Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος έγινε κι επισήμως με τη βούλα της Δικαιοσύνης, την εβδομάδα που πέρασε, ο πρώτος απατεώνας Έλληνας πολιτικός. Κι αμέσως μετά πήρε πάλι τον δρόμο για τις φυλακές, ενώ η σύζυγός του καταδικάστηκε κι εκείνη κι αμέσως έκανε αίτηση διαζυγίου.
Η Βίκυ Σταμάτη, μόλις ανακοινώθηκε η καταδίκη τους, συνειδητοποίησε προφανώς ότι δεν θέλει να ζει άλλο με τον φυλακισμένο Άκη.
Η κυρία από το μικρό χωριό της Φθιώτιδας, που κάποτε φιλούσε κατουρημένες ποδιές υπουργών της κυβέρνησης Μητσοτάκη για να τη διορίσουν στη ΔΕΗ κι εν συνεχεία έγινε συνδικαλίστρια της ΠΑΣΚΕ, όταν γνώρισε τον Τσοχατζόπουλο ήθελε ο γάμος της να γίνει στα ένδοξα Παρίσια.
Όπου έφτασε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου μέσα σε πολυτελή μπλε Τζάγκουαρ, ενώ η δεξίωση έγινε στο απλησίαστο για κοινούς θνητούς ξενοδοχείο Four Seasons, στο οποίο οι νεόνυμφοι γιόρτασαν την ευτυχία τους μέσα σε ποταμούς κρυστάλλων Swarovski.
Μετά από αυτά, έφτασαν στα σπίτια του χωριού της στη Φθιώτιδα αλλά και σ’ όλων των Ελλήνων οι εικόνες από τον χέρι –χέρι περίπατό της με τον καλό της Άκη στα χιονισμένα καλντερίμια της Ελβετίας. Όπου όλοι μας νομίζαμε ότι ζουν τον έρωτά τους, μα μάλλον είχαν επισκεφθεί τραπεζικές θυρίδες…
Κι ύστερα η εικόνα με το λίαρ τζετ για τη Σαρδηνία. Και το νεοκλασικό της Διονυσίου Αρεοπαγίτου των εκατομμυρίων ευρώ με τις σαντούκ κουρτίνες και τα έπιπλα που κόστιζαν όσο άλλο ένα σπίτι…
Θυμάμαι την … καλή ελληνική κοινωνία να υποδέχεται την γυναίκα του Άκη, τα σχόλια πίσω από την πλάτη της για την … «καραβλαχάρα» αλλά και την Έλλη Στάη να πρωτοστατεί στην έκδοση και παρουσίαση ενός αστείου παιδικού βιβλίου που η Σταμάτη έγραψε , με τίτλο «Ο μυθικός χορός της φύσης». Η παρουσίαση του οποίου στο «Πεντελικό» το 2003, υπήρξε τεράστιο κοσμικό γεγονός.
Θυμάμαι ότι είχε αποκτήσει πρόσβαση στα πανάκριβα καταστήματα του Κολωνακίου, πολλά από τα οποία άνοιγαν σε ειδικές ώρες μόνο και μόνο για να ψωνίζει μόνη της η σύζυγός του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Θυμάμαι τις καθημερινές (!!!) επισκέψεις στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου του κομμωτή και του μέικ απ αρτίστ. Θυμάμαι τις φήμες –που αργότερα αποδείχτηκαν αληθινές- για αγορές πανάκριβων κοσμημάτων από το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Ζυρίχη και για τους κοσμηματοπώλες που κάθε φορά που έμπαινε στα καταστήματά τους κατέβαζαν τα ρολά για να ψωνίζει μόνη της, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των κοινών θνητών…
Θυμάμαι και κάτι άλλο από τις φήμες της εποχής. Ότι ο Τσοχατζόπουλος –που δεν της έλεγε ποτέ «όχι»- είχε γίνει έξω φρενών όταν του πήγαν στο υπουργείο Άμυνας ένα τιμολόγιο από το κατάστημα υποδημάτων «Καλογήρου», αξίας 75 χιλιάδων ευρώ!!!
Όχι και λίγα για ένα κορίτσι του χωριού που παρακαλούσε να διοριστεί στη ΔΕΗ για να μπορέσει να ζήσει…
Από την άλλη πλευρά, ο απατεώνας Τσοχατζόπουλος, είναι εξ εκείνων των ανθρώπων που η μοίρα τους επεφύλαξε να ζήσουν τα πάντα στη ζωή τους.
Την ερημιά, την φτώχια, τον αγώνα επιβίωσης, την ξενιτιά, τη γνωριμία με τον Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΚ, την κομματική ανέλκυση στο νεοϊδρυθέν ΠαΣοΚ, τα αξιώματα, την αποθέωση, την παραλίγο πρωθυπουργία, τα πλούτη, τον πολυτελή βίο και τελικά πάλι την ερημιά και την εγκατάλειψη σε ένα κελί στις φυλακές της Χαλκίδας.
Κι όταν «φύγει», ο παρά λίγες ψήφους βουλευτών του ΠαΣοΚ, παραλίγο πρωθυπουργός της Ελλάδας (1996), θα είναι στον αιώνα τον άπαντα και στις σελίδες της ιστορίας ο μεγάλος Σοσιαλιστής απατεώνας…
Δεν είμαι διόλου χαιρέκακος, αλλά ειλικρινά, δεν μου περισσεύει κανένα ίχνος συμπάθειας για δαύτους…
Όχι μόνο επειδή έκαναν ότι έκαναν, αλλά κι επειδή ο μεν Άκης είναι αμετανόητος η δε σύζυγός του που τώρα ζητά διαζύγιο, μας υψώνει και το μεσαίο δάκτυλο του χεριού της…
