Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Έχουμε πόλεμο και καλλιεργείται μίσος
Ο πόλεμος καλά κρατεί και καταγράφουμε κάθε μέρα που περνάει νεκρούς, πρόσφυγες και δηλώσεις.
Φεύγοντας για τη δουλειά μου, πέρασα από το σχολείο της γειτονιάς μου. Θυμήθηκα όταν ήταν πιο μικρά, και έμεναν στο ολοήμερο. Εκεί, έξω από την πόρτα τα μεσημέρια, περιμέναμε να σχολάσουν μαζί οι γονείς. Μαζί η μαμά ρωσίδα και ένας ουκρανός μπαμπάς. Μαζί τα παιδιά τους με τα δικά μου. Μαζί παίζανε στο προαύλιο, αντάλλασσαν επισκέψεις για παιχνίδι.
Σήμερα, σκέφτηκα, αυτά τα εφηβάκια που βλέπουν ειδήσεις πώς θα αντιδράσουν όταν βρεθούν στο προαύλιο παρέα; Θα είναι ακόμη παρέα;
Τα παιδιά της Μαριούπολης, του Χάρκοβο, του Κιέβου, όσα έμειναν και τρομάζουν από τους ήχους των όπλων, όσα έφυγαν και ζουν απο την συμπάθεια των άλλων τι σκέφτονται;
Στο μεγαλύτερο σιτοβολώνα της Ευρώπης, την Ουκρανία, πλέον το μόνο που καλλιεργείται είναι το μίσος.
Κι αυτό το μίσος για τους εχθρούς θα καρπίσει σε όλη την Ευρώπη.
Δυστυχώς το μίσος, το έχουμε δει και στο παρελθόν, ανθίζει πολύ εύκολα και ριζώνει τόσο βαθιά που πολύ δύσκολα μπορεί να ξεριζωθεί και να δώσει τη θέση του σε άλλα συναισθήματα.
Έχουμε έναν πόλεμο που λόγω απόστασης μας αφορά πιο άμεσα από όλους τους άλλους πολέμους που πάλι λόγω απόστασης νομίζαμε ότι δεν μας αφορούν.
Το μίσος για τους Ρώσους εισβολείς που χτυπάνε αμάχους, το μίσος για τους ουκρανούς νεοναζί, το μίσος για τους ευρωπαίους που “δεν βοηθάνε” – όπως λένε οι Ουκρανοί, το μίσος των Ρώσων για τους Ουκρανούς που “μας απειλούσαν” – όπως λένε οι Ρώσοι – το μίσος για τον Μπάιντεν, τον Σι Τζι Πινγκ, το μίσος, γενικώς και ειδικώς καλλιεργείται σε ένα τόσο πρόσφορο έδαφος που ακόμη κι αν – μαγικά – αύριο το πρωί τελείωναν όλα θα αργήσει πολύ να σβήσει.
Κι αν η Ευρώπη υποδέχεται με ανοιχτές αγκαλιές τους Ουκρανούς πρόσφυγες, σίγουρα θα υπάρξουν κάποιοι, σε όλες τις χώρες που θα τους μισήσουν, όπως κάνουν με κάθε πρόσφυγα που τον θεωρούν “απειλή”. Μίσος, αυτό που αφήνει μισό έναν άνθρωπο.
Είμαστε άτυχοι γιατί ζούμε, 75 χρόνια μετά, έναν πόλεμο στην Ευρώπη. Είμαστε άτυχοι γιατί ζούμε σε κοινωνίες που είναι έτοιμες να αφήσουν το μίσος να φουντώσει.
Γιάννης Καφάτος
