Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Ο Φόβος είναι το όπιο του λαού ή Περί εξεγέρσεων και εξεγερμένων
Στη Βολιβία ένα μήνα και 22 νεκρούς μετά, οι εξεγερμένοι κατάφεραν αυτό που στην έναρξη των κινητοποίησεων φαινόταν αδιανόητο: Ανάγκασαν την κυβέρνηση να ορίσει ημερομηνία δημοψηφίσματος, τον Απρίλιο, για την αλλαγή του πινοσετικού Συντάγματος.
Νωρίτερα η κυβέρνηση είχε πάρει πίσω την αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων. Αυτή ήταν η αφορμή των αιματηρών κινητοποιήσεων.
Στο Χονγκ Κονγκ, από την άλλη πλευρά , με 10 νεκρούς στις διαδηλώσεις κατά του «κινεζικού ζυγού» η κατάσταση κινδυνεύει να ξεφύγει. Οι διαδηλωτές πετούν βέλη και η αστυνομία απαντάει με απειλές για χρήση όπλων εναντίον τους.
Ο πλανήτης είναι σε αναβρασμό. Αν συνυπολογίσεις και την κλιματική αλλαγή, το λιώσιμο των πάγων και τα ακραία καιρικά φαινόμενα ίσως ο τίτλος «Βραζει ο πλανήτης» να μην έχει δόση δημοσιογραφικής υπερβολής.
Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να εξεγείρεται; Πέρα από τις αφορμές, όπως τα εισιτήρια στη Βολιβία, ποια είναι η κινητήριος δύναμη που μετατρέπει έναν πολίτη σε διαδηλωτή;
Η νίκη πάνω στον Φόβο είναι η στιγμή που ο άνθρωπος γίνεται πραγματικά ελεύθερος και μπορεί να κάνει πράγματα που πριν θα του φαινόντουσαν αδιανόητα.
Ο Φόβος είναι το όπιο του λαού. Ο φόβος σε όλες του τις εκδοχές και τα ανθρώπινα φτιασιδώματα που του δίνουν υπόσταση είναι αυτός που παραλύει τον άνθρωπο και τον μετατρέπει από ενεργό πολίτη σε υποχείριο.
Ο φόβος! Αυτός είναι η ο εχθρός.
Ο φόβος! Για τα απλά ή τα πιο σύνθετα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος είναι οι αλυσίδες που πρέπει να σπάσει.
Ο Φόβος! Πού καλλιεργείται εξ’ απαλών ονύχων και γίνεται ένα καβούκι που βαραίνει την ύπαρξη κάθε ατόμου είναι αυτό που τον κάνει, που μας κάνει αδύναμους.
Η μοναξιά της ψηφιακής εποχής έχει καταφέρει να αποδεκατίσει την κοινωνική προσωπικότητα του ατόμου.
Η επίπλαστη ευμάρεια της υποτιθέμενης ελεύθερης πρόσβασης σε τεχνολογικά επιτεύγματα, και της fake ελευθερίας έκφρασης έχουν μετατρέψει τα άτομα σε φοβικά πρόσωπα που έχουν συνηθίσει να νομίζουν ότι είναι ελεύθερα.
Έχουμε μπερδέψει την έννοια της Ελευθερίας με την επιτρεπόμενη ελευθερία που μας δίνουν για να κινούμαστε.
Το σύστημα ξέρει. Σαν την χύτρα. Χρειάζεται μια βαλβίδα ασφαλείας αλλιώς θα εκραγεί.
Φόβος και ντεμέκ ελευθερία είναι οι χαλκάδες που δένουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Οι διαδηλωτές της Βολιβίας, του Χονγκ Κονγκ και της Χιλής μάλλον νίκησαν τους φόβους τους. Διεκδικούν, κλαίνε τους νεκρούς τους και προσπαθούν. Και κάτι καταφέρνουν.
Γιάννης Καφάτος
