Πριν μπούμε βαθύτερα στη σημερινή μας συζήτηση πρέπει να αναφερθούμε σε κάποια δεδομένα:
Σήμερα η Τουρκία έχει πληθυσμό 84,5 εκ, κι η Ελλάδα 10.5! Με βάση τις προβλέψεις του ΟΗΕ μετά από δέκα χρόνια η Ελλάδα θα έχει 9.9 εκ. κι η Τουρκία σχεδόν 90! Μετά από είκοσι χρόνια οι αριθμοί θα είναι ακόμη μικρότεροι και μεγαλύτεροι αντιστοίχως. Αν μάλιστα κάνουμε άλμα αιώνα, το 2100 εμείς θα είμαστε 6 εκατομμύρια κι οι Τούρκοι περισσότεροι από 100!
Ξέρω, κάποιοι θα μου πείτε για τις Γραφές, για τα Ιερά και Δίκαια, για τους ποιητές, την κόκκινη μηλιά και άλλα παρόμοια. Άλλωστε ακόμη κι ο Παλαμάς έχει πει ότι «η μεγαλοσύνη των εθνών / δεν μετριέται με το στρέμμα / με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται / και με το αίμα! Πάμε πάλι στους αριθμούς και τα δεδομένα:
Πριν από τρία χρόνια η Ελλάδα είχε 220 δις δολάρια ΑΕΠ κι η Τουρκία 770! Επιπλέον, μόνο το ΑΕΠ της Κωνσταντινούπολης είναι μεγαλύτερο από της Ελλάδας. Κι οι αριθμοί δεν λένε ποτέ ψέματα ούτε κρύβουν συναίσθημα.
Είναι κι άλλα: Όταν ως κοινωνία θέλουμε και Άμυνα και όπλα και …επιδόματα μα και να υπηρετούν τα παιδιά μας στο Πεντάγωνο ή τον Λυκαβηττό, πώς στο καλό πορευόμαστε;
Η απόφαση του Τούρκου προέδρου για την Αγια-Σοφιά ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Ο Ερντογάν ονειρεύεται να γίνει η Τουρκία το παγκόσμιο κέντρο των Σουνιτών Μουσουλμάνων. Ονειρεύεται επίσης να γίνει ο απελευθερωτής της Παλαιστίνης, της Ιερουσαλήμ, να έχει προτεκτοράτο τη Λιβύη στη Βόρεια Αφρική. Ονειρεύεται να έχει δικά του και να ελέγχει τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής μα κι όσα βρεθούν στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εμείς ανησυχούμε. Με το δίκιο μας και σωστά. Μα εμείς για όλες αυτές τις επιδιώξεις της Τουρκίας είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Οι μεγάλοι της γης και της περιοχής πρέπει να ανησυχούν περισσότερο. Αυτοί που φραστικά καταδικάζουν αλλά ουσιαστικά έχουν τεράστια συμφέροντα εντός της Τουρκίας, με πρώτους τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς.
Προσέξτε: Πριν από ένα αιώνα οι μεγάλοι της εποχής, μας είχαν βάλει να αστυνομεύουμε τη Μικρά Ασία. Λίγο μετά μας άδειασαν και το ελληνικό αίμα έκανε κόκκινο το Αιγαίο….
Εδώ και λίγες ημέρες διαβάζω διάφορους πολεμοχαρείς του διαδικτύου. Ως αντίποινα για το ότι ο Ερντογάν κάνει τζαμί την Αγιά Σοφιά καθένας προτείνει να κάνουμε κι εμείς …κάτι στο σπίτι του Κεμάλ. Ένας λέει μουσείο γενοκτονιών, ο δεύτερος … μπορντέλο, κι ο τρίτος … μπουζουξίδικο! Άλλος προτείνει να κάνουμε μποϊκοτάζ σε τουρκικά προϊόντα. Άλλος να κλείσουμε τα προξενεία σε Κομοτηνή ή τη διέλευση από τους Κήπους, άλλος υψώνει το λάβαρο της… κόκκινης μηλιάς! Ότι του φανεί του λωλοθοδωρή. Κι ότι κατεβάζει η γκλάβα της κάθε πατριωτάρας ή του κάθε ημιμαθούς…
Ακούστε: Η ιστορία με την Αγία Σοφία κατ’ ελάχιστο αφορά τη χώρα μας. Είναι η προσπάθεια του Ερντογάν να καταστεί ο εκφραστής εκατομμυρίων Σουνιτών μουσουλμάνων και να γίνει η χώρα του η τρίτη υπερδύναμη του πλανήτη, ως μεγάλη Οθωμανική αυτοκρατορία.
Αυτό δεν αποτρέπεται από εμάς και δη με τους αριθμούς που αναφέραμε στην αρχή, παρά μόνο από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Ούτε θα πάθει το παραμικρό ο Ερντογάν αν εμείς δεν πάρουμε τουρκικά στραγάλια ή άλλα προϊόντα, όταν θ’ αρχίσουν να τα αγοράζουν πολλαπλάσιοι σουνίτες.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η κατάσταση με την Τουρκία μπερδεύεται όλο και περισσότερο. Κι η λύση δεν είναι οι προφητείες του Παϊσιου ή άλλου ρασοφόρου, ούτε τα ποιήματα της φυλής πριν από αιώνες, ούτε καν το …ξανθό γένος. Που ούτως ή άλλως γύρισε την πλάτη στην Αγιά Σοφιά.
Θα είμαι ρεαλιστής όσο περισσότερο μπορώ. Είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι με τους Τούρκους κάποια στιγμή θα βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι. Δεν ξέρω αν θα είμαστε μόνοι μας όπως έγινε στη συνάντηση Ερντογάν – Τσίπρα, που ποτέ δεν μάθαμε τι συζήτησαν. Δεν ξέρω καν με ποιες συνθήκες θα είναι αυτή η συνάντηση. Με συνθήκες φυσιολογικές, έστω και μεγάλη έντασης, ή με συνθήκες ματωμένες;
Εκείνο που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως όταν βρεθούμε με τους Τούρκους στο ίδιο τραπέζι πρέπει να είμαστε κι εμείς ισχυροί. Για να είμαστε ισχυροί πρέπει να έχουμε οικοδομημένες δυνατές διεθνείς σχέσεις κι οι Τούρκοι να έχουν χάσει διεθνή ερείσματα.
Δηλαδή, δεν πρέπει να γίνει ότι το 1922 που από τη λαχτάρα μας να γίνουμε εμείς οι μεγάλοι της περιοχής και να πάρουμε πίσω ότι μας ανήκε, γίναμε ουρές των τότε ισχυρών, νομίσαμε ότι είμαστε αήττητοι και πανίσχυροι κι όταν μας άδειασαν, πνιγήκαμε στο δικό μας αίμα….
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Ίσως στη δική μας θέση του 1922 να βρίσκεται τώρα η Τουρκία. Νομίζει ότι είναι πανίσχυρη και έχει τις πλάτες των μεγάλων.
Είναι έτσι; Δεν είναι; Θα φανεί! Μπορεί όμως να γίνει και της Τουρκίας το κάγκελο. Εκτός αν ο Ερντογάν νομίζει ότι οι Γάλλοι θα ανεχθούν να κάνουν βόλτες τα τουρκικά πλοία στη Μασσαλία ή οι Ιταλοί στη Νάπολι! Ή οι Ισραηλινοί ανεχθούν τον Ερντογάν να παριστάνει τον … Σαλαδίνο!
Προσέξτε: Ακόμη κι αν οι Τούρκοι προσγειωθούν απότομα κάποια στιγμή, θα εξακολουθήσουν να διαθέτουν μια ισχυρή χώρα που έχει μάθει να λειτουργεί ΜΟΝΟ πειρατικά. Ακόμη και στραπατσαρισμένοι να είναι οι Τούρκοι, εμείς θα εξακολουθήσουμε να είμαστε δίπλα τους, να είμαστε γείτονές τους. Και δεν έχουμε να κερδίσουμε το παραμικρό με κραυγές, υψωμένους σταυρούς και εκστρατείες μέσω του πληκτρολογίου και του FB…
Τα δίκια μας μπορούμε να τα βρίσκουμε με άλλους τρόπους. Διπλωματία και πάλι διπλωματία και ξανά διπλωματία κι επιμονή σ’ αυτή. Διπλωματία και ρεαλισμός κι όχι συναίσθημα και μεγαλοστομίες.
Ναι, η απόφαση του Ερντογάν είναι θλιβερή, προσβλητική, ανιστόρητη, παράλογη, εξοργιστική, εμετική!
Αλλά, προσέξτε, θα είναι έγκλημα εξ αιτίας του συναισθήματος, της αδικίας ή των απλών λαϊκών παρορμήσεων να καταστήσουμε τα σχέδια του σε ελληνοτουρκική διαφορά… Δεν είναι και δεν μας συμφέρει να είναι.
Άρα, πρέπει –σε επίπεδο πολιτικού κόσμου εν συνόλω- να ενημερώνουμε τα διεθνή πολιτικά κέντρα, ν’ αναζητάμε ερείσματα και συμμαχίες σ’ αυτά και να ετοιμαζόμαστε μαζί με τους άλλους μας γείτονες (κυρίως) και τους συμμάχους στην Ευρώπη, για την επόμενη ημέρα… Όποια κι αν είναι αυτή…
Έχουμε κοινά συμφέροντα που μας ενώνουν απέναντι στην Τουρκία και πρέπει να αξιοποιήσουμε την οργή των Γάλλων, τον εκνευρισμό των Ισραηλινών, την ανησυχία των Γερμανών, την παρουσία των Αμερικανών…
