Χθες βράδυ, στον κήπο του προεδρικού μεγάρου τελέστηκε η δεξίωση για την 47η επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, με προσκεκλημένους που διαθέτουν ιδιαίτερους συμβολισμούς. Από τη Μάγδα Φύσσα, μέχρι τη Σταυρούλα Αξαρλιάν και τη Σοφία Μπεκατώρου αλλά και κάποιους άλλους. Όπως η Αναστασία Μήλιου, πρέσβειρα της Ελλάδας στην ΕΕ σε ζητήματα Αειφόρου θαλάσσιας πολιτικής, ο Δημήτρης Κοντοπίδης, επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου Κυστικής Ίνωσης, η Φανή Μπαχαρίδου, πρόεδρος του συλλόγου γυναικών Νέας Βύσσας Έβρου που μοίραζε μάσκες στα σώματα ασφαλείας και ο Βασίλης Σπανούλης!!!! Ταυτοχρόνως είχαν προσκληθεί διευθυντές ΜΕΘ Covid, λοιμωξιολόγοι, γιατροί από τα ακριτικά μας νησιά, νοσηλευτές, καθώς και τα μέλη της Επιτροπής Διαμόρφωσης Εθνικής Στρατηγικής Για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+.
Συμπαθάτε με αλλά κάπου έχει χαθεί η μπάλα.
Σέβομαι απολύτως και υπολήπτομαι όλες αυτές τις προσωπικότητες και συλλογικότητες. Θα μπορούσαν να είχαν τιμηθεί –όλοι μαζί ή ξεχωριστά- για την αναμφισβήτητη προσφορά τους, ο καθείς εκεί που είναι ταμένος. Αλλά έχω ενστάσεις κατά πόσο έχουν θέση σε μια γιορτή που είχε κι έχει άλλη έννοια!
Πρέπει να πούμε αλήθειες. Πρέπει κάποια στιγμή να δούμε τις αλήθειες κατάματα και να το πάρουμε αλλιώς. Ο συγκεκριμένος εορτασμός είναι εκφυλισμένος. Ο εορτασμός στο προεδρικό μέγαρο έχει λάβει χαρακτήρα πανηγυριού με την φύρδην μίγδην συνάθροιση ετερόκλητων μεγαλόσχημων παραγόντων, ακόμη και μαϊντανών της εγχώριας Show Biz.
Μάλιστα, έχω νωπά ακόμη στ’ αυτιά μου τα λόγια βουλευτή του Πειραιά, όταν κάποτε πολύ νέος γραφιάς τον είχα ρωτήσει γιατί δεν πήγε στη συγκεκριμένη γιορτή. «Μα είναι καλεσμένοι ακόμη και χουντικοί», μου είχε απαντήσει, συμπληρώνοντας με χιούμορ: «Φοβάμαι μη με συλλάβουν»!!!! Όσο κι αν ήταν χιουμοριστικά και φυσικά υπερβολικά τα λόγια του βουλευτή αυτού τότε, αποτύπωναν την πραγματικότητα. Φτάσαμε στο σημείο να προσέρχονται χιλιάδες άνθρωποι κάποια χρονική περίοδο και να γίνονται επιδρομές στους μεγαλοπρεπείς μπουφέδες με τα εδέσματα! Φτάσαμε στο σημείο η γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας να καταστεί ένα κοσμικό γεγονός και δη πολλές φορές με φολκλορικά στοιχεία!
Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα κι η αλήθεια. Κι ας ενοχλούνται κάποιοι. Κι αυτό πρέπει να το κουβεντιάσουμε, να το προσεγγίσουμε, Να δούμε τι πρέπει να αλλάξουμε. Ίσως η αποκατάσταση της Δημοκρατίας να πρέπει να γιορτάζεται στα σχολεία (σε κάποια από τις τελευταίες ημέρες της σχολικής χρονιάς) στα ΑΕΙ, στην ολομέλεια της Ακαδημίας ή με μια πανηγυρική συνεδρίαση της Βουλής. Ακόμη ακόμη μπορούμε να βάλουμε εκατοντάδες παιδάκια να ελευθερώνουν περιστέρια από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, εμπρός από το Κοινοβούλιο.
Κάτι ακόμη: Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη ημέρα έχει διττό χαρακτήρα: Από τη μια γιορτάζουμε την αναίμακτη –έργο Καραμανλή- αποκατάσταση της Δημοκρατίας μα από την άλλη αποτελεί ημέρα εθνικού πένθους για τον ελληνισμό, εξ αιτίας του Αττίλα που ακρωτηρίασε την Κύπρο. Πώς στο καλό μπορούμε να γιορτάζουμε χαρά και πένθος μαζί; Με δεξιώσεις και παράτες;
Ας σκεφτούμε πάλι τα πράγματα, νηφάλια και χωρίς τους κλασικούς μας αφορισμούς κι αποκλεισμούς…
