Η εμφάνιση του νεοθωμανισμού τα τελευταία χρόνια, υπό τη σκέπη του επίδοξου σουλτάνου Ερντογάν, ασφαλώς και πρέπει να προβληματίζει τον ελληνισμό και να τον κάνει ν’ αναζητά ακόμη περισσότερο τη γνώση και τον σεβασμό της ιστορικής του διαδρομής.
Η Τουρκία σήμερα αμφισβητεί τα πάντα. Όχι μόνο εις βάρος της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης και της ίδιας της Δύσης.
Έχει κάποιος νουνεχής την άποψη ότι ο παρανοϊκός νεοσουλτάνος ΔΕΝ θέλει την επανένταξη του ελληνισμού σε καθεστώς υποτέλειας; Από τη Θράκη που φανερά ή υπογείως υπονομεύεται συστηματικά η ελληνική της υπόσταση στο όνομα ΚΑΙ της θρησκείας, μέχρι το Αιγαίο για το οποίο αμφισβητείται η διεθνής συνθήκη της Λωζάννης;
Κι εμείς εδώ τι κάνουμε;
Εμείς αμφισβητούμε ιστορικά μας κεκτημένα (Μαρία Ρεπούση, Σία Αναγνωστοπούλου, Αντώνης Λιάκος κλπ) και τελικά αρνούμαστε ακόμη και κοσμοϊστορικά γεγονότα, όπως η γενοκτονία των Ποντίων από τον υπουργό Παιδείας (!!!) Νίκο Φίλη και μεγάλη μερίδα της Αριστεράς.
Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε;
Πρέπει, αλλά ουδείς το κάνει. Ούτε καν οι πνευματικοί άνθρωποι και διανοούμενοι.
Κι επιπλέον, είτε λόγω κρίσης είτε λόγω δυτικής κουλτούρας, βρισκόμαστε σε συνεχή δημογραφική συρρίκνωση, την ίδια ώρα που η πίεση από τις μεταναστευτικές κινήσεις λαών που δεν έχουν σχέση με τον δικό μας Πολιτισμό, γίνεται αφόρητη.
Ποια είναι ή πρέπει αν είναι η άμυνά μας; Φρονώ η γνώση για την ιστορική μας πορεία.
Τα σκεπτόμουν αυτά με αφορμή την προχθεσινή επέτειο από τη γενοκτονία των Ποντίων. Που αποτελούν και σήμερα ένα κορυφαίο τμήμα του ελληνισμού.
Οι Πόντιοι φρονώ ότι δεν έχουν αναγνωριστεί από την ελληνική κοινωνία όπως τους άξιζε ή τους αξίζει.
Όχι μόνο επειδή οι πρόγονοί τους σφαγιάστηκαν και υπέστησαν διώξεις χωρίς προηγούμενο από την αρχή των Βαλκανικών πολέμων μέχρι τον οριστικό εξανδραποδισμό τους το 1922.
Όχι μόνο επειδή ακόμη και ύστερα υπέστησαν τρομερές ταλαιπωρίες στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης που κάποιοι μεταφέρθηκαν βιαίως.
Όχι μόνο επειδή είναι ένα γένος που πολεμούσε σκληρά τους Τούρκους από την περίοδο της άλωσης μέχρι το 1922.
Αλλά κι επειδή όταν έφτασαν εδώ, στην μητέρα πατρίδα, αντιμετώπισαν ένα νέο κι εκτεταμένο ρατσισμό.
Κράτησαν όμως ψηλά τις σημαίες της ιστορικής και πολιτισμικής τους ταυτότητας, αλλά και της συλλογικής τους συνείδησης. Διατηρούν μεγάλες ομάδες σε όλα σχεδόν τα μέρη του τόπου, μαζεύονται, εκδηλώνουν, χορεύουν, φοράνε με περηφάνια τις παραδοσιακές φορεσιές του, διδάσκουν την παράδοσή τους στους επόμενους.
Κι ας αντιμετωπίζουν τις συστηματικές διασπαστικές προσπάθειες επίδοξων ηγητόρων τους που επιχειρούν να τους ποδηγετήσουν μέσω της οικονομικής τους επιφάνειας ή των εθνικισμών που εκφράζουν.
Οι Πόντιοι φρονώ ότι είναι και θα είναι μια τεράστια ασπίδα του ελληνικού έθνους ενάντια στον νεοοθωμανισμό. Είναι και θα είναι πρωτοπόροι στη διδαχή του ποιοι είμαστε ως έθνος ή ποιοι πρέπει να είμαστε.
Και τους αξίζει σεβασμός! Ειδικά στους απλούς, προκομένους και καθημερινούς ανθρώπους…
