Έφυγε ο Γιώργος Κουρής κι άφησε πίσω του ανεξίτηλο το στίγμα του χυδαίου λαϊκισμού και του αυριανισμού.
Όσο κι αν σήμερα πιστεύουμε ακόμη τη φράση του Σαούλ (απόστολου Παύλου) ότι ο νεκρός δεδικαίωται, δεν μπορώ να συμφωνήσω.
Φυσικά, δεν επιχαίρω μα ούτε λυπάμαι.
Ο Γιώργος Κουρής ήταν κορυφαίος εκμαυλιστής του πολιτικού βίου της χώρας, ο άνθρωπος που έκανε επάγγελμα τη λάσπη, τον κιτρινισμό, την παραχάραξη της αλήθειας, τη σκανδαλολογία, το δηλητήριο κι έδειξε τον δρόμο σε σημερινούς αστέρες που πατούν στα βήματά του.
Δεν θα σταθώ διόλου στην τακτική του, «όπου φυσά ο άνεμος. Μια ματιά στα πρωτοσέλιδα διαχρονικά, θα σας καταδείξει ύμνους για τον Ανδρέα κι ύστερα κατάρες. Θα δείτε τα ίδια για τον Σημίτη, για τον Σαμαρά, θα δείτε σήμερα (μόνο ύμνους χωρίς κατάρες) για τον Τσίπρα.
Δεν θα σταθώ διόλου στις χυδαίες επιθέσεις εναντίον του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το θλιβερό παρασκήνιο με τον Ανδρέα Παπανδρέου προκειμένου να «αδειαστεί» ο Καραμανλής και να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σαρτζετάκης, ούτε στην κατάπτυστη συμπεριφορά τους απέναντι στον ευπρεπή ευπατρίδη Γεώργιο Ράλλη και τη σύζυγό του.
Δεν θα σταθώ καν στον βρόμικο ρόλο του με τη δημοσίευση μιας φωτογραφίας με την οποία η Αυριανή παρουσίαζε τον Μητσοτάκη ως… συνεργάτη των Γερμανών, παραμονές των εκλογών του 1985. Ούτε με την χυδαιότητα με την οποία «βίασε» τη Δήμητρα Λιάνη.
Θα σταθώ στην απίστευτη επίθεση που εξαπέλυε επί χρόνια εναντίον του Μάνου Χατζηδάκι, μόνο και μόνο επειδή εκείνος έκανε το … λάθος να στηλιτεύσει τις μεθόδους του αυριανισμού.
Θα θυμούνται οι παλαιότεροι –και κυρίως οι νοήμονες- πόσο αγώνα είχε κάνει αυτό το μέγιστο αρσενικό που άκουγε στο όνομα Μάνος Χατζιδάκις για να πείσει τους νεοέλληνες ότι ο αυριανισμός είναι ένα σκουλήκι που τρώει τα σωθικά του τόπου.
Θα θυμούνται, ότι εκτός από τον εκλιπόντα, είχε απέναντί του εκείνους που συντάσσονταν μ’ εκείνον. Τον Ανδρέα Παπανδρέου, τη Μελίνα (!!!) τον Τσοχατζόπουλο, τον Λαλιώτη, τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, τον Κουλούρη, τον Πάγκαλο, τον Πετσάλνικο, τον Γλέζο, τον μπάρμπα Φώτη – Φανούρη Κουβέλη και όλους τους άλλους τρωγλοδύτες της καταστροφής…
Ε όχι, λοιπόν κι αγιογραφίες… Σεβασμό στον νεκρό κι αυτό λόγω αστικής ευγένειας κι αγωγής.
Τα αρχεία καταγράφουν:
Ιδού:
Αυριανή, 30 Ιουνίου 1985.
«Ξέρεις , βρε αμαρτωλέ Μάνο, τι θα πάθαινες αν ζούσες στην Περσία; Ο Χομεϊνί θα σου έκοβε ή το χέρι ή τον…πισινό σου και μετά, αν συνέβαινε το δεύτερο, τι θα γινόσουν δύστυχε; Όσο για την αίτηση που απηύθυνες χθες, να κινητοποιηθούν, δηλαδή, όλοι οι …όμοιοί σου- προφανώς θα εννοείς τους βρωμο-Ι-όλες και τους κλεφτοτσαρούχηδες– για να κλείσουν την Αυριανή και να γλιτώσει η χώρα από τον Αυριανισμό, για να μπορούν όλοι οι μεγάλοι να κλέβουν και να σκοτώνουν ανενόχλητα, σου λέμε ότι άδικα κοπιάζεις.
Ας το αναγνωρίζει ο Χατζιδάκις, η Αυριανή, όσους περισσότερους απατεώνες και φοροκλέφτες σαν την αφεντιά του αποκαλύπτει, τόσο πιο πολύ γιγαντώνεται και τόσο πιο πολύ ο κόσμος τη λατρεύει».
Αυριανή, 3 Αυγούστου 1985.
«Ο Μάνος Χατζηδάκης , πρωκτοετής του Ωδείου (αν έχει πάει έστω ένα χρόνο)……είναι μουσικά αγράμματος και ατάλαντος……. Όλα τα τραγούδια του που έγιναν σουξέ είναι κλεμμένα… Όλα κλεμμένα!…. Ο Χατζηδάκης είναι…..έρπον κήτος …..ένα τουλούμι πύον».
Αυριανή, 6 Σεπτεμβρίου 1987.
« Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανωμάλους, εδήλωσε ότι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας!
Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ένα κνώδαλο που γλείφει από τότε που υπάρχει τις πατούσες του φασισμού!
Πως είναι δυνατόν ένα τέτοιο κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να βρίζει με τη χυδαιότητα των οίκων ανοχής.
Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στο ονόματα, Μάνια, Μανωλία, Μινού Χατζηδού, ποιος επέτρεψε σ’ αυτό το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης.
Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία.
Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το ηθικό ΑIDS αυτού του βρωμερού υποκειμένου.
Αρκετοί νέοι πλήρωσαν ακριβά τη γνωριμία μαζί του.
Όχι άλλα θύματα…».
Αυριανή, 7 Ιουνίου, 1987.
«Παρακαλείται ο Μάνος Χατζηδάκις να περάσει από την Αυριανή να πάρει ένα καλάθι σύκα που του αρέσουν πολύ».
Ως επίλογος;
Μια φράση του Χατζηδάκι:
Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις.
Η Ελλάδα σήμερα, το βιώνει απολύτως…
