Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Άφωνος, έξαλλος, ό,τι και να πω είναι λίγο!
Είδες τα χεράκια του κοριστσιού που τα έκαιγε ο πατέρας του όταν δεν του καθόταν; Μόνο ωμά μπορώ να στο πω.
Έχοντας δει πολύ περισσότερα από ό,τι φαντάζεσαι λόγω της δουλειάς μου, κι από αυτά που έχω δει εσύ έχεις δει τα περισσότερα με «μωσαϊκό», με καλυμμένη την εικόνα γιατί απαγορεύεται αυτά τα χεράκια που είδαμε όλοι με συγκλόνισαν.
Ακόμη ένας άρρωστος (δεν το λέω για να υπάρξει ψήγμα δικαιολογίας – μην με πάρεις απ΄ τη μούρη) τύπος που βίαζε το ίδιο του το παιδί.
«Με φωνάζει ο μπαμπάς στο κρεβάτι του το βράδυ γιατί φοβάται» είπε το παιδί όταν κάποιος τελικά ασχολήθηκε σοβαρά μαζί του.
Εικονοποίησε την παραπάνω φράση και αηδίασε όσο δεν αηδίασες ποτέ σου.
Ο αλήτης αυτός χειραγωγούσε το παιδί του και το βίαζε.
Έχουμε γεμίσει με άθλιους τύπους που κάνουν το υπέρτατο κακό: κακοποιούν παιδιά και δη τα δικά τους.
Δεν το χωράει ο νους σου είτε έχεις μεγαλώσει παιδί κι έχεις ακούσει να σου λέει «να έρθω στο κρεβάτι σου γιατί φοβάμαι», είτε το έχεις πει εσύ ως παιδί – ασχέτως αν έχεις ή όχι.
Κάθε φορά που μια τέτοια είδηση σκάει και αναγκάζομαι να την μάθω αρρωσταίνω. Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος αρρωσταίνει από το μέγεθος της … (δεν ξέρω ποιο επίθετο να βάλω) κάποιων ανθρώπων που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα.
Η τιμωρία τους, μέσα στο πλαίσιο του νόμου, πρέπει να είναι παραδειγματική.
Γι’ αυτό και όλοι μας πρέπει να είμαστε σε συναγερμό και να μην σφυράμε αδιάφορα όταν αντιλαμβανόμαστε κάτι που αφορά σε μικρά παιδιά.
Οι δάσκαλοι, αυτοί που οι γονείς πρήζουμε ή κράζουμε, πρέπει να είναι μπροστάρηδες στον αγώνα για να βγαίνουν στη φόρα οποιεσδήποτε πιθανές κακοποιητικές συμπεριφορές εναντίον των πιο αδύναμων αυτής της κοινωνίας μας.
Τα παιδιά και τα μάτια μας!
Γιάννης Καφάτος
