Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Νέα Δημοκρατία αποτελεί το πιο ανθεκτικό κόμμα της μεταπολίτευσης, αφού ακόμη και στις συνθήκες της πολιτικής αποσάρθρωσης που δημιούργησαν η κρίση και τα μνημόνια, κατάφερε και κράτησε τις ελάχιστες δυνάμεις της κοντά στο 30%.
Δεν υπάρχει, επίσης, αμφιβολία ότι όλα αυτά τα χρόνια συνυπήρξαν στους κόλπους της ακόμη και παντελώς ετερόκλητα πολιτικά στοιχεία, όπως οι αμιγείς Δεξιές δυνάμεις, η Λαϊκή Δεξιά αλλά και τα ψήγματα κεντρογενών φιλελευθέρων.
Κι όσους κραδασμούς υπέστη από τις προσωπικές πολιτικές προσώπων που κατά καιρούς σήκωσαν το δικό τους μπαϊράκι, τους ξεπερνούσε ανώδυνα χάριν στην ενότητα της βάσης της.
Ας μη ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια, έχασε στελέχη όπως ο Κωστής Στεφανόπουλος (1985), ο Αντ. Σαμαράς (1993), ο Δημήτρης Αβραμόπουλος (2000), αργότερα τον Καρατζαφέρη, ενώ δεν πρέπει να λησμονάμε και τους «εσωτερικούς πολέμους» που πολλές φορές υπονόμευσαν την πορεία του κόμματος, όπως αυτός του 1980 -81 από τον Ευ. Αβέρωφ προς τον Γ. Ράλλη ή και της Λαϊκής Δεξιάς απέναντι στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το διάστημα που εκείνος ήταν πρωθυπουργός(!!!) ή ακόμη ακόμη και το εξωπέταγμα προσωπικοτήτων που μιλούσαν με πρωτοφανή «πολιτική ωμότητα» για τη λανθασμένη πορεία του κόμματος και τον σφιχταγκαλιασμό του με τον πελατειακό κρατισμό, από το 1993 κι ύστερα. Προσωπικοτήτων όπως ο Στέφανος Μάνος ή ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, που τελικά δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις…
Δεν πρέπει να λησμονούμε και κάτι ακόμη: Σαράντα (40) χρόνια μετά την ίδρυσή της από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, η σκιά του παραμένει βαριά επάνω από το κόμμα.
Εδώ, υπεισέρχονται τα σημερινά. Υπεισέρχονται τα «αλλά».
Με σημαντικότερη διαφοροποίηση αυτή που δημιουργήθηκε από τις καταστάσεις που επέφερε η κρίση.
Μπορεί οι αξίες και τα ιδανικά που προσέδωσε στη Νέα Δημοκρατία ο ιδρυτής της να μην αμφισβητούνται, αλλά στις σημερινές περιστάσεις και ανάγκες αμφισβητείται πλέον και από ένα μικρό παιδί ο κρατισμός που πρέσβευε. Που, αφού ξεκίνησε επί των ημερών της Νέας Δημοκρατίας γιγαντώθηκε όταν κατέλαβε την εξουσία το ΠαΣοΚ και δημιούργησε την βασική και βαθύτερη αιτία της κρίσης της Ελλάδας με την στρεβλή ανάπτυξη που επέβαλλε.
Σήμερα όμως, ο τόπος έχει ανάγκη άλλο οικονομικό και πολιτικό μοντέλο από εκείνο του χωρίς περιεχόμενο ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Αληθινά φιλελεύθερο και πλήρως απελευθερωμένο από τα δεινά του κρατισμού.
Μπορεί να το καταφέρει αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Θα του το επιτρέψουν οι εσωκομματικές ισορροπίες κι οι συσχετισμοί δυνάμεων; Η απάντηση είναι αναντίρρητα «ναι». Αρκεί να πολιτευθεί συνετά και πειστικά. Με συναινέσεις και σταδιακές υποχωρήσεις. Άλλωστε, διαχρονικά οι ισορροπίες ουδένα ωφέλησαν και μόνο εσωστρέφεια δημιούργησαν.
Εδώ, όμως, τίθεται και το άλλο ερώτημα: Μπορεί το σημερινό –εν πολλοίς γερασμένο- στελεχιακό δυναμικό του κόμματος (τουλάχιστον σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας) να εφαρμόσει την αναγκαία φιλελεύθερη πολιτική και δη από την πρώτη γραμμή του κόμματος; Η απάντηση είναι εύκολη και κατηγορηματική: «Όχι»!
Πολύ περισσότερο αφού μεγάλα τμήματα της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας στερούνται κάθε πρόσβασης στις εκατοντάδες χιλιάδες νέους ψηφοφόρους, που είτε απείχαν από τις προηγούμενες εκλογές είτε δεν προτίμησαν το δικό τους φθαρμένο ρούχο.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τόσο για τη Νέα Δημοκρατία όσο και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ή αλλάζει ή βουλιάζει. Η βάση της Νέας Δημοκρατίας που σηκώθηκε από τον καναπέ κι έτρεξε στις εσωκομματικές διαδικασίες να επιβάλλει το νέο, έδωσε την εντολή. Όχι άλλη ανακύκλωση προσώπων που ότι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Άρα, ανανέωση εδώ και τώρα.
Κι εδώ έρχεται η ευθύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Που οφείλει να προχωρήσει τον δρόμο που εξυπηρετεί και το κόμμα του και τον τόπο. Γνωρίζει καλά ότι η ανανέωση δεν είναι εύκολη όταν υπάρχουν οι μηχανισμοί συντήρησης και … αυτοσυντήρησης. Όμως δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν καταφύγει σε φθοροποιούς συμβιβασμούς θα παραμείνει ένας απλός αρχηγός. Αν σπάσει αυγά θα γίνει ηγέτης!
Αν το πολιτικό αφήγημα που θα καταθέσει τον επόμενο μήνα στη Θεσσαλονίκη είναι πειστικό, ρεαλιστικό και δείχνει ξεκάθαρα τη σύνδεση των ριζών του κόμματος με τις σημερινές απαιτήσεις των καιρών, ουδείς θα μπορέσει να τον αμφισβητήσει…
Προς όφελος του κόμματος, αλλά κυρίως του τόπου. Που χρειάζεται επιτέλους σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση, χωρίς να τείνει τα ώτα στον ευκαιριακό λαϊκισμό ή σε πρόσωπα του παρελθόντος…
