Γράψαμε και χθες ότι διαφωνούμε σφόδρα με την άποψη ότι η καλύτερη επιλογή για υπουργός Άμυνας είναι ο μέχρι προχθές αρχηγός του στρατεύματος, ναύαρχος Αποστολάκης. Μπορεί να είναι καλός αξιωματικός μα και μόνο ότι ταυτίστηκε με τον Καμμένο και τον Τσίπρα καθιστά την επιλογή του προβληματική. Είπαμε, επίσης ότι δια του μέχρι προχθές αρχηγού του, ο στρατός είναι σαν να στηρίζει την συμφωνία των Πρεσπών, αφού ουσιαστικά νομιμοποιείται η ανάμιξη των εν ενεργεία στρατιωτικών στην κομματική πολιτική.
Η ανάθεση του υπουργείου στον ναύαρχο Αποστολάκη δεν είναι μια απλή υπουργοποίηση. Δημιουργεί επικίνδυνα δεδομένα και τετελεσμένα. Ο τρόπος που έγινε, χωρίς προηγούμενη παραίτησή και ιδιώτευσή του, κουρελιάζει τους νόμους και το τυπικό με την ουσία της σχέσης κυβέρνησης και Ενόπλων δυνάμεων.
Προσέξτε:
Επειδή δεν ζούμε στα σύννεφα, οφείλουμε να τονίσουμε ότι η κομματικοποίηση στις ένοπλες δυνάμεις δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Όλα τα κόμματα εξουσίας επιχείρησαν κι επιχειρούν την διείσδυση στο στράτευμα για προφανείς λόγους. Κι όλα τα κόμματα εξουσίας χρησιμοποίησαν ως υπουργούς ή υποψήφιους βουλευτές, απόστρατους αξιωματικούς. Από την άλλη πλευρά οι αξιωματικοί διαθέτουν το αναφαίρετο δικαίωμα να έχουν ιδεολογικές και κομματικές προτιμήσεις και να ψηφίζουν ότι εκτιμούν ότι τους εκφράζει.
Όμως, άλλο είναι αυτό κι άλλο να εκφράζουν προτιμήσεις σε κόμματα και να εκφράζουν κρίσεις όταν είναι εν ενεργεία. Κι αυτό επειδή η διαφύλαξη της Δημοκρατίας έχει σαν προϋπόθεση ότι ο στρατός παραμένει αφοσιωμένος στο Σύνταγμα και τους νόμους. Σε κανένα κόμμα και σε καμιά ιδεολογία.
Αυτόν το κανόνα τον παραβίασε βάναυσα ο ναύαρχος Αποστολάκης και νυν υπουργός Εθνικής Άμυνας και δη όσο ήταν εν ενεργεία.
Προσέξτε κι αυτό:
Δυστυχώς ο πρώην αρχηγός των Ενόπλων μας δυνάμεων, πλην των ανωτέρω, οδηγείται σε ένα επιπλέον κουρέλιασμα θεσμού: του ΚΥΣΕΑ και του κανόνα των αποστρατεύσεων. Γιατί, τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων τον αποστρατεύει το ΚΥΣΕΑ (Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας) με τον υπουργό Άμυνας. Στην περίπτωσή του, δεν υπάρχει άλλος υπουργός Άμυνας για να τον αποστρατεύσει παρά μόνο ο εαυτός του! Ο ίδιος θα αυτοαποστρατευτεί! Μόνο σε στρατιωτικά καθεστώτα μπορεί να συμβεί αυτό.
Αν είναι νόμιμο και ηθικό να αποστρατεύει ο ίδιος τον εαυτό του, πράγμα πρωτοφανές, είναι το ίδιο νόμιμο να το επαναλάβει και κάποιος άλλος στο μέλλον. Πιο εγκάθετος και πιο πραξικοπηματίας στρατιωτικός! Ως νόμιμο!
Είτε αρέσει στην κυβέρνηση είτε όχι, ο στρατός διαθέτει κανόνες. Και ηθική.
Αν είναι νόμιμο και ηθικό να δέχεται υπουργείο Άμυνας ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ πριν αποστρατευτεί και να επισκέπτεται με τη στολή του τον πρωθυπουργό, τότε είναι νόμιμο και ηθικό να μη διαχωρίζεται η ιδιότητα του στρατιωτικού από του πολίτη! Και τότε μπορεί κάθε στρατιωτικός εν ενεργεία, και οποιουδήποτε βαθμού, να διεκδικεί πολιτικές θέσεις. Από δήμαρχος μέχρι υπουργός. Και να ψηφοθηρεί κιόλας στους κατωτέρους του στο στράτευμα. Στο όνομα της υπηρεσίας της πατρίδας!
Το μέγιστο λάθος του ναυάρχου Αποστολάκη είναι ότι με την αποδοχή της θέσης του υπουργού Άμυνας, όντας εν ενεργεία, παραβίασε δύο αρχές. Δέχτηκε να υπηρετήσει μια κομματική κυβέρνηση. Όχι μια υπερκομματική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, που τον έχει ανάγκη προ σοβαρού κινδύνου. Και μ αυτή την αποδοχή έστειλε το ξεκάθαρο μήνυμα στο λαό ότι και κατά τη διάρκεια της θητείας του δεν υπηρετούσε υπερκομματικά την πατρίδα. Αλλά κομματικά, με την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο ναύαρχος Αποστολάκης είχε αποστρατευτεί και διοριζόταν υπουργός, θα ίσχυαν τα μισά από τα παραπάνω. Αλλά, η κατάργηση στην πράξη του διαχωρισμού της ιδιότητας του στρατιωτικού και του πολίτη στο πρόσωπο ενός υπουργού, έστω και για μια μέρα, είναι πρακτικές της επταετίας. Όπου όλοι οι νόμοι ήταν «ό,τι θέλουμε και όπως θέλουμε».
Προσέξτε κι αυτό κι ας μη τολμήσει κάποιος να το διαψεύσει:
Έχουμε γράψει πολύ πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων –από τις ημέρες που ο Καμμένος μαδούσε ακόμη τη μαργαρίτα, φεύγω –δεν φεύγω- ότι αν φύγει από την κυβέρνηση θα αντικατασταθεί από τον ναύαρχο Αποστολάκη. Ευτυχώς, τα γραπτά μένουν κι οι τακτικοί αναγνώστες αυτής της στήλης θα το θυμούνται.
Σήμερα, πάμε ένα βήμα παρακάτω. Η υπουργοποίηση του Αποστολάκη ήταν φορτική απαίτηση και θέλημα ισχυρού μεγαλοεπιχειρηματία με προϊστορία στο πολεμικό Ναυτικό. Και σφραγίστηκε λίγες ημέρες πριν τα Χριστοιύγεννα. Με κόκκινο κρασί κι εδέσματα στο πολυτελές σπίτι του επιχειρηματία στην Εκάλη. Παρόντες, ο επιχειρηματίας, ο Καμμένος κι ο Αποστολάκης! Εκεί, μάλιστα, έπεσε στο τραπέζι και το ενδεχόμενο να βρεθεί ο ναύαρχος σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο από τον επιχειρηματία όσο και από τον Καμμένο! Κι εκεί κλείστηκε η …δουλειά.
Πάμε και στον Δανέλη. Τον άνθρωπο υπαρ. 151, στην σημερινή ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, στη Βουλή. Τον άνθρωπο των εύκολων μεταπηδήσεων από κόμμα σε κόμμα και των μεγάλων αντιφάσεων.
Το Νο 151, είναι ένας γυρολόγος του πολιτικού μας συστήματος. Ήταν στον Συνασπισμό, μετά θαμπώθηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου και πήγε στο ΠαΣοΚ, μετά ξεθαμπώθηκε από τον Παπανδρέου και μαγνητίστηκε από τον Σταύρο Θεοδωράκη και τώρα καταφεύγει στον ΣΥΡΙΖΑ. Η επιτομή της πολιτικής συνέπειας.
Ο Δανέλλης ισχυρίζεται ότι είναι συνεπής με τις ιδέες του.
Αν ήταν θα υποκλινόμουν. Μα όταν μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα αλλάζει τέσσερα κόμματα πώς μπορώ να υποκλιθώ σε συνέπεια ιδεών; Ειδικά όταν ο τελευταίος σταθμός αποτελεί ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που απέτυχε παταγωδώς παντού και διαθέτει μια απίστευτη έφεση στον λαϊκισμό και την πολιτική ανοησία;
Ακούστε και αντιφάσεις:
- Ο διαγραφείς πλέον βουλευτής του Ποταμιού, απέναντι στην επίσημη γραμμή του κόμματός του, επιμένει ότι στη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, θα στηρίξει την κυβέρνηση μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ. Ως βασικό επιχείρημα για αυτή την επιλογή του, ο κ. Δανέλλης προτάσσει την μεγάλη σημασία που αποδίδει στην συμφωνία των Πρεσπών. Μάλιστα επισημαίνει ότι «οι κύριοι Τσίπρας και Ζάεφ γράφουν ιστορία»! Μέχρι εδώ θα μπορούσε κανείς να πει ότι κάθε μέλος του κοινοβουλίου έχει δικαίωμα να «αλλάξει άποψη» άρα και κόμμα. Προφανώς έχει και δικαίωμα να «λειτουργήσει» εκτός κομματικής γραμμής εξαιτίας ενός μεγάλου εθνικού θέματος, όπως είναι η συμφωνία των Πρεσπών. Προσέξτε όμως την αντίφαση, η οποία γεννά αναπόφευκτα και ορισμένα ερωτηματικά. Στην πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης τον περασμένο Ιούνιο, την οποία είχε καταθέσει η ΝΔ, ο κ. Δανέλλης είχε ψηφίσει θετικά, συμπληρώνοντας ότι η θετική του ψήφος δεν ισχύει για το Μακεδονικό. Κρίσιμη λεπτομέρεια: H διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (Ιούνιος 2018) είχε ως αποκλειστικό θέμα το κείμενο της συμφωνίας των Πρεσπών και πραγματοποιήθηκε μερικά μόλις 24ωρα πριν από την τελετή στις Πρέσπες. Εφόσον λοιπόν η υποστήριξη του Δανέλλη ήταν τόσο μεγάλη στη συμφωνία των Πρεσπών, γιατί τον περασμένο Ιούνιο δεν είπε «ναι» στην κυβέρνηση Τσίπρα και προτίμησε να στηρίξει το αίτημα της ΝΔ; Τι άλλαξε λοιπόν από τότε μέχρι σήμερα;
- Το 2006, όταν ο Σπύρος Δανέλλης ήταν δήμαρχος Χερσονήσου, έστειλε δύο επιστολές στη ΝΟΔΕ Ηρακλείου της ΝΔ με τις οποίες ζητούσε να έχει «την τιμή της στήριξης της Νέας Δημοκρατίας», όπως ο ίδιος σημείωνε, για να επανεκλεγεί δήμαρχος. «Ζητούμε την αξιολόγηση του δημοτικού μας έργου, προκειμένου να έχουμε και αυτή τη φορά την τιμή της υποστήριξης της προσπάθειάς μας» έγραφε τότε ο κ. Δανέλλης. Μία κίνηση που δημιουργεί τουλάχιστον απορίες για την σταθερότητα των απόψεών του σε κάθε καλόπιστο πολίτη, αν θυμηθούμε ότι ο κ. Δανέλλης άρχισε την πολιτική του πορεία ως στέλεχος της Αριστεράς. Τότε ήταν συνεπής με τις ιδέες του, όπως μας λέει ότι είναι; Ή απλώς έψαχνε ψηφαλάκια κι ας ήταν απ’ όπου νάναι;
