Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Έχουμε πόλεμο
Είμαστε σχεδόν μια εβδομάδα από την περασμένη Πέμπτη το ξημέρωμα που άρχισε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Μέσα σε αυτό το διάστημα είμαι βέβαιος ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι άλλοι «τόποι» συνύπαρξης, όπως καφενεία, καφετέριες και καπηλειά θα γέμισαν με ειδικούς αναλυτές της διεθνούς πολιτικής, γεωστρατηγικής, οικονομίας, αμυντικής κατάστασης του πλανήτη.
Τι κι αν οι περισσότεροι δεν ήξεραν προς τα πού να κοιτάξουν στο χάρτη για να εντοπίσουν την Ουκρανία, τι κι αν οι περισσότεροι δεν ήξεραν τον Δνείπερο ποταμό, γιατί ποιος δε βαριόταν τη Γεωγραφία στο σχολείο…
Σήμερα νομίζω οι περισσότεροι όλο και κάτι θα έχουν γκουγκλάρει. Έναν τίτλο θα τον πήρε το μάτι τους. Κάποιοι θα ενοχλήθηκαν που έχασαν την τηλεοπτική τους βολή με τα έκτακτα που κάνουν τα κανάλια. Κοντολογίς σήμερα, που κλείνει μια βδομάδα εισβολής, οι περισσότεροι το έχουμε καταλάβει: Έχουμε πόλεμο.
Έχουμε πόλεμο «δίπλα» μας. Στην Ευρώπη. Όχι κάπου μακριά, σε μια χώρα με ένα πολύ εξωτικό όνομα. Η Ουκρανία είναι στην ευρύτερη γειτονιά μας. Κάποιοι μπορεί να την έχουν ψηφίσει κάποια χρονιά στη Eurovision. H Ρωσία είναι ο αρνητικός σταρ αυτού του πολέμου. Ο νταής που βρήκε πρόσχημα να κλείσει κάτι λογαριασμούς του παρελθόντος και να τακτοποιήσει το μέλλον του.
Έχουμε πόλεμο και κανείς δεν μπορεί να μένει αμέτοχος σε όλα αυτά που συμβαίνουν.
Μα τι άλλο συμβαίνει θα μου πεις; Αφού όλοι όλο με τον πόλεμο ασχολούνται. Και σωστά κάνουν θα προσθέσω.
Αυτός ο πόλεμος θα αλλάξει, έχει ήδη αλλάξει τον κόσμο που ζούμε. Πέρα από τα σπίτια που θρηνούν τους νεκρούς τους, πέρα από τα εκατομμύρια των προσφύγων που αναζητούν ένα αποκούμπι, ανέστιοι και φοβισμένοι, ο πόλεμος αυτός έχει ήδη αρχίσει να μετράει τις παράπλευρες απώλειες που κάθε κακό φέρνει μαζί του.
Έχουμε πόλεμο και πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Στην εποχή μας, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, κανείς δεν έχει τον δικό του πόλεμο. Όλοι, υποχρεωτικά, τρέχουμε στο γιουρούσι που επιτάσσει κάθε φορά ο πιο δυνατός.
Κι εμείς, οι αδύναμοι, καλούμαστε καν πάρουμε θέση και να φτιάξουμε τα στρατόπεδα που θα μας κάνουν άτρωτους στο κακό που έρχεται.
Νομίζω όμως ότι λιγουλάκι αργήσαμε. Το «κακό» δεν ήρθε φαφνικά. Το «κακό» καλλιεργείται εδώ και πολλά χρόνια. Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε χάσε την αίσθηση του δεδομένου και των ζητουμένων. Κι έτσι σήμερα που τα δεδομένα έχουν γίνει ζητούμενα, όλοι μαζί κι αντάμα, τρέχουμε να καταλάβουμε, να διαφωνήσουμε και να στηθούμε στις οθόνες μας να «δούμε» πόλεμο!
Γιάννης Καφάτος
