όταν το άγχος μας είναι αν θα είμαστε καλά παιδιά να μας αφήσουν να δούμε την ελληνική ταινία του Σαββάτου;
Φτου ξελευτερία θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του πρωτοσέλιδου μετά τις ανακοινώσεις του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη.
Φτου ξελευτερία ή ανοίγουμε και σας περιμένουμε.
Οι ρωμαίοι περίμεναν τους βαρβάρους στον καβαφικό λόγο κι εμείς περιμένουμε να τις ζωές μας να επιστρέψουν.
Φοβάμαι όμως ότι όπως οι βάρβαροι δεν έφτασαν ποτέ κι ας ήταν «μια κάποια λύσις», έτσι κι εμείς θα περιμένουμε τις ζωές μας αλλά δεν θα επιστρέφουν κι ας είναι η λύση που προκρίνεται στο επεισόδιο της πανδημίας που ζούμε.
Δεν είναι που δεν χαίρομαι που θα ανοίξουν τα μαγαζιά, δεν μ’ ενοχλεί ούτε το λάθος – κατά τη γνώμη μου – όριο στην κυκλοφορία.
Είναι που φοβάμαι ότι όλο αυτό που θα ζήσω θα είναι σαν να προσποιούμαι ότι επιστρέφω στην κανονικότητα, αυτή την πολυπόθητη ατάκα και κατάσταση γιατί τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο με πριν.
Περιμένοντας να κληθεί η κλάση μου για να κλείσω ραντεβού για εμβόλιο όσο θέλω να κάνω πράγματα που έκανα προ πανδημίας άλλο τόσο φοβάμαι.
Και ξέρεις ο φόβος είναι σοβαρό πράγμα που λειτουργεί σαν μέγγενη και σφίγγει . Κι εκείνο που σφίγγει είναι τα συναισθήματα. Κι αυτό είναι ένα σφίξιμο που πονάει πιο πολύ από την όποια λαβή στο σώμα σου.
Πώς είναι ένας κρατούμενος που τον αφήνουν ελεύθερο; Μπορείς να μπεις στην ψυχολογία του; Δυστυχώς η σκέψη μου είναι ακόμη πιο φοβισμένη: Από «κρατούμενος» ελεύθερος, ωραια! Ναι αλλά για πόσο; Κι αν…
Αυτό το «αν» είναι που με τρομάζει και μου σφίγγει την ψυχή. Τι θα γίνει αν…
Αν ανέβουν τα κρούσματα, αν πάνε τα παιδιά σχολείο και τα ξανασταματήσουν, αν κολλήσω, αν, αν μεταδώσω εγώ τον ιό, αν, αν αν …
Οσο κι αν το σουλούπι μου δεν επιτρέπει τις παρομοιώσεις αισθάνομαι σαν πουλάκι που κάποιος του ανοίγει το κλουβί αλλά διστάζει να βγει στο μεγάλο άγνωστο και διστακτικό στέκεται στο μικρό κλουβί του.
Ελπίζω από τις 3 Μαΐου να «πετάξουμε» προς ό,τι θα θυμίζει τις ζωές που αφήσαμε πίσω μας όταν ξεκίνησε αυτός ο αόρατος εφιάλτης του κορωνοϊού covid-19.
Ελπίζω και το εύχομαι με υγεία για όλους μας και …φτου ξελευτερία!
Γιάννης Καφάτος
