Κάθισα μπροστά στο λάπτοπ για να γράψω το σημερινό άρθρο χωρίς να ξέρω τι θα γράψω. Σκέφτηκα να γράψω για την εθνική μας μιζέρια και μίρλα που εμφανίστηκαν εν αφθονία με αφορμή τα εγκαίνια του Μετρό Θεσσαλονίκης. Σκέφτηκα να γράψω αναφορικά με το ποιο διεστραμμένο κι επικίνδυνο μυαλό αποφάσισε ν’ ασφαλτοστρώσει κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, πρωί πρωί Δευτέρας και να κάνει την πρωτεύουσα Χαλέπι. Σκέφτηκα να γράψω για τους πολλούς ΣΥΡΙΖΑ στους οποίους προεδρεύει ο Φάμελλος. Σκέφτηκα να γράψω κι ένα θέμα με ιδεολογικό περιεχόμενο, με αφορμή όσα συμβαίνουν στην Αριστερά, που σηματοδοτούν το τέλος της διαδρομής της, αφού ολοκληρώθηκε η επήρεια των ουτοπικών ιδεολογιών του ανατολικού κόσμου.
Μα προκύπτει Σαββόπουλος. Με αφορμή τα γενέθλιά του. 80 ετών ο δικός μου Διουνύσης, φίλος από τα μικράτα μου, την εφηβεία μου, τις εποχές της αναζήτησης και της αμφισβήτησης. Από την εποχή εκείνου του αιώνιου φορτηγού, που τον έφερε από τη Θεσσαλονίκη.
Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις,
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα,
παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα
Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια πουλάει και λαχεία
Κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία
αιτήσεις για τη Γερμανία
Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες
εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες
Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί
την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί…
Κι ύστερα ο «Άγγελος εξάγγελος», η «Άννα», «Μια θάλασσα μικρή», η «ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», η «Συννεφούλα», το «μη μιλάς άλλο για αγάπη» κι εκατοντάδες άλλα. Από τον «μπάλλο» μέχρι τους «κωλοέλληνες», το «τσάμικο» και τον «χειμώνα ετούτο»!
Ναι, ο δικός μου Διονύσης είναι η φωνή που συνόδευσε τη νιότη και την ωριμότητά μου (μας). Χωρίς καμιά «γραμμή», χωρίς καμιά συνεννόηση, ο Διονύσης με (μας) ταύτισε με τον Ντίλαν, τον Ζόρζ Μπρασένς… Μιλάμε για ιστορία…Χώρια που αργότερα μου (μας) σύστησε τον Ξυδάκη, τον Ρασούλη και πρωτίστως τον Νίκο Παπάζογλου, επιμένοντας στην δισκογραφική του εταιρεία να κυκλοφορήσει την σπουδαία «Εκδίκηση της γυφτιάς»!
Θυμάμαι που στις 19 Σεπτεμβρίου 1983, σχεδόν 90 χιλιάδες άνθρωποι στοιβάχτηκαν στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας για να δουν κι ακούσουν τον Διονύση. Τότε ο δικός μου Διονύσης, έγινε ο Νιόνιος όλων μας.
Θυμάμαι τότε, το αερόστατο στο τέλος του θεάματος. Με Λουκιανό, Βέγγο, Βιτάλη, Μπέλλου, Δόμνα Σαμίου, Γαλάνη, Αλεξίου, Μιχάλη Μενιδιάτη. Και την έκφραση θαυμασμού, από Χατζηδάκι, Τσιτσάνη στα matrix του ΟΑΚΑ! Ας κρατήσουν οι χοροί, με μουσική κι εθνική εξωστρέφεια του Νιόνιου! Κάτι ως εθνεγερτική πρόσκληση…
Θυμάμαι κι άλλα. Το πώς έβαλε μέσα στα ελληνικά σπίτια το ποιοτικό τραγούδι, απέναντι στον «φασισμό» του «σκυλάδικου, στη δεκαετία του ’80, μέσα από το τηλεοπτικό αριστούργημα με τίτλο «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι»! Εκεί, δεν παρουσιάστηκαν μόνο οι παλιοί (Μπιθικώτσης- Καίτη Γκρέι, Πουλόπουλος, Ξαρχάκος, Μίκης κλπ) αλλά συστήθηκαν κι οι επιρροές του μέλλοντός μας. Φατμέ, Καζούλης, Παπάζογλου, τόσοι και τόσοι….
Ναι ρε Διονύση, ναι ρε Νιόνιο!
Πορευόμαστε παρέα… Χρόνια και χρόνια… Και θα το κάνουμε καιρό ακόμη.
