Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Τα Πάθη μου, ως ανάπηρης Φιλιππινέζας
- Μεγάλη Πέμπτη, παραμένω σιωπηλή, εξαφανισμένη, μόνη, ξένη και υπηρέτρια.
- Είμαι χαμένη και κανείς δε νοιάζεται για μένα. Κι αν νοιαστεί κάποιος και προσπαθήσει να κινητοποιήσει επίσης κάποιους για να με βρουν τον κοροϊδεύουν, τον χλευάζουν – είναι των ημερών η χλεύη σε αγνούς ανθρώπους, λένε οι θεοσεβούμενοι – και του πετάνε στη μούρη κουβέντες προσβλητικές: Την έπαιρνες μπάρμπα την πουτανίτσα και νοιάζεσαι; Μια σχιστομάτα που μας έκανε τα ψώνια, τι σε κόφτει, κάπου θα βρήκε κάναν Τούρκο, τη γάμησε και την πήρε στην άλλη μεριά. Άσε μας μέρες που είναι…
- Είμαι μια Φιλιππινέζα, εξαφανισμένη. Τις παραπάνω κουβέντες δεν τις άκουσα με τ΄αυτιά μου. Όμως τις ζούσα κάθε μέρα σε κάποια βλέμματα και σε συμπεριφορές που μου έσκιζαν την ψυχή.
- Ανάπηροι συναισθηματικά άνθρωποι που είναι πιο καθηλωμένοι από εμένα που κυκλοφορώ με το καρότσι μου.
- «Κυκλοφορώ» … τρόπος του λέγειν. Προσπαθώ να κυκλοφορήσω σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Με κοιτάνε στραβά, ή με οίκτο, ή με αποστροφή, ή όλα αυτά μαζί. Συναισθήματα που αλλάζουν με το που ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα.
- Ριπές που με ξεσκίζουν είναι οι ματιές τους και τα «ψου-ψου»
με τον διπλανό τους που του περιγράφουν αυτό που βλέπει, το τέρας, εμένα δηλαδή: Φιλιππινέζα και ανάπηρη! - Έτσι έμαθαν: Δεν υπολογίζουν τους «κατώτερους» όπως εμάς τις Φιλιππινέζες, προτιμούν να μη βλέπουν τους ανάπηρους. Νομίζουν έτσι ότι είναι κυρίαρχοι σε έναν κόσμο που τους ανήκει και μετά πάνε στην Εκκλησία να ακούσουν τα Δώδεκα Ευαγγέλια, και ίσως κοινωνήσουν το Μέγα Σάββατο το πρωί, αφού προηγουμένως έχουν νηστέψει. Το λάδι και το κρέας.
- Αλλά τι να την κάνω εγώ, μια Φιλιππινέζα, και μια ανάπηρη, τη νηστεία τους στο λάδι. Άμα η ψυχή τους είναι αρτυμένη;
- Μας σκότωσε γιατί μπορούσε και δεν τον πείραξε κανείς, κανείς δεν άκουγε όταν ένας-δυο πήγαν στην αστυνομία. Είμαστε Φιλιππινέζες, και στα μάτια τους δεν υπάρχουμε.
- Είμαι μια ανάπηρη Φιλιππινέζα, εξαφανισμένη, μάλλον νεκρή. Κανείς δεν νοιάστηκε για μένα, κανείς δεν έκλαψε, κι ας ζω τα πάθη μου χρόνια τώρα ανάμεσά σας.
- Θα μπορούσα να πω αυτό που ακούω ότι λένε αυτές τις μέρες: Καλή Ανάσταση. Αλλά δεν ξέρω πού να το απευθύνω. Δεν ξέρω πια ποιος θέλει να ακούσει μια Φιλιππινέζα, ανάπηρη κι εξαφανισμένη!
Για την αντιγραφή: Γιάννης Καφάτος
