Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
«Οι άντρες ετοιμάζουν τις ρουκέτες, τις στοιβάζουν κι ετοιμάζονται για τη μεγάλη μάχη»
«Προσπαθούν να οχυρώσουν τα σπίτια τους για να μην έχουν ζημιές από τα θραύματα»
«Όλα είναι έτοιμα για τη μεγάλη μάχη».
Τι καταλαβαίνεις εσύ διαβάζοντας αυτές τις φράσεις;
Δεν θα μπορούσαν να είναι μια «ανταπόκριση» από τον απεχθή πόλεμο που ζούμε από τις 24 Φεβρουαρίου;
Θα μπορούσαν!
Θα μπορούσαν αλλά δεν είναι!
Δυστυχώς είναι απόσπασμα από μια ραδιοφωνική συνέντευξη κάποιου Δημάρχου στη Χίο, που άκουσα στο ραδιόφωνο.
Φυσικά ο Δήμαρχος μιλούσε για τον περίφημο ρουκετόπολεμο που ξεκινάει όταν χτυπήσουν οι καμπάνες της Ανάστασης.
Αυτές οι φράσεις, φέτος όμως, στα δικά μου αυτιά ήταν μια ύβρις απέναντι σε αυτό που ακούμε και βιώνουν οι άμαχοι του πολέμου στην Ουκρανία.
Προφανώς και μιλάμε για ένα βάρβαρο έθιμο, έτσι κι αλλιώς. Ειδικά φέτος όμως, που μετράμε νεκρούς, τραυματίες, εκτοπισμένους, αιχμαλώτους η βαρβαρότητα παίρνει μια άλλη μορφή.
Το τέρας του πολέμου θρέφεται μέσα από τα «έθιμα».
Η μέρα απαιτεί περισυλλογή. Γι α όσους πιστεύουν στ’ αλήθεια η σημερινή Μεγάλη Παρασκευή είναι η συνέχεια ενός θρήνου που με έναν πόλεμο σε εξέλιξη κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει. Και κανείς δεν ξέρει πόσα θύματα θ’ αφήσει πίσω του όταν τελειώσει.
Η κατάσταση δείχνει ότι ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.
Αυτοί σκοτώνονται. Εμείς τρομάζουμε βλέποντας τους λογαριασμούς του ρεύματος και του φυσικού αερίου.
Πολλοί ήλπιζαν ότι λόγω Πάσχα οι εχθροπραξίες θα σταματούσαν. Δεν φαίνεται όμως.
Κι ενώ τα κανόνια βαράνε κι όποιον πάρει ο Χάρος, εμείς εδώ ετοιμάζουμε τις ρουκέτες μας.
Η ζωή συνεχίζεται αλλά με έναν πόλεμο σε εξέλιξη όλες μας οι σκέψεις στον πόλεμο καταλήγουν. Για άλλους με τον έναν, για άλλους με τον άλλο τρόπο.
Καλή Ανάσταση με τη σκέψη μας σε όσους υποφέρουν.
Γιάννης Καφάτος
