Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!
Είσαι ελεύθερος μέχρι να σταματήσεις να είσαι
Έχεις καμία ανάρτηση που σε έφερε σε δύσκολη θέση μπλοκάροντας σου τον λογαριασμό σου σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ή είσαι τίποτα καθώς πρέπει, τύπος και υπογραμμός;
Έχω σκεφτεί πολλές φορές για την επίπλαστη ελευθερία που μας δίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτυωσης και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Νομίζουμε ότι με ένα ποστ μπορεί να αλλάξουμε τον κόσμο, τον κόσμο μας, ή απλώς να γίνουμε ένας ακόμη που επιτίθεται σε κάποιον.
Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν την ελευθερία της αμεσότητας στην επικοινωνία που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως και οι απλοί πολίτες και πολλοί από αυτούς ξεπερνούν σε χυδαιότητα και κυνισμό πολλούς από τα χειρότερα «δείγματα» των λεγόμενων απλών πολιτών προκειμένου να μαζέψουν το ασκέρι των θαυμαστών τους.
Οι πολιτικοί πάλι είναι οι πρώτοι που αρχίζουν να επιτίθενται στα ίδια τα μέσα που τους κάνουν καμπόσους στην κοινή γνώμη όταν αρχίζουν να πιέζονται.
Ο Τραμπ ας πούμε. Ένας αμερικανός Πρόεδρος, ο πρώτος νομίζω, που τον πρώτο καιρό της προεδρίας του ασκούσε πολιτική μέσω twitter τώρα απειλεί να κλείσει ή να επιβάλλει κυρώσεις στο τιτβίζον μέσο και όχι μόνο!
«Οι ρεπουμπλικάνοι αισθάνονται πως οι Πλατφόρμες των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης αποσιωπούν πλήρως τις συντηρητικές φωνές. Θα επιβάλουμε αυστηρές κανονιστικές ρυθμίσεις ή θα τους κλείσουμε, δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να συμβεί αυτό» είπε εξοργισμένος ο κύριος Τραμπ όταν η εταιρεία του Twitter επεσήμανε ψευδείς ειδήσεις που διακινούσε ο Αμερικανός Πρόεδρος.
Μ’ αλλα λόγια όπως τα μέσα μας αφήνουν να είμαστε όσο ελεύθεροι στην έκφρασή μας θέλουν, έτσι κι Τραμπ απειλεί την ελευθερία των μέσων.
Ελευθερία υπό όρους δεν είναι ακριβώς ελευθερία. Τα social media κινδυνεύουν από τον Πρόεδρο του «ελεύθερου» κόσμου που λέγανε επί Σοβιετικής Ένωσης, όσοι ήθελαν να τονίσουν την ανεκτική κοινωνία της καπιταλιστικής δύσης.
Έτσι κι ο καθένας από εμάς έχει μια ελευθερία που συχνά φτάνει στην …ελευθεριότητα όσο όμως το ίδιο μέσο μας επιτρέπει. Αν ξεπεράσουμε κάποια όρια ενόχλησης έρχεται ο πέλεκυς του «μπλοκ».
Μάλλον όλοι πρέπει να ξανασκεφτούμε σοβαρά πόσο πολύ έχουμε βάλει τον ίδιο μας τον εαυτό όμηρο σε ένα σπιράλ επίπλαστης ελευθερίας.
Κι αφού το σκεφτούμε πάμε τροχάδην στα timeline να ξεσπαθώσουμε. Είναι ίσως το μόνο υπαρκτό «κίνημα» χωρίς φυσικά την ομαδικότητα και τον παλμό των μη virtual/ εικονικών κινημάτων.
Ελεύθεροι όσοι μπορούν, όσο μας αφήνουν και προχωράμε.
