Απόψεις

Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα

Από

Έμβολος

09/07/2018

Mail από την Αθήνα #181 – Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)

Απόλυση: Η εσχάτη των ποινών ως λύση
Τι πιο σύνηθες τα τελευταία χρόνια να ακούμε ή να υφιστάμεθα την νέα «εσχάτη των ποινών».
Εκατομμύρια άνθρωποι απολύθηκαν και μερικές εκατοντάδες απολύονται κάθε μήνα στο όνομα της ανάπτυξης.
Γιατί αν απολυθείς εσύ, τα λεφτά σου περνάνε στο ταμείο της εταιρείας, η εταιρεία σώζεται και η ανάπτυξη έρχεται!
Δεν είναι και λίγοι, άθλια υποκείμενα, οι εργοδότες που θέτουν το δίλημμα στους διασωθέντες υπαλλήλους: Έπρεπε να γίνουν οι απολύσεις για να πάρετε εσείς το μισθό σας.
Πάντα οι δολοφόνοι ήθελαν συνενόχους!
Κι έτσι, οι «τυχεροί» που δεν ήταν στη λίστα των απολύσεων του τρέχοντος μηνός, χαρούμενοι και ξαλαφρωμένοι συνεχίζουν την δουλίτσα τους μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα που δεν ξέρουν αν αυτοί θα είναι οι τροφοδότες του ταμείου της εταιρείας και της «τσέπης των συναδέλφων τους».
Αυτό το φαινόμενο τρομοκράτησης είναι ό,τι πιο άθλιο και ιταμό – εκτός από την απόλυση που μπορεί να κάνει ένας «αφεντικός».
Το χειρότερο δε, στις μέρες πια είναι σχεδόν κανόνας, ο κάθε προϊστάμενος λειτουργεί περισσότερο ως ιδιοκτήτης παρά ως εργαζόμενος και αυτός!
Πέραν όμως των απολύσεων με πρόσχημα την κρίση έχουμε και περιπτώσεις απολύσεων όπως αυτή που καταγράφηκε στη μεγάλη αλυσίδα ειδών σπιτιού, επισκευών, εργαλείων κλπ.
Εκεί απέλυσαν μια γυναίκα, που εργαζόταν επί δέκα χρόνια όταν πληροφόρησε ότι πάσχει από Πολλαπλή Σκλήρυνση, τη γνωστή σε όλους σκλήρυνση κατά πλάκας.
Ο πιο χυδαίος ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Όπως κατήγγειλαν οι συνάδελφοί της με την νομότυπη αιτιολογία της «μειωμένης απόδοσης» την σούταραν την υπάλληλο ασθενή.
Η πολυεθνική λοιπόν στέλνει το μήνυμα: Δουλειά μόνο για τους απολύτως υγιείς!
Για την ιστορία να πούμε ότι χιλιάδες άνθρωποι πάσχουν από σκλήρυνση και αν δεν στο πουν οι ίδιοι δεν μπορείς να το καταλάβεις γιατί είναι απολύτως λειτουργικοί.
Το μήνυμα όμως παραμένει. Αν δεν είσαι καλά, αν δεν είσαι αρτιμελής, αν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις ό,τι σου ζητηθεί σε εκτελούν.
Γιατί η απόλυση στην Ελλάδα με το 20% ανεργίας είναι εκτέλεση. Σε καταδικάζουν.
Και το πρόβλημα είναι ό,τι νόμοι και κράτος και κοινωνία σε τελική ανάλυση επιτρέπουν να συμβαίνουν αυτά!
Είναι εδώ που θέλω να ξανατονίσω ότι το να μαζευτούμε και να μαζέψουμε λεφτά ή τρόφιμα ή ρούχα ή δεν ξέρω εγώ τι για τον συνάδελφο που απολύθηκε είναι ελεημοσύνη. Είναι σαν αυτά που οργανώνουν οι πλούσιες κυρίες και οι πλούσιοι κύριοι για να περνάνε τον καιρό τους, να γιατρεύουν πιθανές τύψεις και να πουλάνε «κοινωνική εταιρική ευθύνη» οι κερδοφόρες εταιρείες τους.
Αλληλεγγύη χρειάζεται. Και αλληλεγγύη σημαίνει απεργία, σημαίνει κινητοποιήση σε μια άδικη απόλυση συναδέλφου.
Ναι, θα μου πεις έτσι δεν θα κινδυνεύσουν και οι υπόλοιποι;
Γιατί, δεν κινδυνεύουν και χωρίς αυτή;
Σε μια κοινωνία που είναι παρατημένη από κάθε κυβερνητική πρόνοια για τους εργαζόμενους – είπαμε προέχει η ανάπτυξη της χώρας όχι απαραιτήτως και των κατοίκων της – και εθισμένη σε φεϊσπουκικές ατάκες και σχόλια και στάτους, ο κίνδυνος για κάθε εργαζόμενο είναι τεράστιος.
Και το «εκτελεστικό απόσπασμα» είναι εκεί, «Επί σκοπόν…πυρ» στο τέλος κάθε μήνα!