Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Έχουμε πόλεμο, και φοβάμαι να μην το συνηθίσουμε
Έχουμε πόλεμο, σχεδόν 20 μέρες τώρα και φοβάμαι να μην το συνηθίσουμε.
Οι πιο μεγάλοι θα θυμάστε τις βραδιές με πίτσες που λέγαμε τότε, χορατεύοντας, για να δούμε απο τα φρέσκα -τότε- ιδιωτικά ΑΝΤ1 και Mega τον πόλεμο στον Περσικό κόλπο.
Σήμερα και με τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο πόλεμος είναι ακόμη πιο μέσα στις ζωές μας και ο φόβος ότι συνηθίζουμε το «θηρίο» είναι περισσότερο βάσιμος.
Αυτή η δύναμη της συνήθειας πολλές φορές είναι μια μεγάλη παγίδα. Μας αλλάζει, και μας κάνει να θεωρούμε κανονικό το αλλοπρόσαλλο.
Η συνήθεια στα πλάνα με τις καταστροφές, στους τραυματίες, στους πρόσφυγες που περνούν τα σύνορα, στα πτώματα (που εσείς τα βλέπετε με ειδικό εφέ για να μην φαίνονται, αλλά εμείς τα βλέπουμε κανονικά πριν βάλουμε το ειδικό εφέ), τα κλάματα μικρών και μεγάλων, τα γκρέμια, τα οχυρωματικά έργα, τις μολότοφ που ετοιμάζουν οι κάτοικοι πόλεων στην Ουκρανία, είναι πολύ άτιμο πράγμα.
Σκέφτομαι καμιά φορά ότι όποιος αντιδρά το ίδιο κάθε φορά που βλέπει μια πολεμική σκηνή, σημαίνει ότι αντέχει εσωτερικά ή μάλλον δεν αντέχει να βλέπει έστω και επαναλαμβανόμενα τα αποτελέσματα ενός πολέμου.
Είναι σημαντικό να διατηρούμε όλα εκείνα τα στοιχεία που μας κάνουν ανθρώπους και να μην συνηθίζουμε.
Άλλο τόσο σημαντικό είναι να βλέπουμε τι συμβαίνει. Γιατί όσο πιο πολλά γνωρίζουμε τόσο μεγαλύτερη δύναμη έχουμε. Η γνώση είναι πάντα δύναμη. Αρκεί φυσικά να έχουμε την ψυχραιμία και την αντοχή να καταλαβαίνουμε ό,τι μας δείχνουν. Ευτυχώς υπάρχουν ΜΜΕ, όπως το open που έχω την χαρά να εργάζομαι, που δείχνουν όλες τις πλευρές του πολέμου.
Είναι σημαντικό λοιπόν και να αναζητούμε την ενημέρωση αλλά και να μην συνηθίζουμε τη βία του πολέμου.
Ο πόλεμος που γίνεται με έναν τρόπο είναι ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Πώς θα γινόταν άλλωστε να μην είναι σε μια τόσο παγκοσμιοποιημένη κοινωνία.
Ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία και την ανθρωπιά μας. Ας μην αφήσουμε αυτό που συμβαίνει να μας κάνει λιγότερο ανθρώπους.
