Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Αγαπημένη μου μάσκα
Αγαπημένη μου μάσκα, θέλω μέρες, μήνες να σου πω μερικές σκέψεις μου.
Γνωριστήκαμε πέρσι τον Μάρτιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Μάρτιο του 2020 και την πρώτη φορά που αγκάλιασες το πρόσωπό μου.
Ήσουν μια πρωτόγνωρη εμπειρία και τώρα τόσους μήνες μετά που, αναγκαστικά, καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή για πολλές ώρες θέλω πριν από όλα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Σ’ ευχαριστώ μάσκα μου γιατί νομίζω, όπως μας λένε, ότι μου προσφέρεις μια ελάχιστη αλλά τόσο σημαντική προστασία.
Γινόμαστε ένα μέσα στη μέρα κι ας σε πετάω στον κάδο των απορριμμάτων στο τέλος της, όταν επιστρέφω σπίτι μου.
Ξέρεις η σχέση μας έχει μια ένταση που μου χτυπάει τ’ αυτιά. Ναι, τ’ αυτιά υποφέρουν πιο πολύ από τη σχέση μας αφού αυτά την …κρατάνε σταθερή. Όμως δεν ντρέπομαι να σου πω ότι μερικές φορές υποφέρω. Πόσα ν’ αντέξουν αυτιά τα αυτιά: εσένα με τα λαστιχάκια σου, τα γυαλιά μου, τα ακουστικά του hands free – μερικές φορές…
Σ’ ευχαριστώ πάντως που μου δίνεις τη δυνατότητα να κυκλοφορώ και να εκφράζομαι χωρίς να με βλέπει κανείς. Είναι πολύ σημαντικό αν το σκεφτείς ότι χάρις σε ‘σένα μπορώ να κάνω ό,τι γκριμάτσα θέλω κυκλοφορώντας στην πόλη και να δείχνω αόρατος.
Πόσα χρόνια ήθελα να μπορώ να κάνω ότι θέλω με το πρόσωπό μου και να μη παίρνει κανείς χαμπάρι!
Τώρα μαζί σου όλα είναι πιο εύκολα – αν εξαιρέσεις τ’ αυτιά!
Έχω και κάτι άλλα θεματάκια, όπως ας πούμε ότι κατάλαβα πως ακούω καλύτερα όταν βλέπω τα χείλη του άλλου που μιλάνε αλλά οκ, λες «πείτε πιο δυνατά» και κάπως όλα λύνονται.
Επειδή έχω μούσι, τις ζεστές μέρες με ιδρώνει η επαφή μαζί σου και αυτό μου δημιουργεί μια μικρή δυσφορία αλλά οκ, το παλεύω και απλώς το αναφέρω.
Εκείνο που δεν μπορώ ακόμη να συνηθίσω από την γλυκιά σου αγκαλιά είναι τα θαμπωμένα γυαλιά μου. Όσο κι αν σε σφίξω στη μύτη μου, όσο κι αν εφαρμόσεις τέλεια στη μουτσούνα μου δυστυχώς πολύ συχνά κάνεις τα γυαλάκια μου να θαμπώνουν κι αυτό με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση.
Δεν ακούω, και δεν βλέπω. Κι αν αυτά τα δύο συμβούν συγχρόνως, καταλαβαίνεις ότι με κάνει να αισθάνομαι πολύ άβολα. Τώρα τελευταία έχω βρει κάποιους τρόπους να μην θαμπώνουν αλλά εκεί που όλα πάνε καλά, μια σύσπαση του προσώπου, μια τυχαία μικρή κινησούλα θαμπώνει τα γυαλιά και σε βρίζω (από μέσα μου).
Τέλος πάντων, όλα λύνονται στις σχέσεις αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση. Κι εγώ έχω καλή διάθεση απέναντί σου αφού κατά βάθος ξέρω ότι με προστατεύεις.
Αγαπημένη μου μάσκα, εύχομαι η σχέση μας να τελειώσει γρήγορα – αν και δε το βλέπω.
Εγώ θα σε φοράω και θα σε τιμώ όσο κι αν χρειαστεί αλλά ελπίζω σύντομα να σε καταχωνιάσω κάπου και να μη χρειαστεί να έρθουμε σε επαφή.
Αλλά το γεγονός ότι μπορώ να βγάζω τη γλώσσα μου, και να κάνω γκριμάτσες σαν παιδί σε ό,τι βλέπω και με χαλάει χωρίς να με στραβοκοιτάει κανείς είναι μια μοναδική ευκαιρία που μου έχεις δώσει. Άραγε θα έχω το θάρρος να εκφράζομαι όπως θέλω και χωρίς τη δική σου «προστασία»; Δεν το ξέρω.
Ξέρω όμως ότι η μεταξύ μας σχέση και η ασφάλεια που μου παρέχεις με έχει κάνει να στραβοκοιτάζω όποιον δε σε τιμά και συναντιέμαι μαζί του στα λεωφορεία, στο μετρό, στο δρόμο.
Ελπίζω σύντομα να χωρίσουμε όμως σου υπόσχομαι ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Ούτε εγώ, ούτε τα αυτιά μου, ούτε τα θαμπωμένα γυαλιά μου.
Με εκτίμηση, ο φορέας σου,
Γιάννης Καφάτος
