Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
16 σακούλες
Οι 16 σακούλες στην Πάρο μαύρισαν τα Χριστούγεννά μας. Μαύρισαν τα Χριστούγεννα όσων καταφέραμε να τις δούμε.
Τα λαμπιόνια, το κρασί, τα δικά μας προβλήματα, η αγωνία μας για τους φίλους που νοσούν, για τους φίλους που αρνούνται να εμβολιαστούν, η καθημερινότητά μας δεν επιτρέπουν πάντα να βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας.
16 σακούλες νεκροτομείου όμως αραδιασμένες στο κέντρο Υγείας της Πάρου, υποφωτισμένες και μαύρες είναι εκεί και αναζητείται μέρος για να μεταφερθούν.
15 ενήλικες κι ένα παιδί είναι μέσα σε εκείνες τις σακούλες που δεν θα δουν ποτέ όλοι.
Μετανάστες, πρόσφυγες, όπως θες πες τους. Είναι όμως νεκροί.
Νεκροί άνθρωποι χριστουγεννιάτικα, από ένα πλοιάριο που αναποδογύρισε τα όνειρα των επιβαινόντων για να ζήσουν με ασφάλεια.
Αυτή η αθλιότητα που κάνουν οι γείτονες Τούρκοι, επιτρέποντας το αλισβερίσι των σύγχρονων δουλεμπόρων, έχει τόσα πολλά θύματα που δεν γίνεται να μην τα βλέπουμε – όσα λαμπιόνια κι αν φωτίζουν τα μπαλκόνια και τους δρόμους μας.
Η περιήγηση μου στο διαδίκτυο για ειδήσεις σταμάτησε σ’ εκείνες τις 16 σακούλες που μέσα τους είναι άνθρωποι που προσπαθούσαν να φτάσουν σε μια στεριά και να ξεκινήσουν μια νέα ζωή μακριά από πολέμους, μακριά από θρησκευτικές και άλλες διώξεις.
16 σακούλες με τα «σκουπίδια» μιας παράλογης, δολοφονικής πολιτικής της Τουρκικής ηγεσίας που αφήνει – όταν δεν ενθαρρύνει – ανθρώπους να γίνονται μάρκες για να παίζει το δικό της παιχνίδι γεωπολιτικής με την Ευρώπη.
Πάντα οι τραγωδίες που συντελούνται τις μέρες των γιορτών αποκτούν μια άλλη διάσταση. Παίζουν με το συναίσθημά μας λίγο περισσότερο από ό,τι συνήθως. Είμαστε πιο ευαίσθητοι και πιο ανοιχτοί και η τραγωδία αποκτά στοιχεία σόου. Η αλήθεια όμως είναι ότι όλες τις μέρες του χρόνου ένα μακάβριο σόου παίζεται στις ακτές των νησιών μας με θύματα που είναι πραγματικοί άνθρωποι που ελπίζουν.
Μόνο η ελπίδα βάζει ορεσίβιους στις σαπιόβαρκες για να φτάσουν «απέναντι». Εμείς είμαστε οι «απέναντι». Η ελπίδα τους. Η ελπίδα, που κάνει γυναίκες και άντρες και μωρά παιδιά που ίσως δεν έχουν ξαναδεί θάλασσα να επιβιβάζονται στα σαπάκια των τούρκων δουλεμπόρων για να φτάσουν στο όνειρο.
Κι έτσι σήμερα μετρήσαμε 16 μαύρες σακούλες που μπήκαν στη λίστα με τους χιλιάδες πνιγμένους του Αιγαίου και της Μεσογείου.
Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Και είναι ακόμη πιο τραγικό να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, να αγνοούμε, να προσπερνάμε τους ανθρώπους που χάνονται επειδή ελπίζουν!
Γιάννης Καφάτος
