Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Χωρίς κυρίως θέμα! Σκόρπιες σκέψεις και απορίες
Είναι σκληρό το λευκό φόντο (παλιά ήταν χαρτί) που σε κοιτάει με αγωνία να το γεμίσεις με λέξεις, που καλό είναι να βγάζουν νόημα, αλλά σου είναι αδύνατον να συγκεντρώσεις το μυαλό σου σε ένα θέμα.
Μέχρι νεωτέρας όμως, ας προσπαθήσω να παραμείνω συνεπής στο «ραντεβού» μου με τη λευκή κόλλα και να δω τι θα βγει.
Η καθημερινότητα, μερικές φορές είναι σαν ευθεία γραμμή. Πλήρης αδιαφορία την ώρα που η κοσμογονία συντελείται δίπλα σου.
Κι άλλοτε γεμάτη στροφές, που δεν ξέρεις τι θα σε βρει στην επόμενη.
Η ρουτίνα, τόσο παρεξηγημένη. Όλοι την κατηγορούμε αλλά όταν διαταραχθεί χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.
Τα χρέη, υλικά και άυλα. Πέρα από τα υλικά που άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο έχει υποστεί, εκείνα που τελικά είναι άγρια και δεν πωλούνται σε funds είναι τα άυλα. Το χρέος του συντρόφου στον ή στην στη σύντροφο, του πατέρα στο παιδί, του φίλου στον φίλο, του αδελφού στην αδελφή/στον αδελφό δεν νομίζετε ότι είναι, μερικές φορές, τόσο άγρια που μπορεί να ξεσκίζουν τις σάρκες της ψυχής μας;
Τι γίνεται όταν κλαις; Κλαις για τον άλλον ή εσύ έχεις ανάγκη για μια εκτόνωση και τελικά ο «άλλος» είναι αφορμή και άλλοθι για μια απολύτως σεβαστή και ιδιωτική τελικά ανάγκη;
Οργίζεσαι για όποιον λόγο. Με ποιον οργίζεσαι όμως στην πραγματικότητα; Με όποιον σε ενοχλεί, σε επιβαρύνει ή με τον εαυτό σου που δεν μπορεί να «απαντήσει» σε ό,τι σου προκαλεί την οργή;
Έχεις αισθανθεί να γελάς αλλά να προσπαθείς να μην το εκφράσεις όσο θες γιατί το κλίμα τριγύρω σου είναι βαρύ;
Πόσο μόνος/μόνη είσαι κι ας έχεις δύο προφίλ στο φουμπου – που λέει ο λόγος;
Έχεις σηκώσει το τηλέφωνο ένα ξημέρωμα που ξύπνησες από έναν εφιάλτη να μιλήσεις με κάποιον που έχεις ανάγκη;
Σεξ. Έχω την αίσθηση ότι όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο βλέπω τριγύρω μου ανθρώπους που το θεωρούν ταμπού. Δεν λέω για κομπορρημοσύνες. Αλλά να, είναι μια κατάσταση που άλλοι την ακούμε από το περιβάλλον μας κι άλλοι τη βιώνουμε.
Μοναχικοί άνθρωποι.
Είμαστε οι επιλογές μας; Σίγουρα, όσο κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποίησει.
Η επικαιρότητα! Τι βραχνάς κι αυτός! Για εμάς τους δημοσιογράφους και για όλους μας ως «καταναλωτές» της. Συμβαίνουν τόσα πολλά που δεν προλαβαίνουμε να τα αφομοιώσουμε. Ή, μερικά – απ’ αυτά που συμβαίνουν – δεν θέλουμε καν να τα μάθουμε!
Τελικά δεν είναι και άσχημα να μην έχεις μια ολοκληρωμένη ιδέα για να μιλήσεις με τους αναγνώστες γύρω από ένα θέμα. Υπάρχουν απορίες που καλό είναι μοιραζόμαστε, έτσι ως σκόρπιες σκέψεις στο τέλος μιας κουραστικής μέρας.
Σημασία έχει να μιλάμε και να επικοινωνούμε.
