Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Έχουμε εθνική επέτειο, πόλεμο και κόβιντ!
Χρόνια πολλά για τη σημερινή! Να είμαστε καλά να θυμόμαστε τις δόξες και τα λάθη που καταγράψαμε ως λαός και ως κράτος για να πηγαίνουμε μπροστά.
Έχουμε όμως σχεδόν ένα μήνα πόλεμο και η αγριότητά του δεν μπορεί να φανεί στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ.
Όσο περνάνε οι μέρες τόσο και οι λέξεις στερεύουν για να περιγράψουν αυτό που βλέπουμε.
Εκτός όμως από αυτό που βλέπουμε υπάρχει και αυτό που δεν βλέπουμε, λόγω των γνωστών και άγνωστων εμπάργκο, απαγορεύσεων, στις πηγές της ενημέρωσης.
Όμως πέρα των φιλοσοφικών αναζητήσεων, ζουμε ένα μήνα πολέμου και όσο περνάει ο καιρός οι άμαχοι υποφέρουν όλο και περισσότερο, οι ξεσπιτωμένοι αυξάνονται και δεν ξέρω μέχρι πότε εν χορδαίς και οργάνοις θα υποδεχόμαστε τους πρόσφυγες ως Ευρώπη εννοώ.
Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια προσωπική αναφορά τώρα, αφού ειμαι κι εγώ ένα από τα χιλιάδες κρούσματα του κόβιντ που ανακοινώθηκαν την Τρίτη.
Είμαι πολύ χαρούμενος που με τον τριπλό εμβολιασμό μου περνάω την ασθένεια μου σχετικά χαλαρά. Σαν ένα βαρύ κρυολόγημα, με έξτρα πονοκέφαλο. Παίρνω το παυσιπονάκι μου όμως και όλα καλά. Κοιμάμαι, ξεκουράζομαι, μόνος μου! Μόνος στο δωμάτιό μου.
Έτρεμα μην κολλήσω τον ιό πριν ολοκληρώσω τα εμβόλιά μου. Με όλα όσα ακούγαμε, με το λίγο παραπάνω βάρος που έχω, το κάπνισμα που πρέπει να διακόψω επιτέλους. Φοβόμουν.
Τώρα ομολογώ ότι αισθάνομαι, ψυχολογικά, λίγο πιο δυνατός. Όμως η αυτό το αίσθημα να μην κυκλοφορήσω στο σπίτι και κολλήσω τους υπολοίπους, να φάω μόνος, να κάτσω μόνος, είναι καθηλωτικό. Οι σοβαρά νοσούντες από κόβιντ ζουν την απόλυτη μοναξιά. Αυτή την παράμετρο σκέφτομαι αυτές τις μέρες. Πόσοι άνθρωποι μόνοι τους να μην έχουν ένα χέρι να πιάσουν, ένα πρόσωπο να ανταλλάξουν ένα οικείο βλέμμα.
Και αμέσως σκέφτομαι ότι οι νοσηλευτές, εκτός του ιατρικού τους ρόλου είχαν κι αυτό τον ρόλο της ρουτίνας, της καλημέρας και της καληνύχτας σε άτομα που ήταν απομονωμένα.
Ακούω την σχολική γιορτή για την 25η Μαρτίου από το σχολείο που είναι παραδίπλα από το σπίτι μου, διαβάζω ειδήσεις για την Μαριούπολη, τη σύνοδο κορυφής ΝΑΤΟ και ΕΕ, παίρνω το ντεπονάκι γιατί πονάει το κεφάλι μου. Και λέω ότι είμαι τυχερός. Και είμαι! Και σε λίγες μέρες θα είμαι και υγιής!
Χρόνια πολλά, εμβολιαστείτε και όσο μπορούμε να σκεφτούμε τους άμοιρους τους πρόσφυγες (και δεν εννοώ μόνο τους Ουκρανούς, δυστυχώς υπάρχουν κι άλλοι)
