Στην Αριστερά (κομμουνιστική ή μη) είχαν πάντα ένα σοβαρό πρόβλημα. Νόμιζαν ότι όσα λένε τα ασπάζεται όλος ο λαός! Νόμιζαν ότι εκπροσωπούν την κοινωνία μα στην πραγματικότητα σε μικρό ποσοστό αυτής είχαν αποδοχή.
Το ίδιο συμβαίνει ακόμη. Βγήκε, επί παραδείγματι προχθές ο Χατζησωκράτης της …συνιστώσας της ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ και παραδέχθηκε (σε άρθρο του) ότι η προοπτική της πρωτιάς της ΝΔ, «δεν φαίνεται να μπορεί να αλλάξει». Φυσικά, αυτό κατά τον ίδιο αποτελεί προφανώς ένα μεγάλο κακό εξ ου και πρότεινε (κι αυτός) το κλασικό ότι θα είναι καλύτερη «μια κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με ΚΙΝΑΛ, με την υποχρεωτική όμως στήριξη ή ανοχή του ΚΚΕ και του ΜέΡΑ25, ή όποιο άλλο σχήμα μπορεί να διασφαλίσει κυβέρνηση που θα απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής»!!! Αυτή η κυβέρνηση, έγραψε ο Χατζησωκράτης θα έχει στόχο … «την ανατροπή όλων των ρυθμίσεων και του θεσμικού οπλοστασίου που θα έχει εγκαθιδρύσει και επιβάλει εν τω μεταξύ η ΝΔ».
Είναι λοιπόν αυτό που λέμε. Ο Χατζησωκράτης θεωρεί ότι η κοινωνία de facto επιθυμεί την ανατροπή «του θεσμικού οπλοστασίου και των ρυθμίσεων» της ΝΔ;
Είναι, λοιπόν, οι ονειρώξεις της Αριστεράς ότι όλοι ασπάζονται αυτά που λέει αφού θεωρεί ότι αυτά που λέει είναι θέσφατα! Όμως, θα ήθελα να μπορούσα να ρωτούσα τον Χατζησωκράτη: Αν η κοινωνία επιθυμεί ν’ αλλάξει το θεσμικό οπλοστάσιο και τις ρυθμίσεις της Νέας Δημοκρατίας, γιατί δεν ψηφίζει κατ’ ευθείαν ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί η κοινωνία πρέπει να περιμένει τον ΣΥΡΙΖΑ με τα θεωρητικά δεκανίκια του (ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, Βαρουφάκης κλπ) για ν’ ανατρέψει όσα ο Χατζησωκράτης θεωρεί ότι πρέπει ν’ ανατραπούν;
Τα ίδια και ο Ραγκούσης. Βγήκε σε φιλικό του ιστότοπο κι έκανε δηλώσεις –εκκλήσεις στα… προοδευτικά κόμματα, για την άμεση αναγκαιότητα ν’ απομακρυνθεί η Δεξιά από την κυβέρνηση την …ώρα της απλής αναλογικής … που θα είναι ώρα ευθύνης επειδή το απαιτεί η κοινωνία!
Εδώ γελάμε, αλλά χάριν της συζήτησης θα κάνουμε την ερώτηση: Πόθεν πώς προκύπτει ότι αυτό που λέει ο Ραγκούσης είναι απαίτηση της κοινωνίας; Επειδή το λέει ένας Αριστερός; Κι άλλη ερώτηση: Πόθεν πώς προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (που μεταγράφηκε ο Ραγκούσης) αποτελεί την …προοδευτική παράταξη; Όταν υποθάλπει κάθε τι αναχρονιστικό και βαθιά συντηρητικό;
Ξέρετε κάτι; Στην Αριστερά έχουν χάσει τα’ αυγά και τα πασχάλια. Τους είχε πείσει ο Τσίπρας ότι έχει «μια χαψιά» τον Μητσοτάκη και από το 2016 κι ύστερα βλέπουν τον ουρανό σφοντύλι. Σε μια εβδομάδα συμπληρώνονται δυο χρόνια κυβερνητικής θητείας και πρωθυπουργίας Μητσοτάκη κι η δημοσκοπική της αποδοχή (παρά τα όσα της προέκυψαν) είναι ηγεμονική. Κι η εξήγηση είναι αφενός το θλιβερό κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ κι αφετέρου η πρωτοφανής αντιπολιτευτική καχεξία του, που συνεχίζει επακριβώς την εικόνα αναξιοπιστίας του κυβερνητικού θιάσου! Εξ ου κι εσχάτως, αφού κάνουν την διαπίστωση ότι δεν ξαναβλέπουν εξουσία (Χατζησωκράτης) άρχισαν τις συνεχείς αναφορές στην ανάγκη συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» για να μην ξαναγυρίσει η Δεξιά!
Αυτή είναι η νέα καραμέλα του ΣΥΡΙΖΑ! Ότι η εναλλακτική προοπτική απέναντι στην Νέα Δημοκρατία και στον Μητσοτάκη είναι η …συμπόρευση των… προοδευτικών δυνάμεων σ’ ένα…. Αντιδεξιό μέτωπο. Ισχυρίζονται δηλαδή, ότι με την απλή αναλογική που θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία και θα προσπαθήσει να αποβούν άκαρπες οι διερευνητικές εντολές. Άρα, όπως λένε, αντί να πάμε σε νέες εκλογές όπου η Νέα Δημοκρατία θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση με την ενισχυμένη αναλογική, ας κάνουμε…. κυβέρνηση… ειδικού σκοπού! Ναι, έτσι την ονομάζουν από τώρα! Φυσικά δεν λένε ποιος είναι ή θα είναι ο περιβόητος …ειδικός σκοπός;
Μιλάμε για αστειότητες! Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κυβερνήσει με το ΚΙΝΑΛ και ανοχή όλων των υπολοίπων και φυσικά της Νέας Δημοκρατίας! Ν’ αφήσει δηλαδή η σημερινή κυβέρνηση την εξουσία, την ισχυρή πλειοψηφία της και την αποδοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας, για να κυβερνήσει πάλι ο Αλέξης Τσίπρας, παρέα με τον Πολάκη, τον Ραγκούση, την Αχτσιόγλου, τον Δρίτσα, τον Παρασκευόπουλο, την Γεννηματά, τον Καστανίδη, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Τζουμάκα και τους άλλους αστέρες του θιάσου.
Εξ ου και ξαναλέμε, πώς η Αριστερά θεωρούσε κι εξακολουθεί να θεωρεί ότι αυτά που σκέφτεται εκείνη τα επιθυμεί κι ασπάζεται η κοινωνία… Εξ ου και –πέραν όλων των άλλων- κι η μεγάλη απόστασή της με την κοινωνία… Ψυχική και νοητική…
