Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Ακούει κανείς; Τον Πλανήτη, τα παιδιά …τους άλλους;
- Ζούμε στην εποχή που όπου γυρίσει το μάτι βλέπεις ανθρώπους με ακουστικά στ’ αυτιά.
- Όλοι κάτι ακούνε!
- Όλοι κάτι ακούνε αλλά ο καθένας μόνος του!
- Πώς έλεγε το βιβλίο του Τομάς Λακέρ «Κατά μόνας ηδονές»; Ε, έτσι έχουμε γίνει όλοι: Κατά μόνας ακούοντες!
- Περίκλειστος ο καθένας μας στα ακούσματά του, στις έγνοιες και τις σκοτούρες του έχουμε πέσει σε μια τεράστια παγίδα της αυτοαναφορικότητας!
- Ο καθένας για τον εαυτό του και ενώ ακούμε συνεχώς κάτι… τελικά ακούμε μόνο τις ανάγκες του εαυτού μας και έχουμε αποκλείσει τις κραυγές που ηχούν γοερά γύρω μας και (κάνουμε ότι) δεν καταλαβαίνουμε τίποτα.
- Η ζέστη, οι βροχές, οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές σε όλον τον πλανήτη είναι η φωνή της Γης προς εμάς.
- Υποφέρει από την υπερκατανάλωση, την αλόγιστη χρήση της ενέργειας και των πόρων που διαθέτει και αντιδρά.
- Εμείς όμως με τα ακουστικάκια και γερμένοι στις οθόνες μας ακούμε τα δικά μας κλεισμένοι στο προσωπικό μας σύμπαν με τις δικές του τραγωδίες, τις δικές του ανάγκες, τις δικές του χαρές και συμπεριφερόμαστε λες κι όλα μας ανήκουν χωρίς να δίνουμε σημασία στα «σημάδια των καιρών».
- Ακούει κανείς τα παιδιά; Τα παιδιά του; Ακούει τι πραγματικά εννοούν με αυτά που μας λένε; Γιατί τα παιδιά λένε πάντα αυτό που έχουν ανάγκη αλλά εμείς οι γονείς μπλοκαρισμένοι είτε από τις ανάγκες που πρέπει να καλύψουμε, είτε περίκλειστοι στο εγωιστικό μας σύμπαν αντιδρούμε σαν παιδιά και όχι ως ενήλικες κι έτσι πολλά παιδιά είναι δυστυχισμένα και κλείνονται κι αυτά σε ένα ιδιότυπο καβούκι.
- Βλέπω παντού, και στην πολιτική φυσικά το πράμα εξυψώνεται στο πρώτο βάθρο της αυτοαναφορικότητας, ανθρώπους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του άλλου μόνο και μόνο γιατί έχουν ξεχάσει να ακούνε τους άλλους.
- Τεράστια «εγώ» περιφέρονται στην πόλη, στη γειτονιά, στο λεωφορείο, στις παραλίες, στη Βουλή και το μόνο που τους νοιάζει είναι η προσωπική τους, όσο το δυνατόν, καλύτερη επιβίωση και επιβεβαίωση.
- Ποια θα είναι η επόμενη μετάλλαξη του κοινωνικού ατόμου; Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Η τεχνολογία πάντα θα δίνει την εύκολη λύση του μοναχικού «ευτυχούς» βίου.
- Μια εικονική ζωή που με τα ακουστικά και τα «γυαλιά» θα βλέπει και θα ακούει κανείς τις εικόνες που τον ευχαριστούν. Θα κινείται σε ένα σύμπαν που θα είναι κυρίαρχος. Η τεχνολογία ξέρει …
- Εμείς δεν ξέρω αν έχουμε καταλάβει ότι μένουμε μόνοι μας και δεν ακούμε τις κραυγές απόγνωσης που ηχούν γύρω μας.
- Ναι φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις και περιπτώσεις που όλοι τρέχουμε να συντρέξουμε τη δυστυχία του άλλου. Τα λέγαμε και τις προάλλες με αφορμή τους εθελοντές στο Μάτι.
- Εκείνο που με προβληματίζει είναι ότι η μοναξιά αρχίζει να κυριαρχεί. Και μια κοινωνική κώφωση που επικρατεί είναι ακόμη ένα σημάδι που με γεμίζει ανησυχία.
- Όσο πιο δυνατά παίζουν τα ακουστικά που μπαίνουν στ’ αυτιά μας τόσο λιγότερο ακούμε ό,τι συμβαίνει στο κοινωνικό και στο φυσικό μας περιβάλλον.
- Τα μηνύματα έρχονται. Το μέλλον μας είναι να έχουμε ένα βιώσιμο περιβάλλον, έναν πλανήτη που να μας αντέχει και παιδιά με κέφι και ιδέες και δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα.
- Και σήμερα και ο πλανήτης μας και τα παιδιά μας είναι σε κίνδυνο και μας τό φωνάζουν!
- Ακούει κανείς;
Γιάννης Καφάτος
