Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Πασχαλίζοντας τριγύρω και «φιλιά» στο Πάσχα
- Χριστός Ανέστη, και χρόνια πολλά!
-Αληθώς ο κύριος και χρόνια πολλά! - Άκουσα πολλές τέτοιες προκάτ ευχές, και δέχτηκα άλλες τόσες ακόμη πιο προκάτ σε όλα τα social media στα οποία συχνάζω.
- Είδα κόσμο να χαμογελάει ανάμεσα στους αγαπημένους του, και κόσμο να περπατάει μόνος στο δρόμο κοιτώντας κάτω, τα παπούτσια του και τη διαδρομή που «έγραφαν» στο δρόμο.
- Είδα παιδιά να κοιτάνε την πλουμιστή ή λιγότερο πλουμιστή λαμπάδα τους γεμάτα λαχτάρα και χαρά.
- Είδα τους πολιτικούς να μας στέλνουν κι αυτοί τις προκάτ ευχές τους – μάλλον γραμμένες από κάποιο επιτελείο ακριβοσπουδαγμένων επικοινωνιολόγων.
- Είδα μετανάστες να κάθονται λίγο παράμερα, αν και σε πολλά χωριά της Ελλάδας χωρίς αυτούς οι τόποι θα είχαν ερημώσει. Όμως το Πάσχα που όλοι θυμούνται το χωριό τους, οι μετανάστες ξαναγίνονται ξένοι, και κάθονται στην άκρη, για να σταθούν στο μέσο της πλατείας οι ντόπιοι, οι Έλληνες.
- Χαμογελούσαν όλοι κι αντάλλασσαν ευχές. «Καλή Ανάσταση» πριν το «Χριστός Ανέστη». Μ’ ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα.
- Άλλωστε οι ευχές, άντε και οι προκάτ, αν τις λέει κάποιος με ειλικρίνεια ίσως πιάνουν τόπο. Ξέρω ‘γω; Ας το πιστέψουμε μπας και κάτι κάπως μας κάνει πιο ανθρώπινους.
- Είδα βιαστικούς στα διόδια να κάνουν σαματά γιατί οι άλλοι τους καθυστερούν από τον προορισμό τους. Αυτοί οι τύποι δε χαλαρώνουν ποτέ ρε παιδί μου, ούτε πηγαίνοντας διακοπές!
- Είδα και πολλές σέλφι. Πόση ανάγκη να δηλώσεις δια της μουτσούνας σου: Είμαι εδώ, κάπου πιο ωραία από σένα, και η μούρη μου είναι πιο σημαντική από το μέρος που με φιλοξενεί οπότε «δες με»!
- Είδα πολύ φαΐ να πηγαίνει στα σκουπίδια. Κάποιοι ντρέπονται ακόμη να προσφέρουν το περίσσευμά τους και σε κάποιους δεν περνάει καν από το μυαλό να το κάνουν.
- Είδα, στον αντίποδα, ευγνωμοσύνη ανάμεικτη με ντροπή και συστολή και απόγνωση από κάποιους που δέχονται την ελεημοσύνη των άλλων.
- Είδα φιγούρες – φαντάσματα να βαράνε τη φτηνή δόση τους στους πεζοδρόμους – πιάτσες της Αθήνας και να ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά και φυσικά να μη βρίσκουν ποτέ το δρόμο της «ανάστασης».
- Χρόνια πολλά σε όλες και όλους! Υγεία και αισιοδοξία. Να μην ξεχνάμε να προσπαθούμε. Να μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας και χρωστάμε ένα «φιλί» αγάπης ακόμη και σε κάποιον που δεν γνωρίζουμε, αλλά το έχει ανάγκη
