Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Όταν τα ΜΜΕ «σκοτώνουν»
«Δεν θα δεχτώ τον εκφοβισμό ώστε να παίξω το παιχνίδι που σκότωσε τη μητέρα μου»
Αυτά είχε πει σχετικά πρόσφατα ο κοκκινοτρίχης γαλαζοαίματος Χάρι, γιος της Νταϊάνα. Πρίγκιπες αμφότεροι.
Στο κυνήγι των ΜΜΕ αναφερόταν ο πρίγκιψ που μετά τα «Φώτα» των ορθοδόξων άλλαξε τα φώτα των προτεσταντών Βρετανών γυρνώντας την πλάτη στις βασιλικές του υποχρεώσεις από τις οποίες παραιτήθηκε.
Για να δούμε λίγο διαφορετικά τις ειδησούλες αυτές:
Δηλαδή, πώς θα γίνει οικονομικά ανεξάρτητος, όπως δήλωσε μετά της Μαρκλ, συζύγου; Θα αποποιηθεί των επιδομάτων που λαμβάνει ως μέλος της βασιλικής οικογένειας;
Θα στείλει βιογραφικά στις εταιρείες που ψάχνουν στελέχη και θα γυρεύει δουλειά;
Θέλω να πω ότι το παλικάρι στα 35 του, πατέρας πια, ερωτευμένος κλπ, έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει τη ζωή που γουστάρει κι αγαπά.
Κι αν δεν αγαπά την κρυοκωλίαση του παλατιού και τις υποχρεώσεις του, δεν μου καίγεται καρφί, αφού ούτε βρετανός είμαι ούτε και πολύ υπέρ των τύπων.
Όμως δες με προσοχή τι προβάλει: Δε θα παίξω το παιχνίδι που σκότωσε τη μητέρα μου.
Φως φανάρι ότι το παλικάρακι πενθεί ακόμη τον θάνατο της μάνας του. Δικαίως. Αφού το πρωτόκολλο δεν ξέρω αν επιτρέπει στα μικρά ορφανά να κλαίνε και να ζητάνε μια αγκαλιά να τους ανακουφίσει.
Πενθεί ο Χάρης και ξέρει ότι τα ΜΜΕ μπορούν να σκοτώσουν. (αν πάρουμε τα γεγονότα όπως παρουσιάστηκαν και αφήσουμε στην άκρη όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που διατυπώθηκαν μετά τον αδόκτητο θάνατο σε ένα βολικό θανατηφόρο τροχαίο της μητέρας του Χάρι, Νταϊάνα)
Δεν μπορεί ένας ζάμπλουτος χωρίς άγχος αν πλήρωσε τον ΕΝΦΙΑ, το νοίκι το φυσικό αέριο κλπ να πενθεί τη μαμά του και να φοβάται ότι μπορεί το κυνήγι των ΜΜΕ μπορεί να στοιχίσει τις ζωές των δικών του παιδιών, της γυναίκας που γουστάρει, της ζωής που θέλει να ζει;
Δεν λέω να λυπηθούμε ντε και καλά τον Χάρι. Λέω μόνο να σκεφτούμε τον Χάρι ως θύμα της πιο χαμερπούς δημοσιογραφίας που του στέρησε τη μάνα όταν ήταν μικρό παιδί.
Ο ρόλος του τύπου είναι να ελέγχει τον κάθε Χάρι, δηλαδή το κάθε δημόσιο πρόσωπο στον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά του, στον τρόπο που διαχειρίζεται κρατικό χρήμα κλπ.
Ο κάθε Χάρι ή «χαρούλης» (τα μεγέθη στην Ελλάδα επιβάλουν το υποκοριστικό) δεν είναι αποδεκτό να μην μπορεί να φιλήσει τη γυναίκα του χωρίς να το μάθει ο μισός πλανήτης.
Ούτε ο δημοσιογράφος, ούτε εικονολήπτης ή φωτογράφος που με μια χυδαία ηδονοβλεπτική ματιά καταγράφει τον «χαρούλη» ή τον Χάρι όταν πάει για κατούρημα, ή όταν παίζει με τα παιδιά του, ή όταν φυσάει τη μύτη του ή όταν χουφτώνει τη γυναίκα του προσφέρει δημοσιογραφικό έργο.
Άλλο η δημοσιογραφική έρευνα, άλλο ο «ματάκιας» που παραμονεύει και ποντάρει στην αρρωστημένη περιέργεια του «κοινού» και με ένα «κρακ» στη μηχανή ή στο κινητό του κάνει τον μπανιστιρτζή!
Ως εκ τούτου είμαι με τον Χάρι, που θέλει να ζήσει όπως γουστάρει. Αρκεί να μη μας το παίξει θύμα ριάλιτι τύπου: αμάρτησα για τη χειροποίητη μπέντλεΐ μου! Γιατί, ναι τα ΜΜΕ μπορεί και να σκοτώσουν, και δεν έχουν κανένα δικαίωμα και δημοκρατικό έρισμα να τους επιτρέπεται να το κάνουν!
